သရက္သီးတစ္လံုး..ငါ

ငါ အသီးေလး တစ္လံုးမွန္းစသိခါစက
ေမာင္ႏွမေတြအမ်ားၾကီး..သူငယ္ခ်င္းေတြလဲအမ်ားၾကီး...
အမိေျမကေမြးထုတ္လိုက္တဲ့အပင္ၾကီးမွာ
တြဲလဲ ဟီးေလးခိုလို႔
ေလတိုက္တိုင္း အညွာတံၾကိဳးေလးက ႏြဲယိမ္းလို႔
အပူပင္မဲ့ေပ်ာ္ခဲ့လိုက္ရတာ....

ေအးစက္စက္အရည္ေတြ ငါတို႔ကိုယ္ေပၚက်
ေလျပင္းထဲကဖုန္မႈန္႔ေတြတစ္ဇြတ္ထိုး တိုးေ၀ွ႔လာေတာ့
ငါတို႔ေမာင္ႏွမေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား
တစ္ဖုတ္ဖုတ္နဲ႔ က်ေၾကြသြားလိုက္တာ
မျမင္ရက္လို႔...ရပ္ပါေတာ့ ေလျပင္းမုန္တိုင္းရယ္လို႔
ဆုေတာင္းတာကလြဲ... ဘာမ်ားတတ္နိုင္ခဲ့မွာလဲ...

ငါတို႔မိခင္အပင္ၾကီးေဘးမွာရွိတဲ့ ေဘာစကိုင္းပင္အုိၾကီးက
ငါ့တို႔ကိုျပံဳးၾကည့္တယ္...
သားသမီးေတြကိုႏိုင္ေအာင္တာ၀န္မယူႏိုင္တဲ့
အပင္မ်ိဳးမွာမွသီးရသလားတဲ့...
ေဘာစကိုင္းသီးေတြမ်ား... ေလဘယ္ေလာက္တိုက္တိုက္
သစ္ကိုင္းမက်ိဳးက်မခ်င္း၊ ေၾကြတဲ့အသီးမွမရွိတာပဲေလ...

ခဏခဏေအာ္ငိုရလြန္းေတာ့..ေနာက္ပိုင္းမွာ ကိုယ့္ေနရာမွာသာကိုယ္
ရေအာင္မွီတြယ္ရင္း... မ်က္စိစုံမွိတ္ေနလိုက္ရတာ
ငါလဲတစ္ေန႔ ငါ့ေမာင္ႏွမေတြမ်ားလို
ေအာက္ကိုေဇာက္ထိုးက်.. လမ္းမာမာအုတ္ေက်ာက္ေပၚ
အရွိန္နဲ႔ ငါ့အသားေတြဖဲ့စင္... ကားဘီးမ်ားေအာက္ပ်ားပ်ား၀ပ္ေရာက္ႏိုင္တာဘဲ..

ငါေတာ္ေတာ္သန္မာလာတယ္။ ေတာ္ရံုေလျပင္းေလာက္ေတာ့
က်န္တဲ့အသီးေတြနဲ႔အတူ.. ဒဏ္ခံႏိုင္လာတယ္...
ငါ့ရင္မွာလဲအနီေရာင္ေလးသန္းသလို... သူတို႔ေတြမွာလဲ
ေၾကးနီေရာင္ေလးေတြသန္းလို႔.....
ေအာက္ကျဖတ္ျဖတ္ေလွ်ာက္သြားတဲ့
ေျခႏွစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ စကားေအာ္ေျပာခြင့္ရွိတဲ့သူေတြက
ငါတို႔ကိုခဏခဏေမာ့ၾကည့္တယ္...
လက္ညိႈးနဲ႔လဲထိုးျပၾကတယ္...
ငါတို႔ကေတာ့သူတို႔လို စကားေျပာခြင့္လိုင္စင္မရွိေပမယ့္
ေပ်ာ္လို႔..ေမာ္လို႔... ဂုဏ္ယူလို႔....
အာာားးးးးးးး.....
ဟဲ့ဘာလဲ...ငါလန္႔သြားတယ္...
မဲမဲတုတ္တုတ္ပ်ားတစ္ေကာင္
ငါ့ညီေလးတစ္ေကာင္ကိုယ္ေပၚတက္ထိုင္ၿပီး အသားေတြကိုေဖာက္ ေသြးစုပ္ေနလိုက္တာမ်ား
ငါတို႔ေတြ၀ိုင္းေအာ္..
ဒီခ်ိန္မွာေလျပင္းက်ပါေစလို႔ ငါဆုေတာင္းမိတယ္
မိုးေလျပင္းျပင္းလာရင္ ဒီမဲတုတ္တုတ္ေတြ ေလနဲ႔လြင့္ပ်ံသြားတတ္တယ္ေလ..
မၾကာပါဘူး... အစုလိုက္အအံုလိုက္ေရာက္လာပီး... ငါတို႔အားလံုး...
ေသြးေတြအစုပ္ခံရပါေကာ...
ဒါကလဲငါတို႔ဘ၀ရဲ႕အစိတ္ပိုင္းလို႔သတ္မွတ္လိုက္ပီး...ဆက္ရွင္သန္ဖို႔ၾကိဳးစားရင္း
ငါတို႔ကိုယ္လံုးေတြလဲ ေရႊေရာင္၀င္းလို႔...

