ကၽြန္မကိုယ့္ကိုကိုယ္စသိတတ္တဲ့အရြယ္မွာခင္မင္ေၾကာက္စရာေကာင္းတဲ့ဦးေလးၾကီးတစ္ေယာက္
ရွိတယ္။ သူကၽြန္မမေမြးခင္ကတည္းက မာမီ့ကိုေဆးရံုပို႔ေပးတာလဲသူဘဲ။ ေမြးေမြးၿခင္းမွာအေဖ
ေတာင္မခ်ီရေသးဘူးသူဘဲအရင္ခ်ီလို႔အဖြားကစိတ္တိုၿပီးသူ႔ကိုဆူေသးတယ္။သူ႔နာမည္ကဂ်ယ္ရီ။
ကူးကူးတို႔အေခၚေတာ့ဦးဂ်ယ္ရီေပါ့။ သူကအသားမဲတယ္။ သူ႔မိသားစုေတြကမႏၱေလးမွာဘိုးဘြား
စဥ္ဆက္ႏြားေမြးၾကတယ္။ ႏြားၿခံၾကီးနဲ႔ဘာကုလားလို႔ေခၚလဲေတာ့မသိဘူး။ သူကအဲဒီတုန္းကလူပ်ိဳ
ေပါက္အရြယ္ေပါ့။ ကၽြန္မငယ္ငယ္တုန္းကသူ႕ကိုေၾကာက္လဲေၾကာက္၊ ခင္လဲခင္ပါတယ္။အဲဒီတုန္း
ကအိမ္မွာမာမီကသူ႔ညီမ(အေမတူအေဖကြဲ)တစ္ေယာက္ကိုေခၚထားတယ္။ အန္တီေလးကလဲ
အပ်ိဳေပါက္အရြယ္ေပါ့။ ဦးဂ်ယ္ရီကအန္တီေလးစိမ့္စမ္းရီရီ ကိုၾကိဳက္တယ္ေလ။ဒါေပမယ့္မရပါဘူး။
၁၉၈၈ အေရးခင္းၿဖစ္ေတာ့ ဒို႔အေရးမွာသူကထိပ္ဆံုးကသူ႔မိသားစုတားတဲ့ၾကားကသြားေတာ့ေနာက္ ဆံုးအခ်ဳပ္ထဲေရာက္ေရာ။ သူ႔မိဘေတြလဲဒီေလာက္ဆိုးတာဆိုၿပီးပစ္ထားတာမာမီနဲ႔ပါပါးကသူ႔ကို အခ်ဳပ္ထဲကိုသြားေတြ႔၊ ထမင္းပို႔ေပး။ သူကတစ္ခုခုဆိုအရမ္းစိတ္ၿမန္တယ္။ ဘုရားတရားလဲအရမ္း
ရွိတယ္။ ခရစ္စမတ္ေရာက္လို႔ carol လိုက္ဆိုၿပီဆိုရင္သူက ဗုန္းၾကီးမွာတိုင္တစ္ခုေထာင္ၿပီးၾကိဳး
တစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ ေဘ့စ္ တီးတာမပ်က္မကြက္။ ဘုရားေက်ာင္းတက္ရင္လဲသူကဆုေတာင္းရင္ဘယ္
သူက မ်က္စိမွိတ္လဲ၊ဘယ္သူကစကားေၿပာေနလဲလိုက္ၾကည့္ေနလို႔ ကၽြန္မတို႔ကေလးအဖြဲ႔ကသူ႔ကို
ခ်စ္လဲခ်စ္၊ မုန္းလဲမုန္း၊ ၿပန္လဲမေၿပာရဲေပါ့။ ဘုရားေက်ာင္းလာတိုင္းထမင္းခ်ိဳင့္ေလးထည့္လာၿပီး
ေတာ့ ၿပီးတာနဲ႔အားလံုးအိမ္မွာစုစားၾကတယ္။ မွတ္မွတ္ရရကေတာ့သီးသီးေထာင္း။ ကၽြန္မအရမ္း
