ခံစားခ်က္စူးရွရွ

ကၽြန္မအခုတစ္ေလာစိတ္ေတြလြင့္ေနပါတယ္။ ဘယ္ကိုမွန္းမသိေတာ့ဘူး။ စကားေၿပာရင္
လဲေတာင္ေရာက္ေၿမာက္ေရာက္.. တစ္ခါတစ္ေလကိုယ္ဘယ္သူ႔ကိုစကားေၿပာေနမွန္းေတာင္
သတိမထားမိဘူး။ ဒါစိတ္ဖိစီးမႈေရာဂါလို႔ေခၚမလား။ စိတ္ဖိစီးမႈေတြတစ္ရက္တစ္ရက္အၿမဲကို
ေတြ႔ေနရပါတယ္။ လူတိုင္းမွာလဲရွိတယ္။ ေပ့ါေပါ့ေလးေတြးၿပီးေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနလိုက္ရင္ၿပီးသြားမွာ။
ကၽြန္မေနသာထိုင္သာရွိတယ္။ ဟိုသြားဒီသြားလုပ္ႏိုင္တဲ့အခ်ိန္ဆိုရင္ေတာ့ဘာၾကီးဘဲလာလာ
၀ဲလ္ကမ္းဘဲ။ ဒါေပမယ့္ကိုယ္ကလဲေနရတာမသက္သာ။ အိမ္ထဲမွာဘဲေအာင္းေနသင့္တဲ့အခ်ိန္
မ်ိဳးေတြမွာဆိုရင္ေတာ့တစ္ခုခုၿဖစ္လာတိုင္း၊ ကိုယ္နဲ႔တိုက္ရိုက္ပတ္သတ္တဲ့အေၾကာင္းေတြရွိသ
လို၊ ကိုယ္နဲ႔မပတ္သတ္ဘဲသြယ္၀ိုက္ၿပီးကိုယ့္ဆီကိုေရာက္လာတဲ့စိတ္ဖိစီးမႈေတြကိုတြန္းလွန္ႏိုင္
အားမရွိပါဘူး။အခုခ်ိန္ႏိုင္ငံတိုင္းမွာေစ်းေတြအကုန္တက္တယ္။ အထူးသၿဖင့္ေန႔စဥ္စားကုန္ၿဖစ္
တဲ့ဆန္၊ ဆန္ကလဲအေကာင္းစားမဟုတ္သည့္တိုင္ေအာင္ဒီကဆန္ေတြေတာ္ေတာ့္ကိုညံ့တဲ့အ
တြက္ export မဟုတ္တဲ့ဆန္ဆိုစားလို႔လံုး၀ကိုမရပါဘူး။ (ဒါေတာင္ဆန္ေစ်းၾကီးတာ၀ယ္စား
လို႔ဆိုၿပီးအၿပစ္တင္ခ်င္ေသးတယ္...အေၾကြးရွင္ခ်စ္တီးမ်ားအသင္းကေပါ့)..
ကၽြန္မစိတ္ဖိစီးမႈမခံခ်င္ပါဘူး။ အလုိလုိကိုယ့္အေပၚေရာက္လာေတာ့လဲခံရတာေပါ့... လူမႈေရး
ကိစၥ အထူးသၿဖင့္ကၽြန္မအားနည္းခ်က္က သူမ်ားအေပၚကိုယ့္စိတ္နဲ႔ႏိႈင္းၿပီးရိုးသားကူညီတာဘဲ။
အဲဒါေၾကာင့္လဲခဏခဏ အကစ္ခံရတာမ်ားေနၿပီ။လူတိုင္းကိုကိုယ့္စိတ္နဲ႔ႏႈိင္းၿပီးမဆက္ဆံသင့္
ဘူးဆိုတာကိုအခုေတာ့ေကာင္းေကာင္းနားလည္ပါၿပီး။ ၿမန္မာေတြေရာက္ေရာက္လာတိုင္းသူ
မ်ားႏိုင္ငံမွာမ်က္ႏွာငယ္မွာဆိုးလို႔အစစအရာရာကိုယ္ကလိုက္လုပ္ေပး၊လိုက္ပူပန္ေပးနဲ႔..ေနာက္
ဆံုးေတာ့လဲေက်းဇူးမတင္ခ်င္ေနပါ... ေက်းဇူးကန္းခံရတာလဲခဏခဏ...
