ထမင္းဘူး ကိုဖြင့္

အသက္ (၄)ႏွစ္မွာေက်ာင္းစတက္ေတာ့ မွတ္မွတ္ရရလြယ္အိတ္ေလးတစ္လံုး၊ ထမင္းဗူးေလးတစ္ခုနဲ႔ ေအာ္ငိုတာ ေျဗာင္းဆန္ေနေအာင္ပါဘဲ။ အမွတ္(၁၆) အထက၊ မႏၱေလးမွာေပါ့။ ေက်ာင္းတံခါးၾကီး ဂ်ိန္း ဆိုပီးပိတ္သံနဲ႔အတူ ကၽြန္မနဲ႔ ကေလးမ်ားေပါင္းစံုေအာ္ငိုသံကဆူညံသြားခဲ့တာအမွန္ဘဲ.. အဲဒီထဲမွာအဆိုးဆံုးက ကၽြန္မ။ ဆရာမေတြ လိုက္ဖမ္း၊ ကၽြန္မကထြက္ေျပး၊ မုန္႔ဆိုင္ေတြဆီပတ္ေျပး၊ ေက်ာင္း၀င္းသံတိုင္နားမွာတစ္ခ်ိန္လံုးရပ္ပီးထေစာင့္ေနတဲ့ ပါးပါး ဆီကိုေျပးတာ၊ ပါးပါးက ဒီကေနလွမ္းၾကည့္ေနမယ္။ ေက်ာင္းခန္းထဲသြား၀င္လို႔ေျပာတယ္။ ေက်ာင္းခန္းျပတင္းေပါက္နားမွာထိုင္ပီး ငိုယိုပီး ျခံစည္းရိုးနားမွာရပ္ေနတဲ့အေဖ့ကိုလွမ္းၾကည့္ရင္းနဲ႔ တစ္လေက်ာ္ၾကာတဲ့အခါ ေက်ာင္းေပ်ာ္ျဖစ္သြားပါတယ္။ ငယ္ငယ္တည္းက မုန္႔ဖိုးဆိုတာေတာင္းဖို႔စိတ္မ၀င္စားသလို၊ အျခားအတန္းေဖာ္ ကေလးေတြမုန္႔စားဆင္းခ်ိန္ မုန္႔ဆိုင္ေျပးတဲ့အခ်ိန္ကၽြန္မကေတာ့ အိမ္ကထည့္ေပးတဲ့ထမင္းဘူးကို၀ါးတီးဖြင့္ေန ခဲ့ပါတယ္။ ထမင္းစားဆင္းခ်ိန္ ဆိုရင္ေတာ့ အိမ္ကိုျပန္ပီးထမင္းစားတယ္။ ပိန္လွီလွီေလးနဲ႔ကၽြန္မ ထမင္းေတာ့ အမ်ားၾကီးစားပါတယ္။ တစ္ရက္ ၅ ခါေလာက္ပံုမွန္ကိုစားတယ္။ ေက်ာင္းဆင္းတာနဲ႔ အိမ္ကသိပ္မေ၀းေတာ့ အိမ္ျပန္ထမင္းစားပါတယ္။ ထမင္းစားျပီးရင္ေတာ့ အေမက စက္ဘီးနဲ႔ ေနာက္ခံုကိုကၽြန္မကိုတင္ပီး ေဆးရံု ေခၚေခၚသြားပါတယ္။ ေန႔တိုင္းဘဲ။ နန္းတြင္းထဲက စစ္ေဆးရံုကိုေခၚသြားတယ္။ ေဆးထိုးပီးျပန္လာရင္ တစ္လမ္း လံုးစက္ဘီးေနာက္မွာထိုင္ပီး ေအာ္ငိုလာတယ္။ ေဆးထိုးထားတဲ့တင္ပါးကိုလဲလွန္ၾကည့္ေသးတယ္။ ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ရွက္ရမွန္းလဲမသိပါဘူး။ အိမ္ေရာက္ရင္အန္တီေလးက ေရေႏြးကိုပုလင္းထဲထည့္ ပီး ေဆးထိုးထားတဲ့ေနရာကိုလိွမ့္ေပးတယ္။ ေန႔တိုင္းေဆးထိုးရေတာ့တင္ပါးႏွစ္ဖက္လံုးအပ္ရာေတြနဲ႔ေလ။