ၾကိဳက္တယ္။သီးသီး ကိုသိၾကလားေတာ့မသိဘူး။ မႏၱေလးမွာေတာ့အမ်ားၾကီးဘဲ။ မွည့္ရင္အရမ္းစားလို႔ေကာင္းတယ္။ အပင္အၿမင့္ၾကီနဲ႔သီးတာအခြံကေတာ့ေတာ္ေတာ့္ကိုမာတယ္။ မႏၱေလးအေမရိကန္သံရံုး၀င္းထဲမွာအမ်ားၾကီးဘဲ။ဦးဂ်ယ္ရီကအဲဒီမွာအလုပ္လုပ္ေတာ့သူက
ေကာက္ေကာက္လာတယ္။ သီးသီးအစိမ္း(မမွည့္တစ္မွည့္)ကိုငရုတ္သီးနဲ႔ခ်ဥ္စပ္ေလးေထာင္း
ထားတာကိုအၿမဲ ယူလာတယ္။ အဲဒါကၽြန္မအရမ္းၾကိဳက္။ ကၽြန္မတို႔ေမာင္ႏွမသံုးေယာက္နဲ႔အိမ္
နီးခ်င္းကေလးေတြလစတာနဲ႔ တမာပင္ေပၚတက္ တမာပန္းေတြခူး၊ပန္းစဥ္းေတြလုပ္ၿပီးၿခံၿပင္က
အုတ္ခံုေပၚမွာထိုင္ၿပီးစေကာထဲမွာခ်ၿပီးေရာင္းတယ္။ ဘယ္သူမွမ၀ယ္ဘူး။ကၽြန္မကေစ်းလိုက္သြားရင္ေစ်းထဲမွာေစ်းသည္ေတြ
ပန္းေလးေတြစည္းၿပီး ေရာင္းတာသူမ်ား၀ယ္တာေတြ႔တာကိုး..ငယ္ငယ္တုန္းကေစ်းသည္အရမ္းလုပ္
ခ်င္တာ(ရည္မွန္းခ်က္ကၿမင့္တယ္ေနာ္..ဟဲဟဲ)ေရာင္းစရာလဲမရွိေတာ့အားလံုးကိုအေဖာ္စပ္ၿပီးတမာ
ပြင့္ခ်ိန္ဆိုခူးၿပီး ဗန္းနဲ႔ခ်ၿပီးၿခံေရွ႔မွာတစ္ေနကုန္ထုိင္ေနေတာ့တာဘဲ။ ညေနပိုင္းေရာက္ေတာ့ပန္းေတြလဲ ႏြမ္း..ဘယ္သူမွလဲမ၀ယ္...အလကားေပးတာေတာင္ဘယ္သူမွမယူဘူး...ဟိဟိ အေရးထဲမွာဦးဂ်ယ္ရီကိုေခ်ာင္းရေသးတယ္။ (မာမီနဲ႔ပါးပါးကသူ႔အလုပ္နဲ႔သူသြားၾကေတာ့စိတ္ပူစရာမ
လိုဘူး) သူကအလုပ္သြားအလုပ္ၿပန္အိမ္ေရွ႕ကေနၿဖတ္ၿပန္ေတာ့.ေနပူထဲမွာေဆာ့ေနတာတို႔၊ အပင္ေပၚ
တက္ေနတာတို႔၊ေတြ႔ရင္ ၿပန္တိုင္တာတို႔ ကိုယ္တိုင္လာၿပီးရိုက္တာတို႔လုပ္ေတာ့ကၽြန္မတို႔အားလံုးသူ႔ကို
ေၾကာက္တယ္။ တစ္ခါတစ္ေလခက္ခက္ခဲခဲသရက္သီးေပၚခ်ိန္အပင္ေပၚတက္ၿပီး သရက္သီးခူးေနတဲ့
အခ်ိန္..တစ္ေယာက္ေယာက္က ဦးဂ်ယ္ရီလာေနၿပီေဟ့..ဆိုရင္ ဘယ္လိုလုပ္အပင္ေအာက္ေရာက္သြား
မွန္းကိုမသိဘူး။ အဲေလာက္ေၾကာက္တာ။ တစ္ခါက သူမာမီတို႔နဲ႔စကားလက္ဆံုက်ေနတဲ့အခ်ိန္ ကၽြန္မတို႔
