အဖြားတို႔ရြာက မီးဖို

အဖြားတို႔ရြာေလးက အိမ္ မီးဖိုေလးပါ။
အဖြားကပိန္ပိန္ပါးပါး အရပ္ရွည္ရွည္နဲ႔ ကြမ္းအျမဲ၀ါးေလ့ရွိတယ္။  ကြမ္းစိုက္/ယာလုပ္တဲ့ သူ႔သားသမီးေတြ ေတာက ျပန္လာရင္ ထန္းဖတ္ေတြယူလာေပးတတ္တယ္။ အဲေနာက္ေတာ့ ေဆးရိုးကိုယ္တိုင္ခုတ္ပီး သူေဆးလိပ္ၾကီးထိုင္လိပ္ေနေတာ့တာဘဲ။
မွတ္မိသေလာက္ေတာ့ အဖြားေနတဲ့ အိမ္ေလး ပံုစံသာေျပာင္းသြားတယ္၊ တဲအိမ္ေလးက ၀ါးအိမ္၊ ၀ါးအိမ္ က ပ်ဥ္ေထာင္အိမ္၊ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ပ်ဥ္အေကာင္းစား ကၽြန္းသစ္တစ္ခ်ိဳ႕နဲ႔အိမ္ထပ္ေဆာက္တယ္။
အိမ္က ႏွစ္ကန္႔ဘဲရွိတယ္၊ တစ္ကန္႔မွာ အမ်ိဳးသားေတြအိပ္တယ္။ (ဦးေလး၊ အဖိုး၊ အမ်ိဳး ေယာက်္ားေလးေတြ)
တစ္ကန္႔က ေတာ့ အမ်ိဳးသမီးေတြ။ ကၽြန္မတို႔သြားလည္တိုင္း မာမီက အဖြားနဲ႔အတူအိပ္တတ္တယ္။
အဖြားက အရင္ကေတာ့ ရြာမွာ ကြမ္းေတာင္ကိုင္ေပါ့..ေခ်ာလဲေခ်ာတယ္ေလ။ ဒါကို ရြာနဲ႕ ပုသိမ္ ေျမာင္းျမ သေဘၤာေတြ ပိုင္ရွင္ စီးပြားေရးသမား တရုတ္/ဗမာ က အတင္းလာေတာင္းယူပါတယ္။
ယူပီးေတာ့ အဖြားကို ျမိဳ႕ကိုေခၚလာတယ္၊ အဖိုးက နဲနဲဆိုးတယ္၊ အရက္ေသာက္တယ္၊ ပိုက္ဆံရွိလဲရွိ၊ တစ္ဦး တည္းေသာသားမို႔ ဆိုးတယ္ၾကားပါတယ္။ အဖြားက အရမ္းစိတ္ဆင္းရဲရတယ္.. ေနာက္ပိုင္း သီးမခံႏိုင္ေတာ့ ဘူး (ခ်စ္လဲမခ်စ္ခဲ့တာပါမွာေပါ့) ကိုယ္၀န္အရင့္မာနဲ႔ ရြာကိုျပန္သြားတယ္။  အဖိုးက လိုက္ေခၚတယ္၊ အဖိုး ရဲ႕ အမက လိုက္ေခၚတယ္၊ အဖြားက အရမ္းမာနၾကီးပါတယ္။ ဘယ္ေလာက္ေတာင္းပန္ပန္ ျပန္မလိုက္ ဘူး။
အဖိုးကလာေတာင္းပန္တာ အိမ္ထဲေတာင္ေပးမ၀င္ဘူးဆိုဘဲ။
ေနာက္ပိုင္း မာမီ့ကိုေမြးပီးေတာ့ သိပ္မၾကာခင္သူ႔ရည္းစားေဟာင္းနဲ႔ ျပန္လက္ထပ္လိုက္တယ္။ ကေလးေတြ ထပ္ေမြးတယ္။ အဲေတာ့ မာမီ့ကို အဖြားေရာ၊ အဖိုးတို႔ဘက္ကေရာ လာေခၚၾကေတာ့တာဘဲ။
ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ မာမီ့ အေမဘက္ က အဖြားေနာက္ ရန္ကုန္ အင္းစိန္ကို လိုက္လာပီး အိမ္ေထာင္ က်တဲ့ အထိအဲမွာဘဲေနေတာ့တာ။
အဘြားက စကားနဲပါတယ္၊ ပီးေတာ့ သူ႔အေၾကာင္းေတာ္ရံုမေျပာျပဘူး၊ အခုကၽြန္မသိတဲ့အေၾကာင္းေတြကို တစ္ခုစီ လိုက္စုယူထားရတာပါ။  ကၽြန္မတို႔ အထက္တန္းေတြေရာက္ေတာ့ အဘုိးအရင္းက အိမ္ကို တစ္ခါ လာလည္ပါတယ္၊ မာမီက စကားတစ္ခြန္းမေျပာပါဘူး။
အဖိုးအရင္းဆိုေတာ့ အဖိုးအတုေရာ၊ အဲအဘိုးအတုဆိုတာ အဖြားေနာက္ထပ္ယူထားတဲ့ အဖိုးပါ။
သူကေတာ့ မာမီ့ကိုအရမ္းခ်စ္သလို၊ ကၽြန္မတို႔ကိုလဲအရမ္းခ်စ္ပါတယ္။ အခုေတာ့ဆံုးသြားပါပီ။
မာမီကေတာ့ သူ႔ကို အေဖရင္းလို႔သတ္မွတ္ထားပံုရတယ္။  အဖိုးရင္းရဲ႕ အမကလဲ အခုထိ မာမီ့ဆီလာတုန္း အဆက္သြယ္လုပ္ေနတုန္းဘဲ။ သူကလဲ မာမီ့ကိုအေတာ္ခ်စ္ပံုရတယ္။
အဖြားကေတာ့ ရြာမွာ အဖိုးတုနဲ႔ သူ႔သားသမီးေတြနဲ႔ ေပ်ာ္ေနပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔လဲ အေဒၚေတြ ဦးေလးေတြ ကို ခ်စ္ပါတယ္။ သူတို႔ကေတာ့ မာမီနဲ႔ မတူၾကဘူး၊ ရုပ္ကိုေျပာတာ တစ္ျခားစီပါ။ ဒါေပမယ့္သူတို႔လဲ မာမီ့ကို ခ်စ္ၾကတယ္။
အဖြားအိမ္ကအခုဆို သူ႔သားသမီးေတြနဲ႔ ေျမးေတြနဲ႔စည္ကားေနပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ (၃)ေယာက္ကလြဲရင္ေပါ့။  အမွတ္ရဆံုးအရာကေတာ့ မေျပာင္းလဲတဲ့ အဖြားရဲ႔ မီးဖိုေလးပါ။
အရင္တုန္းကအတိုင္းပါဘဲ။ ၀ါးက်ည္ေတာက္ထဲမွာ ဆားေတြရွိတယ္။ ထမင္းအိုးၾကီးတစ္လံုး၊ မရွိမျဖစ္ ေရေႏြးအိုး၊ အဲဒီအိုးမွာတည္ပီး ဆူရင္ ဧည့္ခန္းက အိုးအသစ္ေလးထဲေလာင္းထည့္တတ္တယ္။ အိုးအေသးေလးကေတာ့ ငပိရည္အျမဲရွိေနတဲ့အိုးေလးပါ။ မွ်င္ငပိကိုအရည္က်ိဳထားတာ။ စားခါနီး ျပန္ေႏြး၊ ခြက္ထဲေလာင္းထည့္ ငရုတ္သီးမႈန္႔ထည့္ပီး စားတာဘဲ။ ဒယ္အိုးကေတာ့ ဟင္းေတြခ်က္တာပါ၊ ၾကက္သား/ ငါး စသည္ျဖင့္ ဟင္းမိ်ဳးစံုထည္လဲခ်က္တဲ့အိုးပါ။ ေအာက္ကအိုးအၾကီးေတြကလဲ ထမင္းအိုးေတြပါ။ မနက္၊ ေန႔လည္၊ည လူ(၅)ေယာက္ဆို (၃) အိုးေလာက္ခ်က္ရတာပါ။ အဲဒီမီးဖိုေလးကထြက္လာတဲ့ဟင္းအရသေတာ့ ဘာနဲ႔မွလဲႏိုင္ မယ္မထင္ပါဘူး၊ ေျမအိုးနဲ႔ခ်က္တာေရာ၊ မီးခိုးေညွာ္နံ႕ေလးေရာ၊ ထင္းမီးေတာက္နဲ႔ခ်က္တဲ့ ဟင္းအရသာ ေမ့ႏိုင္ေတာ့မယ္မထင္ပါဘူး။  ရြာက အျခား အိမ္တိုင္းလိုလို မီးဖိုပံုစံေလးေရာ၊ အိုးေတြေရာ ဆင္တူ နီးပါးရွိၾကပါတယ္။ ဒယ္အိုးကေတာ့ ဧည့္သည္ရွိတဲ့အခ်ိန္မွာသာအသံုးမ်ားပီး ဧည့္သည္မရွိရင္ ဒယ္အိုးေလးလဲ အနားရေနတတ္ပါတယ္။