မုန္႔စားဖို႔စိတ္မ၀င္စားခဲ့ေပမယ့္ မုန္႔ဆိုင္တန္းကေရခဲျခစ္ကိုေတာ့အရမ္းစားခ်င္တယ္။ ႏို႔ဆီကိုေရခဲျခစ္အလယ္ ေလးမွာဘဲ ဖ်န္းေပးရင္ေစ်းသက္သာတယ္၊ ေရခဲျခစ္တစ္ျခမ္းလံုးအျပည့္ဖ်န္းရင္ပိုေစ်းၾကီးတယ္။ ပါးပါးက တစ္ခါတစ္ေလမုန္႔ဖိုးေပးတယ္။ ကၽြန္မေက်ာင္းတက္တုန္းကအိက်ိီကမိန္းကေလးအိက်ီလဲမဟုတ္ဘူး၊ အိတ္ကပ္ ႏွစ္ဖက္နဲ႔၊ အဲဒီအိတ္ထဲမွာ မုန္႔ဖိုးေလးေတြထည့္ထည့္ထားတယ္။ မိန္းကေလးအိက်ိီစ၀တ္တာ ၆ တန္းေရာက္ မွပါ။ ထမီနဲ႔ အိက်ိီနဲ႔။ ေက်ာင္းမသြားခင္ထမင္းအ၀စားပီး ထမင္းခ်ိဳင့္လဲ မာမီကထည့္ေပးတယ္။ မုန္႔စားဆင္းခ်ိန္ ဆိုထမင္းခ်ိဳင့္ဖြင့္စားတယ္။ ထမင္းခ်ိဳင့္ကိုကၽြန္မအရမ္းႏွစ္သက္တယ္၊ အထူးသျဖင့္ဘာထည့္ေပးလိုက္လဲ မသိရင္ ပိုစိတ္၀င္စားပီး ထမင္းစားခ်ိန္ေရာက္ဖို႔ဘဲစိတ္ေစာေနေတာ့တာပါဘဲ။ ရန္ကုန္ေျပာင္းပီးကၽြန္မမိဘေတြ နဲ႔ခြဲအေဆာင္မွာေနေတာ့ ေက်ာင္းခ်ိန္ေတြၾကားမွာ ထမင္းစားခ်ိန္ရွိေတာ့ ထမင္းဘူးဆိုတာအလွမ္းေ၀းေပါ့။ အလုပ္၀င္ေတာ့လဲ အိမ္နဲ႔နီးေတာ့့ထမင္းျပန္စားျဖစ္တယ္။ ေနာက္ပိုင္းတစ္ေယာက္တည္းေနေတာ့ ထမင္းခ်ိဳင့္ ေလးထည့္ပီးရံုးသြားတယ္။ ကၽြန္မနဲ႔ထမင္းအတူစားေဖာ္ကေတာ့ကြန္ျပဴတာဆရာမလုပ္ေနတဲ့ အေထြး ေပါ့။ သူကလဲ တစ္ခါတစ္ေလကၽြန္မၾကိဳက္တာေတြခ်က္ခ်က္လာေပးတယ္။ ဥပမာ ဒညင္းသီးေၾကာ္၊ အမဲအူျပဳတ္၊ စသည္ျဖင့္၊ ပါးပါးနဲမာမီတို႔က ေျမာက္ဒဂံုဖက္ကိုေျပာင္းသြားေပမယ့္တစ္ရက္တစ္ခါ ကၽြန္မရွိတဲ့ရံုးကို တစ္ေယာက္ ပီးတစ္ေယာက္ပံုမွန္ေရာက္လာတတ္ပါတယ္။ ထမင္းခ်ိဳင့္လာလာပို႔ေပးတာပါ။ တစ္ခ်ိဳ႕ ရက္မ်ားဆို ကၽြန္မနဲ႔အေထြးထမင္းျမိန္ရည္ရွက္ေရ၀ါးေနတုန္း အေဖေရာက္လာလို႔စားေနတာေတြအသဲသန္ ဖြက္ထားရတာလဲရွိတယ္။ အေထြးကိုအေမတို႔ကမွာထားတယ္၊ သူနဲ႔မတည့္တာေတြမခ်က္လာပါနဲ႔၊ ခ်က္လာ ရင္တစ္ေယာက္တည္းစားပါ သူ႔ကိုမေကၽြးပါနဲ႔လို႔ မွာထားေပမယ့္ ကၽြန္မက အရမ္းစားခ်င္ေတာ့ အေထြးကလဲ သနားလို႔ေကၽြးပါတယ္။ း) ကၽြန္အေ၀းတစ္ေနရာအလုပ္နဲ႔ထြက္သြားပီးေနာက္မွာေတာ့ ထမင္းဘူးဆိုတာ မရွိ ေတာ့သလို၊ ထမင္းဗူးထဲမွာဘာပါမလဲဆိုပီး ရင္ခုန္ေနရတဲ့အရသာလဲ မရွိေတာ့ပါဘူး။