ကသူ႔ကိကလဲစားေၿခမယ္ဆိုၿပီး သူ႔စက္ဘီးကိုေဇာက္ထိုးထားၿပီး ရွိသမွအမႈိက္ေတြ၊သစ္ကိုင္းေၿခာက္ေတြ
ကိုဘီးထဲကိုထိုးထည့္ၿပီးနင္းတဲ့ေနရာကေနလွည့္ၾကတာ.. (ၾကံရည္ၾကိတ္တဲ့စက္လိုသေဘာထားၿပီးေတာ့)
အဲဒီေန႔ကသူလမ္းေလွ်ာက္ၿပန္ရေလရဲ႕။ သူလာရင္ကၽြန္မတို႕ကေလးေတြအတြက္ ပီေကေတြပါတယ္။
ခ်ိဳခ်ဥ္ေတြ၊ ေခ်ာကလက္ေတြ ပါလို႔သူလာရင္၀ုိင္းအံုေနတာဘဲ။ မုန္႔ရၿပီးတာနဲ႔အားလံုးၾကက္ေပ်ာက္ဌက္
ေပ်ာက္။ မွတ္မွတ္ရရ ဦးေလးတစ္ေယာက္ပါဘဲ...သူ႔အၿဖစ္ပ်က္ေတြကေတာ့ေတာ္ေတာ့္ကိုရီရတယ္။
သူ႔ခမ်ာအခ်စ္ေရးကံမေကာင္း..လို႔ေၿပာရမလား...သူၾကိဳက္တဲ့သူတိုင္းသူ႔ကိုၿပန္မၾကိဳက္ပါဘူး။ သူကလဲ
အသားေတာ္ေတာမဲတာကိုး။ ေနာက္ပိုင္းကၽြန္မတို႔ရန္ကုန္ေၿပာင္းၿပီး သူလဲသိပ္မၾကာခင္ရန္ကုန္က
အေမရိကန္သံရံုးကိုအလုပ္နဲ႔ေၿပာင္းလာၿပီးေနာက္ပိုင္း၀င္ေငြကလဲေကာင္းေတာ့ ၾကိဳက္သူ၀ိုင္း၀ိုင္းလည္
ၿဖစ္လာပါေလေရာ။ ၀င္ေငြေကာင္းသေလာက္အလွဴအတန္းလဲအရမ္းရက္ေရာတယ္။ လခမရေသးဘူး သူကၾကိဳတင္လွဴထားေနၿပီ။ အဲလိုမ်ိဳး... အသက္ကလဲ ၄၀ ေက်ာ္လာေတာ့မိန္းမယူသင့္လို႔နီးစပ္ရာနီး
စပ္ရာ၀ိုင္းစပ္ေပးၾကေတာ့လဲ သူကလဲဂ်ီးမ်ားတယ္။ သူယူမယ့္မိန္းကေလးက အပ်ိဳၿဖစ္ရမယ္၊ ရည္းစားမထားဖူးတဲ့သူၿဖစ္ရမယ္။ ဘုရားတရားရွိရမယ္...စသည္ၿဖင့္မ်ားလြန္းေတာ့စပ္ေပးတဲ့သူတိုင္း စိတ္ပ်က္ရလို႔ အခုထိလူပ်ိဳၾကီးဘ၀နဲ႔ဆက္သြားေနေလရဲ႕... (သူ႔ရြယ္တူခင္တဲ့ဦးေလးၾကီးေတြကသူ႔ကို
အၿမဲစတယ္။ မင္းအဲလိုဂ်ီးမ်ားရင္ေတာ့ ေမြးကင္းစကေလးကိုစရန္ရိုက္ထား... ၿပီးရင္အၿမဲေစာင့္ၾကည့္
ေနတဲ့)ကၽြန္မဘြဲ႕ရတဲ့အထိထံုးစံအတိုင္းအိမ္ကိုလာတုန္း..အခင္မင္မပ်က္ဆက္ရွိေနတဲ့ဦးေလးဂ်ယ္ရီ
ကိုကၽြန္မ စိတ္ထဲမွာမွတ္မွတ္ရရၿမင္ေယာင္ေနတုန္းပါ။ အခုေတာ့သူ Australia ေရာက္သြားတာ (၆)
