ကၽြန္မေရာက္ေနေသာေနရာ

အစားေကာင္းေတြစားပီးဘေလာ့ကိုေမ့ေနတာၾကာေပါ့။ ကၽြန္မသာမေလးမွာေနရရင္ေတာ့၀လာ
မွာေသခ်ာတယ္။ ထမင္း၊ ပဲဟင္း၊ အသားဟင္း၊ သီးရြက္ေၾကာ္၊ တုန္ယမ္ဟင္းခ်ိဳ၊ ထိုင္းထမင္းေၾကာ္
ေန႔တိုင္းကို၀ါးေနတာ၊ တစ္ခါစားရင္ ရင္းဂစ္ ၆၊ အရင္တုန္းကၿမိဳ႔နဲ႔ေ၀းေတာ့ဒီေလာက္ဆုိင္ေတြ
ေပါမွန္းလဲမသိပါဘူး။ ကၽြန္မေနတဲ့ႏိုင္ငံနဲ႔တြက္ရင္တစ္ခါစား ၁၀၀၊ ဘာမွမရဘူး။ ကားခေလာက္ဘဲ
ရွိတယ္။ ေစ်းေပါတယ္လို႔ေၿပာလုိ႔ရမလားမသိဘူး။ ေစ်းေပါတာၾကီးတာထက္ကိုယ္စားခ်င္တဲ့ထမင္း
ဟင္းေလးေကာင္းေကာင္းစားရတာကိုကစိတ္ခ်မ္းသာစရာ။ အရာရာစိတ္၀င္စားစရာေတြကိုၿဖစ္ေန
တာ၊ဘယ္ေနရာသြားသြား၊ စားေသာက္ဆိုင္၊ ေခြဆိုင္၊ မုန္႔ဆိုင္၊ အနဲဆံုးၿမန္မာတစ္ေယာက္စီေတာ့
ေတြ႔တယ္။ ၿမန္မာေတြအရမ္းမ်ားတာဘဲဒီမွာ။ ေပ်ာ္စရာၾကီးေပါ့ေနာ္။ downtown က ေဇယ်ာဆို
လားအဲဒီမွာသြားၿပီးဆမူဆာေၾကာ္၊ အခ်ဥ္ေရနဲ႔ လဘက္ရည္သြားေသာက္လိုက္ေသးတယ္။ ေကာင္း
မွေကာင္း၊ အခ်ဥ္ရည္ကလဲၿမန္မာၿပည္ကအနံ႕ေလးနဲ႔.. ဟူးးးးး စိတ္ခ်မ္းသာပါ့။ အၿပင္ထြက္ရင္ေန
ကအရမ္းပူ၊ အေဆာက္ဦထဲ၀င္ရင္အဲယားကြန္းကအေသေအး၊ ေခါင္းေတာ့ခဏခဏကိုက္တယ္။
အုန္းရည္ေတြလမ္းေဘးမွာေရာင္းတာကၽြန္မအၾကိဳက္၊ ဘယာေၾကာ္ေလး၊ ပဲေၾကာ္ေလးနဲ႔၊ ၿမန္မာ
႔ၿပန္ေရာက္သြားသလိုကိုခံစားရတယ္။ ဒီမွာအလုပ္လုပ္ေနတဲ့သူေတြကေတာ့မလြယ္ၾကပါဘူး။ သူ
တို႔ေၿပာၿပတဲ့အေၿခေနေတြရဆိုေတာ္ေတာ္ဆိုးတာ။ ဘာဘဲၿဖစ္ၿဖစ္အားလံုးအဆင္ေၿပေအာင္ေတာ့
ဆုေတာင္းေပးရမွာဘဲ။ အခုတစ္ေလာစာေရးၿပီးမတင္ႏိုင္ေအာင္အင္တာနက္မရွိေတာ့ေရးခ်င္ရင္
ေတာင္မတင္ႏိုင္ဘူး။ ဒီေန႔ wireless တစ္ခုခ်ိတ္မိလို႔ေတာ္ေသးတယ္။ ဆက္ပါအံုးမည္လို႔ဘဲ......
ဒီေန႔ေတာ့သူငယ္ခ်င္းအလုပ္လုပ္ေနတဲ့ပုလဲဆိုင္မွာသြား၊ တစ္ကံုးၿပီးတစ္ကံုးစြပ္၊ ဓာတ္ပံုရိုက္ပီး
ၿမန္မာဆိုင္မွာထမင္းအတူ၀င္စားၾကတယ္။ မစားရတာၾကာတဲ့ငါးသေလာက္နဲ႔ရံုးပေတသီးေၾကာ္၊
ခရမ္းသီးႏွပ္၊ ေကာင္းမွေကာင္းဘဲ။ ေကာ္နက္ရွင္မေကာင္းဘူးကြယ္။ ပံုေနာက္မွဘဲတင္ေပးေတာ့
မယ္။ မနက္ၿဖန္ဆိုၿပန္ေတာ့မယ္။ ေရႊႏိုင္ငံကိုေပါ့။ အိမ္ေရာက္မွ အၿပတ္၀ါးတီးတုတ္ရမယ္။