စန္ဒကူးမေ

နာဂစ္ေၾကာင့္အသက္ဆံုးရႈံးသြားသူမ်ားထဲမွာကၽြန္မသိေသာ အေယာက္ေပါင္း ၃၃ ေယာက္ နဲ႔ တစ္ရံုးတည္း ေအာက္မွာ ကြင္းဆင္းလုပ္ေနတဲ့ အလုပ္ေဖာ္ညီမငယ္တစ္ေယာက္အသက္ ဆံုးရႈံးခဲ့ရပါတယ္။ သူကပိုက္ဆံကိုင္တဲ့သူဆိုေတာ့ သူ႕မွာပိုက္ဆံ (၁၀)သိန္းေက်ာ္အထုပ္ကို လြယ္ထားၿပီးဂ်င္းေဘာင္းဘီနဲ႔ က်န္တဲ့ေယာက်္ားေလးေတြမနဲရုန္းၿပီးအသက္လုရွင္က်န္ခဲ့ေပ မယ့္သူ႕ကိုေတာ့ခုထိရွာလို႕မေတြ႔ေတာ့လို႕ေသၿပီလို႕ဘဲယူဆလိုက္ရပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ့ေရ ၿပန္က်သြားေတာ့သူခႏၱာကိုယ္ကေတာ့အပင္ေပၚမွာညိက်န္ရစ္ခဲ့တယ္လို႕ေၿပာပါတယ္။ အခုမွ ဘြဲ႔ရလို႕အလုပ္၀င္ခါကေလးပါ။ အရမ္းသနားဖို႕ေကာင္းပါတယ္။ ဌားထားတဲ့လက္သမားဆရာ ေတြပန္းရန္ေတြကေတာ့အကုန္အသက္ဆံုးရႈံးသြားၾကပါတယ္။သူတို႕ကေတာ့လပြတ္တာမွာ တံတားသြားေဆာက္ေပးေနတဲ့အဖ႕ြဲထဲကပါ။ ၿပင္စလူမွာတာ၀န္က်တဲ့အဖြဲထဲကေခါင္းကိုထက္၀က္ကြဲသြားတဲ့ေက်ာင္းေနဖက္သူငယ္ခ်င္း ကေတာ့ကံေကာင္းစြာအသက္ရွင္က်န္ရစ္ပါတယ္။ လက္ရွိသူတို႕႕အဖြဲ႕ရထားတဲ့သတင္းက ေတာ့အဲေလာက္မဆိုးရြားေပမယ့္ေန႕လည္ ၁၂ နာရီေလာက္မွာမုန္တိုင္းကအရမ္းကိုအရွိန္ၿပင္း ၿပင္းနဲ႕ဦးတည္လာၿပီဆိုတာကိုရြာကလူၾကီးေတြသူ႕ကိုသတိေပးတဲ့အခ်ိန္မွာ သူတို႕အားလံုးၿမင့္ တဲ့ေနရာဘက္ကိုေၿပးသြားၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္သူကေတာ့ရြာသ...