ႏွစ္ေက်ာ္သြားပါၿပီ။
ရွိတယ္။ သူကၽြန္မမေမြးခင္ကတည္းက မာမီ့ကိုေဆးရံုပို႔ေပးတာလဲသူဘဲ။ ေမြးေမြးၿခင္းမွာအေဖ
ေတာင္မခ်ီရေသးဘူးသူဘဲအရင္ခ်ီလို႔အဖြားကစိတ္တိုၿပီးသူ႔ကိုဆူေသးတယ္။သူ႔နာမည္ကဂ်ယ္ရီ။
ကူးကူးတို႔အေခၚေတာ့ဦးဂ်ယ္ရီေပါ့။ သူကအသားမဲတယ္။ သူ႔မိသားစုေတြကမႏၱေလးမွာဘိုးဘြား
စဥ္ဆက္ႏြားေမြးၾကတယ္။ ႏြားၿခံၾကီးနဲ႔ဘာကုလားလို႔ေခၚလဲေတာ့မသိဘူး။ သူကအဲဒီတုန္းကလူပ်ိဳ
ေပါက္အရြယ္ေပါ့။ ကၽြန္မငယ္ငယ္တုန္းကသူ႕ကိုေၾကာက္လဲေၾကာက္၊ ခင္လဲခင္ပါတယ္။အဲဒီတုန္း
ကအိမ္မွာမာမီကသူ႔ညီမ(အေမတူအေဖကြဲ)တစ္ေယာက္ကိုေခၚထားတယ္။ အန္တီေလးကလဲ
အပ်ိဳေပါက္အရြယ္ေပါ့။ ဦးဂ်ယ္ရီကအန္တီေလးစိမ့္စမ္းရီရီ ကိုၾကိဳက္တယ္ေလ။ဒါေပမယ့္မရပါဘူး။
၁၉၈၈ အေရးခင္းၿဖစ္ေတာ့ ဒို႔အေရးမွာသူကထိပ္ဆံုးကသူ႔မိသားစုတားတဲ့ၾကားကသြားေတာ့ေနာက္ ဆံုးအခ်ဳပ္ထဲေရာက္ေရာ။ သူ႔မိဘေတြလဲဒီေလာက္ဆိုးတာဆိုၿပီးပစ္ထားတာမာမီနဲ႔ပါပါးကသူ႔ကို အခ်ဳပ္ထဲကိုသြားေတြ႔၊ ထမင္းပို႔ေပး။ သူကတစ္ခုခုဆိုအရမ္းစိတ္ၿမန္တယ္။ ဘုရားတရားလဲအရမ္း
ရွိတယ္။ ခရစ္စမတ္ေရာက္လို႔ carol လိုက္ဆိုၿပီဆိုရင္သူက ဗုန္းၾကီးမွာတိုင္တစ္ခုေထာင္ၿပီးၾကိဳး
တစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ ေဘ့စ္ တီးတာမပ်က္မကြက္။ ဘုရားေက်ာင္းတက္ရင္လဲသူကဆုေတာင္းရင္ဘယ္
သူက မ်က္စိမွိတ္လဲ၊ဘယ္သူကစကားေၿပာေနလဲလိုက္ၾကည့္ေနလို႔ ကၽြန္မတို႔ကေလးအဖြဲ႔ကသူ႔ကို
ခ်စ္လဲခ်စ္၊ မုန္းလဲမုန္း၊ ၿပန္လဲမေၿပာရဲေပါ့။ ဘုရားေက်ာင္းလာတိုင္းထမင္းခ်ိဳင့္ေလးထည့္လာၿပီး
ေတာ့ ၿပီးတာနဲ႔အားလံုးအိမ္မွာစုစားၾကတယ္။ မွတ္မွတ္ရရကေတာ့သီးသီးေထာင္း။ ကၽြန္မအရမ္း