အရင္ကေတာ့ရြာမွာသီဟိုေစ့ဆိုက္ေလ့မရွိေပမယ့္ေနာက္ပိုင္ေတာ့ ေစ်းေကာင္းတာေၾကာင့္ စိုက္ျဖစ္တယ္။
သီဟိုသီးအႏုေလးေတြပါ။

ဆိတ္ေလးေတြလဲေမြးတယ္။

ကိုင္းထဲမွာ ညဖက္သူခိုးေစာင့္အိပ္မယ့္တဲေလးကို ဦးေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ရြာက အသိေတြကူညီေဆာက္ ေပးေနပံုပါ။

ဒီပိႏၷဲသီးကေတာ့ အိမ္မာသီးပါ။ အိမ္ေပ်ာ့နဲ႔အိမ္မာႏွစ္မ်ိဳး ကၽြန္မေတာ့ အိမ္မာသီးပိုၾကိဳက္တယ္။ 

 ေတာထဲမွာအေလ့က်ေပါက္တဲ့ ပဒတ္စာကို ရန္ကုန္မွာေတာ့ ေစ်းၾကီးေပး၀ယ္စားရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ရြာသြားတိုင္းျပန္လာရင္ တပင္ေရႊထီးအညြန္႔၊ ေကာက္ေကြးညြန္႔၊ မာလာဖူး၊ ေရငန္းသီး၊ ပဒတ္စာ၊ ပီေလာပီနံဥ၊ ပိႏၷဲသီးအိမ္မာ ေတြ မာမီကိုသူတို႔ျပန္ထည့္ေပးေလ့ရွိတယ္။
ပဒတ္စာတာလေပါ့ ေတာ့ အဲဒီမွာ သြားၾကည့္လို႔ရတယ္။