ေၾသာ္..ဘ၀ဘ၀..ကၽြန္မမွာမိန္းကေလးသူငယ္ခ်င္းမရွိဘူး။ ထားလို႔လဲမရဘူး။ ေမးထူးေခၚေၿပာ
ေလာက္သာ...ဘာလို႔လဲသိလား..ေပါင္းၿပီးသိပ္မၾကာဘူး..ကိုယ့္ကိုအခြင့္ေရးယူေတာ့တာဘဲ။
မဟုတ္ရင္လဲကြယ္ရာမွာအတင္းေၿပာ၊ မဟုတ္တမ္းတရားေလွ်ာက္ေၿပာ... ဒါေတြေၾကာင့္မိန္း
ကေလးသူငယ္ခ်င္းမထားခ်င္တာ။ ေကာင္းတဲ့သူငယ္ခ်င္းရတဲ့သူေတြကေတာ့ကံေကာင္းပါ
တယ္ေနာ္။ ကၽြန္မမွာေယာက်္ားေလးသူငယ္ခ်င္းေတြဘဲရွိတယ္။ လာခင္တဲ့သူတိုင္းကိုၿပန္ခင္
တတ္တဲ့သူေတာ့မဟုတ္ဘူး။ ကၽြန္မကန္႔သတ္၊သတ္မွတ္ထားတဲ့စည္းေဘာင္ထဲကသူ။ ႏွမခ်င္း
ကိုယ္ခ်င္းစာနာနားလည္တတ္တဲ့သူ။ အေၿပာဆိုယဥ္ေက်းတဲ့သူေတြကိုသာစနစ္တစ္က်ေရြး
ခ်ယ္ၿပီးသူငယ္ခ်င္းအၿဖစ္သတ္မွတ္တာပါ။
အခုကၽြန္မဘာေတြၿဖစ္ေနလဲ....
၁။ က်န္းမာေရးအရ..နဂိုေရာဂါေတြအၿပင္ under treatment အေၿခေနကိုေရာက္ေနတယ္။
(ေသေတာ့မေသဘူး...ေတာ္ေတာ္ေတာ့ခံရခက္တယ္)
၂။ အရင္လုပ္ခဲ့တဲ့ေနရာက ကိုယ့္ဆရာသမားေတြကကိုယ့္ကိုအထင္လြဲတာခံေနရတယ္။
(မနာလိုစိတ္မ်ားလာရင္လူတစ္ကာကိုအေကာင္းမၿမင္တတ္ေတာ့တာလူ႔သဘာ၀ဆိုတာနား
လည္လိုက္ရတယ္)
၃။ အတန္းေဖာ္ေတြရဲ႕သစၥာေဖာက္မႈ၊အခြင့္ေရးယူခိုင္းမႈ၊ အရူးလုပ္တာေတြခံေနရတယ္။
(လူမ်ိဳးမတူေတာ့ဘာသေဘာလဲေတာ့မသိဘူး။ကိုယ္ကေတာ့အတန္းထဲမွာအငယ္ဆံုးလဲၿဖစ္
တစ္ကိုယ္ေရသမားမို႔အစစရာရာကူညီမိတာ..ေနာက္ဆံုးေတာ့...)
ဒါေတြဘာၿဖစ္လဲ..အေနသာၾကီး..မရဘူး...အဲဒါေတြကိုစဥ္းစားမိရင္ကိုယ္ကကူညီေပးတာ...
ကိုယ္ေကာင္းသေလာက္ကိုယ့္အေပၚဘာေၾကာင့္ဒီလိုမ်ားလုပ္ရတာလဲ...စဥ္းစားလို႔မရဘူး။
ေတြးမိရင္စိတ္မေကာင္းၿဖစ္တယ္... ေနာက္အၿခားအေၾကာင္းေတြနဲ႔ေရာလိုက္ေတာ့ ထုထည္
ၾကီးလာၿပီးစိတ္ဖိစီးမႈၿဖစ္လာတယ္။ စိတ္ဖိစီးမႈမ်ားရင္ရုပ္ရင့္တယ္တဲ့...ဟုတ္မွာပါ..ကိုယ့္ကို
ကိုယ္မွန္ထဲၾကည့္ေတာ့အသက္ ၃၄-၃၅ ၀န္းက်င္ရုပ္နဲ႔သိပ္မကြာဘူး...
ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနရင္စိတ္ဖိစီးမႈဒဏ္ကေပါ့သြားမယ္တဲ့။ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနႏိုင္ေအာင္ေပ်ာ္စရာေလးကို
အရင္ရွာေတြးမွရမယ္။ အဲဒီေပ်ာ္စရာဆိုတာရွာေတြးလို႔ေတာင္မရတဲ့အေၿခေနမွာဘာကိုေတြး
ၿပီးေပ်ာ္ႏိုင္ပါ့မလဲ...............................................................................................................
........................................................................................:(