ၾကိဳက္တယ္။သီးသီး ကိုသိၾကလားေတာ့မသိဘူး။ မႏၱေလးမွာေတာ့အမ်ားၾကီးဘဲ။ မွည့္ရင္အရမ္းစားလို႔ေကာင္းတယ္။ အပင္အၿမင့္ၾကီနဲ႔သီးတာအခြံကေတာ့ေတာ္ေတာ့္ကိုမာတယ္။ မႏၱေလးအေမရိကန္သံရံုး၀င္းထဲမွာအမ်ားၾကီးဘဲ။ဦးဂ်ယ္ရီကအဲဒီမွာအလုပ္လုပ္ေတာ့သူက
ေကာက္ေကာက္လာတယ္။ သီးသီးအစိမ္း(မမွည့္တစ္မွည့္)ကိုငရုတ္သီးနဲ႔ခ်ဥ္စပ္ေလးေထာင္း
ထားတာကိုအၿမဲ ယူလာတယ္။ အဲဒါကၽြန္မအရမ္းၾကိဳက္။ ကၽြန္မတို႔ေမာင္ႏွမသံုးေယာက္နဲ႔အိမ္
နီးခ်င္းကေလးေတြလစတာနဲ႔ တမာပင္ေပၚတက္ တမာပန္းေတြခူး၊ပန္းစဥ္းေတြလုပ္ၿပီးၿခံၿပင္က
အုတ္ခံုေပၚမွာထိုင္ၿပီးစေကာထဲမွာခ်ၿပီးေရာင္းတယ္။ ဘယ္သူမွမ၀ယ္ဘူး။ကၽြန္မကေစ်းလိုက္သြားရင္ေစ်းထဲမွာေစ်းသည္ေတြ
ပန္းေလးေတြစည္းၿပီး ေရာင္းတာသူမ်ား၀ယ္တာေတြ႔တာကိုး..ငယ္ငယ္တုန္းကေစ်းသည္အရမ္းလုပ္
ခ်င္တာ(ရည္မွန္းခ်က္ကၿမင့္တယ္ေနာ္..ဟဲဟဲ)ေရာင္းစရာလဲမရွိေတာ့အားလံုးကိုအေဖာ္စပ္ၿပီးတမာ
ပြင့္ခ်ိန္ဆိုခူးၿပီး ဗန္းနဲ႔ခ်ၿပီးၿခံေရွ႔မွာတစ္ေနကုန္ထုိင္ေနေတာ့တာဘဲ။ ညေနပိုင္းေရာက္ေတာ့ပန္းေတြလဲ ႏြမ္း..ဘယ္သူမွလဲမ၀ယ္...အလကားေပးတာေတာင္ဘယ္သူမွမယူဘူး...ဟိဟိ အေရးထဲမွာဦးဂ်ယ္ရီကိုေခ်ာင္းရေသးတယ္။ (မာမီနဲ႔ပါးပါးကသူ႔အလုပ္နဲ႔သူသြားၾကေတာ့စိတ္ပူစရာမ
လိုဘူး) သူကအလုပ္သြားအလုပ္ၿပန္အိမ္ေရွ႕ကေနၿဖတ္ၿပန္ေတာ့.ေနပူထဲမွာေဆာ့ေနတာတို႔၊ အပင္ေပၚ
တက္ေနတာတို႔၊ေတြ႔ရင္ ၿပန္တိုင္တာတို႔ ကိုယ္တိုင္လာၿပီးရိုက္တာတို႔လုပ္ေတာ့ကၽြန္မတို႔အားလံုးသူ႔ကို
ေၾကာက္တယ္။ တစ္ခါတစ္ေလခက္ခက္ခဲခဲသရက္သီးေပၚခ်ိန္အပင္ေပၚတက္ၿပီး သရက္သီးခူးေနတဲ့
အခ်ိန္..တစ္ေယာက္ေယာက္က ဦးဂ်ယ္ရီလာေနၿပီေဟ့..ဆိုရင္ ဘယ္လိုလုပ္အပင္ေအာက္ေရာက္သြား
မွန္းကိုမသိဘူး။ အဲေလာက္ေၾကာက္တာ။ တစ္ခါက သူမာမီတို႔နဲ႔စကားလက္ဆံုက်ေနတဲ့အခ်ိန္ ကၽြန္မတို႔
ကသူ႔ကိကလဲစားေၿခမယ္ဆိုၿပီး သူ႔စက္ဘီးကိုေဇာက္ထိုးထားၿပီး ရွိသမွအမႈိက္ေတြ၊သစ္ကိုင္းေၿခာက္ေတြ