ၿပန္ေရာက္လာပါၿပီ။ အခုတစ္ေခါက္ခရီးသြားရတာစိတ္ကိုမေၿဖာင့္ဘူး... ၿမန္မာၿပည္မွာမုန္တိုင္း ၿဖစ္တယ္.. အိမ္မွာေခါင္မိုးေတြမရွိေတာ့ဘူး...ေခါင္တိုင္ကအစၿပဳတ္သြားတယ္...ၿခံစည္းရိုးေတြ လဲအကုန္ပ်က္..ေတာ္ေတာ္စိတ္ပ်က္ဖို႕ေကာင္းတယ္. မိသားစုအားလံုးအသက္ေဘးမေရာက္ တာကိုဘဲဘုရားကိုေက်းဇူးတင္ရတယ္။ ဒီတစ္ခါကေတာ့ညီမအငယ္ဆံုးဘြဲ႔ယူတဲ့ပြဲကိုသြားတာပါ။ ၿမန္မာကေလယဥ္ေတြၿပန္ထြက္ လာႏိုင္လို႔မိသားစုစံုစံုညီညီအားလံုးၿပန္ေတြ႔ရေတာ့ေပ်ာ္စရာေကာင္းတယ္။ မိသားစုအား လံုးမဆံုတာ (၁၀)ႏွစ္ေလာက္ေက်ာ္ၿပီ။ တစ္ေယာက္မဟုတ္တစ္ေယာက္အၿမဲလြတ္ေန တယ္။ ဒီတစ္ခါေတာ့မိမိရရဘဲအရမ္းကိုလွတဲ့ေက်ာင္း၀င္းၾကီးမွာ ၀တ္စံုေတြနဲ႔ဘြဲ႔ႏွင္းသ ဘင္ကိုေတြ႔ေတာ့လြန္ခဲ့တဲ့ (၇)ႏွစ္ေက်ာ္က ကိုယ္တိုင္ယူခဲ့တာကိုၿပန္သတိရမိတယ္။ ေက်ာင္း၀င္းကိုရိုက္ထားတဲ့ပံုေလးေတြကိုဘဲတင္ေပးလိုက္တယ္။ စာေရးဖို႕ကၾကာၾကာ ထိုင္လို႔မရလို႔... ၀ါးခဲ့တယ္.....အၿပတ္ဘဲ... ထိုင္းေလဆိပ္မွာ.. အၿငိမ္မေနႏိုင္ဘဲ ၿခံထဲမွာပန္းပင္ေရဆင္းေလာင္းလို႔ေမွာက္ထိုးၿပဳတ္က်တာကေတာ့ ရွားေစာင္းလက္ပတ္အပင္နဲ႔ႏွင္းဆီဆူးေတြၾကားမွာ..နာလိုက္တာေတာ့ေပါမေနနဲ႔... အနာဆံုးကေတာ့ခါးဘဲ...အခုထက္ထိခံေနရတုန္းဘဲ။ တစ္ကုိယ္လံုးႏွင္းဆီဆူးၿခစ္ရာ ေတြနဲ႔...

အေ၀းမွာေလ ငါလွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ၾကယ္ေလးတစ္လံုးမ်ားေတြ႔မလားလို႕႔ အေမွာင္ထုကိုခြဲထိုး...ေလၿပင္းကိုရင္စီးခံၿပီးၾကည့္လိုက္ေတာ့..ၾကယ္ေလးတစ္ လံုးမေၿပာနဲ႔ တိမ္အၿဖဴစြန္းေလးေတာင္မေတြ႔ရဘူး... ေမွာင္မဲေနတဲ့ပတ္၀န္းက်င္မွာ ငါ့ကိုယ္ငါၿပန္ငံု႔ၾကည့္တာေတာင္မေတြ႔ဘူး ေၿခဖမိုးမွာေတာ့က်လာတဲ့မ်က္ရည္တစ္စက္..ေအးစက္စက္နဲ႔ ငါ့ရင္ထဲမွာဗလာ..ဦးေႏွာက္ဆိုတာဘယ္သူေဖာက္စားသြားလဲ ႏွလံုးသားကေတာ့ဦးတည္ရာေနရာရွာ.. ဘယ္မွာမ်ားလံုၿခံဳႏိုင္ပါ့မလဲ ကိုယ္ရပ္မိတဲ့ေနရာေနာက္ေက်ာမလံုလို႕႔အခန္းထဲၿပန္ေၿပး၀င္မယ့္အစား ငါအေ၀းၾကီးကိုေၿပးမယ္လို႔ဆံုးၿဖတ္လိုက္တာနဲ႔ ေၿခလွမ္းေတြက သံုးလွမ္းေၿမာက္ၿဖစ္ေနၿပီ...ငါမေမာေသးဘူး ငါေခၽြးမစိုဘူး...ငါေၿပးေနတာေသခ်ာပါတယ္ေနာ္.. မဲေမွာင္ေနေတာ့ငါဘာမွမၿမင္ရဘူး...ငါသိတယ္ ငါေၿပးေနတယ္... ငါ့ကိုလွမ္းဖမ္းတားၿပီး အၿပစ္ဒဏ္ခတ္မလား ငါ့ကိုေႏြးေထြးတဲ့ရင္ခြင္ထဲကိုဆြဲသြင္းဖက္ထားမလား ငါ့ကိုၾကင္နာတဲ့စကားေတြနဲ႔ၿမဴဆြယ္သိမ္းသြင္းၿပီးေခ်ာက္ထဲကိုတြန္းခ်မလား ငါမသိဘူး... ငါေၿပးေနတုန္းဘဲ......