ေရွာင္...ေရွာင္...
ေအာက္ကသစ္ကိုင္းေျခာက္ေတြနဲ႔လွမ္းပစ္ပီး ငါတို႔ကိုေခၽြခ်ေနပီ....
ငါ့ညီအကိုတစ္ခ်ိဳ႕ တည့္တည့္မွန္လို႔ ဘုတ္ကနဲ႔ျပဳတ္က်
ေလျပင္းလို အထိန္းမကြပ္မရွိေျခြတာမဟုတ္ေတာ့
ျငင္ျငင္သာသာ အခင္းေပၚက်
အလိုအလို...
အေရခြံကိုဆြဲခြာ... သြားၾကီးေတြနဲ႔အသားေတြကိုကိုက္..
ေအာင္မေလးေလး... ငါ ဒီလိုဘ၀ၾကီးနဲ႔ေတာ့
အဆံုးမသတ္ပါရေစနဲ႔......

တစ္ရက္.. ငါ့ကိုတစ္သက္လံုး ထိမ္းကိုင္ထားတဲ့
အညွာတံၾကီးက
မင္းအခ်ိန္တန္ပီ.. သြားေတာ့တဲ့...
ႏိုး..ႏိုးး... ငါ့ကိုအပင္ေပၚမွာဆက္ေနခြင့္ေပးပါ...
ငါေအာက္မဆင္းပါရေစနဲ႔...
သူေျပာတယ္..မင္းသြားသြားမသြားသြားး
ငါ့တာ၀န္အရလႊတ္ခ်ရေတာ့မွာဘဲ..... တဲ့...
ငါေအာက္ကိုငံု႔ၾကည့္ေတာ့ ျမက္ခင္းျပင္တစ္၀က္...
ေက်ာက္မာလမ္းတစ္၀က္..
ငါ့ကိုေျခြခ်လိုက္တဲ့အခ်ိန္ေလမေ၀ွ႔ရင္ ငါဘ၀ဟာ....
တစ္ကယ္ေတာ့ ငါ့ကိုကံၾကမၼာကမ်က္ႏွာသာနဲနဲေပးသလားမသိ
ငါေျမၾကီးေပၚက်ေျခြဖုိ႔ အခ်ိန္ေရာက္တဲ့အခါ
ေလျပင္းေလးကအနဲငယ္တိုက္ေနခဲ့တယ္...
ငါအမ်ားၾကီးကံေကာင္းခဲ့တယ္...
ေလအေ၀ွ႔မွာျမက္ခင္းျပင္အထက္ ဘုတ္ ကနဲ႔က်တယ္..
အျမင့္ကအရွိန္နဲ႔ ျမက္ခင္းျပင္က အေပၚကၾကည့္ေတာ့သာ
အိေနမယ္ေနတာ... မာတယ္ဗ်ာ..
ကိုယ္တစ္ျခမ္းကြဲသြားတယ္..
ထံုးစံအတိုင္း ပ်ားမဲတုတ္ေတြလာပီး ဟိုထိုးဒီဆြ
သူ႔တို႔ဒဏ္ခံရတာေတာ့ရိုးေနပီ....
ဒီရက္ပိုင္းမိုးေတြအရမ္းးးး ရြာတယ္..
လမ္းသြားလမ္းလာေတြလဲမရွိဘူး...
ငါ့အေရခြံေတြလဲတစ္ျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ပုပ္အဲ့ ပီး
ငါ ျမက္ပင္ေတြၾကား ေျမရင္အပ္လို႔ ေနရာေလးတစ္ခု
ရေနပီ...
ငါ့အသည္းထဲက...ယားက်ိက်ိနဲ႔ ထြက္လာတဲ့အေညွာင့္
တစ္ျဖည္းျဖည္းနဲ႔ သန္မာလို႔... အခုဆိုအရြက္ေလးေတြေတာင္
ေ၀ဆာေနေပါ့....
ငါအပင္ၾကီးျဖစ္တဲ့အထိရွင္သန္ပါ့မလာ...
တ၀ီး၀ီးနဲ႔လာတဲ့စက္ၾကီး ျမက္ေတြရိတ္ရင္း
ငါ့ကိုပါဦးလာခ်ိဳးသြားမလား.....
ေျခႏွစ္ေခ်ာင္း ကေလးေတြ... သေဘၤာဖိနပ္ေတြစီးပီး
ငါ့ကိုဖိေခ်သြားမလား...ငါမသိဘူးး...
ငါရွင္သန္ရပ္တည္ေနတာ..ေနရာမွန္မွဟုတ္ရဲ႕လား....
ငါမစီမံဘဲေရာက္လာတဲ့ငါ့ဘ၀
ေနရာမွန္မွန္ မမွန္မွန္..
ရွင္ႏိုင္ခြင့္ရွိသေလာက္ရွင္ခြင့္ရွိေအာင္
သာငါေျမာ္လင့္တယ္...


ႈြံႈြ