ကိုဘီးထဲကိုထိုးထည့္ၿပီးနင္းတဲ့ေနရာကေနလွည့္ၾကတာ.. (ၾကံရည္ၾကိတ္တဲ့စက္လိုသေဘာထားၿပီးေတာ့)
အဲဒီေန႔ကသူလမ္းေလွ်ာက္ၿပန္ရေလရဲ႕။ သူလာရင္ကၽြန္မတို႕ကေလးေတြအတြက္ ပီေကေတြပါတယ္။
ခ်ိဳခ်ဥ္ေတြ၊ ေခ်ာကလက္ေတြ ပါလို႔သူလာရင္၀ုိင္းအံုေနတာဘဲ။ မုန္႔ရၿပီးတာနဲ႔အားလံုးၾကက္ေပ်ာက္ဌက္
ေပ်ာက္။ မွတ္မွတ္ရရ ဦးေလးတစ္ေယာက္ပါဘဲ...သူ႔အၿဖစ္ပ်က္ေတြကေတာ့ေတာ္ေတာ့္ကိုရီရတယ္။
သူ႔ခမ်ာအခ်စ္ေရးကံမေကာင္း..လို႔ေၿပာရမလား...သူၾကိဳက္တဲ့သူတိုင္းသူ႔ကိုၿပန္မၾကိဳက္ပါဘူး။ သူကလဲ
အသားေတာ္ေတာမဲတာကိုး။ ေနာက္ပိုင္းကၽြန္မတို႔ရန္ကုန္ေၿပာင္းၿပီး သူလဲသိပ္မၾကာခင္ရန္ကုန္က
အေမရိကန္သံရံုးကိုအလုပ္နဲ႔ေၿပာင္းလာၿပီးေနာက္ပိုင္း၀င္ေငြကလဲေကာင္းေတာ့ ၾကိဳက္သူ၀ိုင္း၀ိုင္းလည္
ၿဖစ္လာပါေလေရာ။ ၀င္ေငြေကာင္းသေလာက္အလွဴအတန္းလဲအရမ္းရက္ေရာတယ္။ လခမရေသးဘူး သူကၾကိဳတင္လွဴထားေနၿပီ။ အဲလိုမ်ိဳး... အသက္ကလဲ ၄၀ ေက်ာ္လာေတာ့မိန္းမယူသင့္လို႔နီးစပ္ရာနီး
စပ္ရာ၀ိုင္းစပ္ေပးၾကေတာ့လဲ သူကလဲဂ်ီးမ်ားတယ္။ သူယူမယ့္မိန္းကေလးက အပ်ိဳၿဖစ္ရမယ္၊ ရည္းစားမထားဖူးတဲ့သူၿဖစ္ရမယ္။ ဘုရားတရားရွိရမယ္...စသည္ၿဖင့္မ်ားလြန္းေတာ့စပ္ေပးတဲ့သူတိုင္း စိတ္ပ်က္ရလို႔ အခုထိလူပ်ိဳၾကီးဘ၀နဲ႔ဆက္သြားေနေလရဲ႕... (သူ႔ရြယ္တူခင္တဲ့ဦးေလးၾကီးေတြကသူ႔ကို
အၿမဲစတယ္။ မင္းအဲလိုဂ်ီးမ်ားရင္ေတာ့ ေမြးကင္းစကေလးကိုစရန္ရိုက္ထား... ၿပီးရင္အၿမဲေစာင့္ၾကည့္
ေနတဲ့)ကၽြန္မဘြဲ႕ရတဲ့အထိထံုးစံအတိုင္းအိမ္ကိုလာတုန္း..အခင္မင္မပ်က္ဆက္ရွိေနတဲ့ဦးေလးဂ်ယ္ရီ
ကိုကၽြန္မ စိတ္ထဲမွာမွတ္မွတ္ရရၿမင္ေယာင္ေနတုန္းပါ။ အခုေတာ့သူ Australia ေရာက္သြားတာ (၆)
ႏွစ္ေက်ာ္သြားပါၿပီ။
Comments
Post a Comment
ကူးကူးေရ...