အခုခ်ိန္မွာေတာ့ ဒီက local ျပည္တြင္းအလုပ္သမားေတြက အျပင္မွာေနက်ေတာ့ ထမင္းဘူးထည့္ရတာသူတို႔ အတြက္အလုပ္တစ္ခုလိုျဖစ္ေနတယ္။ function hallမွာစုပီးစားၾကတယ္။ ကၽြန္မေတာ့အိမ္ျပန္စားတယ္။ ပီးခဲ့ တဲ့ ၃ပတ္ေလာက္က ေျပာင္းသြားတဲ့ african မိသားစု အိမ္မွာအလုပ္လုပ္တဲ့ အန္တီၾကီးက အလုပ္မရွိေတာ့ တာနဲ႔ထမင္းဘူးေလးထည့္ပီး ေရာင္းပါတယ္။ မနက္ ၈း၃၀ဆိုထမင္းဗူးေလးေတြလိုက္လိုက္ေ၀တယ္။ တစ္ဗူး ကို ၂ေဒၚလာေလာက္ဘဲက်ပါတယ္။ ကၽြန္မကေတာ့အစားေရြးတတ္လို႔၊ ပီးေတာ့သူတို႔အစားေတြလဲ ခံတြင္းမေတြ႔ ျဖစ္လို႔ ထမင္းဗူးထဲဒီေန႔ဘာခ်က္လဲ ဆိုတာေခ်ာင္းၾကည့္တာကလြဲပီး မမွာစားၾကည့္ျဖစ္ခဲ့ဘူး။
အရင္တစ္ပတ္ကေတာ့သူငယ္ခ်င္းကခရီးထြက္သြားေတာ့ သူမွာထားတဲ့ထမင္းဗူးေလးေတြ ေန႔တိုင္းကၽြန္မဆီ ေရာက္ေရာက္လာပါတယ္။ ကၽြန္မလဲ အိမ္ယူယူလာပီး ဘူးေလးထဲကအတိုင္းစားပါတယ္။ ငယ္ငယ္တုန္းက ဘ၀ ကိုသတိရတယ္၊ ထမင္းဘူးထဲကိုထည့္ပီးျပင္ဆင္ေပးတဲ့ အေမတို႔ကိုလဲ သတိရတယ္၊ ထမင္းဘူးထဲ ကိုယ္စားခ်င္ တာေလးေတြခ်က္ခ်က္လာေပးတဲ့သူငယ္ခ်င္းကိုလဲသတိရတယ္။။ ထမင္းဘူးထဲမွာ ခံစားခ်က္ေတြ အမ်ားၾကီးပါတယ္။ ကၽြန္မတစ္ခါမွမျမင္မိခဲ့ဘူး။ အြန္လိုင္းဘေလာ့တစ္ခုမွာ အမတစ္ေယာက္္သူ႔ေယာက်္ားကို ထမင္းဘူးေလးထည့္ေပးတာအျမဲတင္တင္ထားတတ္တယ္။ ကၽြန္မသြားသြားၾကည့္တယ္၊ ၾကည့္ပီး ဒီေန႔သူ ဘာမ်ားခ်က္ေပးမလဲ ဘာေတြထမင္းဘူးထဲပါမလဲဆိုပီး ရင္ခုန္ေနရတဲ့အရသာေလးကိုၾကိဳက္တယ္။ ဘူးထဲကို ဘာထည့္ေပးရင္ေကာင္းမလဲ၊ ဘယ္လိုေလးခ်က္ထည့္ေပးမယ္ဆိုပီး စိတ္ကူးေလးနဲ႔ပံုေဖာ္ေနတဲ့ ခ်က္ေပးသူ ရဲ႔ ရင္ခုန္သံေတြကိုလဲ ထမင္းဘူးထဲမွာ ခံစားလို႔ရပါတယ္။

ပဲျပားလံုးေလးေတြနဲ႔ ေဆာ့စ္၊ ပဲသီး၊ ငရုတ္သီးအရြက္နဲ႔ ေရႊဖရံုသီးကို ေျမပဲအႏွစ္နဲ႔ခ်က္ထားတာပါ။

အစိမ္းေၾကာ္နဲ႔ အသားတုအျပားကိုေၾကာ္ပီးအထဲမွာ cheese နဲ႔ သခြားသီးအေခ်ာင္းေလးေတြကိုလိပ္ထားတာပါ။