ျမန္မာ့ေျမမွ တိုင္းတပါးသို႔ (၁)

ကၽြန္မျမန္မာျပည္ကထြက္လာတုန္းက ေၾကာက္ရြံစိတ္တစက္ကေလးမွမရွိပါဘူး။ ကၽြန္မခ်စ္သူက ေဆာင္ရန္၊ ေရွာင္ရန္ေတြနဲ႔ ႏိုင္ငံရက္ျခားမွာၾကံဳေတြ႔ရမယ့္အခက္ခဲေတြကုိဘယ္လိုရင္ဆိုင္ရမယ္ဆိုတာရယ္၊ ေလယဥ္စီး ရင္ဘယ္လိုေနရမယ္၊ ခါးပတ္ကိုဘယ္လိုသတိထားရမယ္၊ အိတ္ေတြကအစ၊ ပတ္စပို႔..ကိုမိတၱဴကူးထားဖို႔၊ လူမ်ား စကားလာေျပာတိုင္းမယံုဖို႔ အခ်က္လက္ေတြအမ်ားၾကီးကို အေသးစိတ္ေရးထားေပးတဲ့ ၄ မ်က္ႏွာစာရြက္ကို print ထုတ္ပီး ခပ္တည္တည္နဲ႔ထြက္လာခဲ့တာပါ။ ဘန္ေကာက္အထိသူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္အေဖာ္ပါလို႔ check-in လုပ္ တဲ့အခါ အဆင္ေျပေပမယ့္ ကီလိုပိုလို႔ ၄၀၀၀၀ ေလာက္ထပ္ေပးခဲ့ရေသးတယ္။ luggage အၾကီးၾကီးတစ္လံုး၊ အလတ္ တစ္လံုး၊ ကြန္ျပဴတာအိတ္တစ္လံုး၊ မွတ္မွတ္ရရ နန္းထိုက္ေတာ္၀င္ က အင္းေလးခ်ည္သားကို လက္ျပတ္ ေလးခ်ဳပ္ထားတာရယ္၊ ေဘာင္းဘီရွည္အမဲ အျဖဴစင္းက်ားနဲ႔ ၄ လက္မ ေဒါက္ဖိနပ္နဲ႔ပါ၊ ဆံပင္က ေကာက္ထားတာ ကိုျပန္ေျဖာင့္ထားတဲ႔ ၾကြက္စုတ္ေကေလးနဲ႔၊ TG နဲ႔ ေလယဥ္စတက္ေတာ့ ေပ်ာ္လိုက္သည္ျဖစ္ျခင္း၊ ေပးသမွ်အစာေတြစား၊ ေရေတြေသာက္၊ မၾကာလိုက္ပါဘူး ဘန္ေကာက္ေရာက္ေရာ... ဘန္ေကာက္ေရာက္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းက သူ႔လမ္းသူသြား၊ ကၽြန္မက ဘန္ေကာက္မွာ ေက်ာင္းတက္ေနတဲ့ညီမေလးကလာေစာင့္ေနမွာဆိုေတာ့ အျပင္ခဏထြက္ပီး သြားေတြ႔ပါတယ္။ ကိုးရိုးကားရား ႏိုင္ပါတယ္၊ ဖိနပ္အျမင့္နဲ႕ေလွ်ာက္ရတာအဆင္မေျပသလို. သူတို႔ေျပာတဲ့ထိုင္သံ၀ဲ၀ဲအဂၤလိပ္စကားကို နားလည္ ေအာင္ၾကိဳးစားရတာလဲ တစ္မ်ိဳး၊ အျပင္ထြက္ေတာ့ ညီမေလးနဲ႔ေတြ႔ပါတယ္၊ သူက ငိုလို႔... မေတြ႔တာလဲ ၃ နွစ္ေလာက္ရွိပီကိုး... ကၽြန္မကေတာ့မငိုပါ။ အိတ္ထဲက မာမီထည့္ေပးလိုက္တဲ့သူ႔အတြက္ပစၥည္းေတြေပးပီး၊ အခ်ိန္သိပ္မရေတာ့ အထဲျပန္၀င္ရပါတယ္။ အထဲေရာက္ပီး ေလယဥ္ဆက္စီးဖို႔ေစာင့္ေနတဲ့အခါမွာေတာ့ တစ္ေယာက္တည္း၊ မငိုရဲေသးဘူး.. ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္နဲ႔လိုက္ၾကည့္ေနတုန္း၊ ေလယဥ္ေပၚေရာက္မွ ဘာမွန္း မသိ အဲဒီအခ်ိန္မွမ်က္ရည္ေတြ စီးက်လာေတာ့တာပါဘဲ။ မၾကာဘူး..အစားေသာက္လာေကၽြးေတာ့ အငိုရပ္ပီး ဆက္စားပါတယ္။ ပီးေတာ့ mp3 ေလးထဲက ျမန္မာသီခ်င္းေတြကို နားေထာင္လိုက္၊ ေမွးခနဲ႔အိပ္ေပ်ာ္လိုက္၊ ေလယဥ္က ရမ္းခါပီး ေအာက္ကိုနဲနဲနိမ့္သြားေတာ့ ရင္ထဲမွာ ဟာ ကနဲ႔ျဖစ္သြားတယ္.. အေပၚကေန အသက္ရႈဖို႔
ေအာက္စီဂ်င္ပိုက္ေတြျပဳတ္က်လာတယ္... ကၽြန္မခါးပတ္ကိုတင္းတင္းဆြဲလိုက္ပီး ျပတင္းေပါက္ေလးအျပင္ကို လွမ္းၾကည့္ေတာ့မဲေမွာင္ပီး တစ္ခ်က္ခ်က္ လွ်ပ္စီးလက္တဲ အနီေရာင္အလင္းတန္းေတြေတြ႔တယ္။ ေလယဥ္က ခါလိုက္ ျပန္ထိုးတက္လိုက္..ေအာက္နဲနဲနိပ္လိုက္နဲ႔.. ကၽြန္မမေၾကာက္ဖူး..ေပ်ာ္ေတာင္ေနေသး..သူမ်ားေတြကို လွမ္းၾကည့္ေတာ့ မ်က္စိမ်က္ႏွာေတြပ်က္ေနၾကတာမ်ား.. ကၽြန္မရီေတာင္ရီခ်င္ေသး.. (ဒါေပါ့ မ်က္ကန္းတေစၦမ ေၾကာက္ဆိုတာ).. ေနာက္ေတာ့ေလနဲနဲျငိမ္သြားတယ္ထင္ပါတယ္... ကၽြန္မနဲနဲထပ္ေမွးလိုက္ေသးတယ္။ ဒီဘက္ ေလယဥ္ကြင္းေရာက္ရင္ဘာလုပ္ရမလဲဆိုတဲ့ အညႊန္းကိုထပ္ဖတ္လိုက္တယ္၊ white card ျဖည့္ပီး.ပီ..
ေလယဥ္ အတက္ ဘီးေျမေပၚက အၾကြနဲ႔..ဘီးေျမေပၚအခ်..အခ်ိန္ကိုကၽြန္မအၾကိဳက္ဆံုးဘဲ.. အဲဒီခံစားမႈေလး ရဖို႔အတြက္ အခ်ိန္ယူပီး check-in လုပ္ေနရတာ၊ ေလယဥ္မထြက္ခင္ေစာင့္ေနရတာ၊ ေလယဥ္ေပၚက အန႕ံ႕တစ္မ်ိဳး ပါေနတဲ့အစားေတြစားေနရလဲ.. လဲရတာတန္ပါတယ္ေလ..(ဒါေၾကာင့္လဲေနာက္ပိုင္းမွာေလယဥ္ စီးရမယ္ဆို လာထားဘဲ) ပစၥည္းေတြတြန္းလဲွေပၚတင္ပီး ထြက္လာ တယ္။ ပထမ immigration ေကာင္တာျဖတ္၊ ေနာက္အထပ္ ေကာင္တာတစ္ခုထပ္ျဖတ္၊ ပီးေတာ့ အေဆာက္ဦးထဲကထြက္ပီး လမ္းမေပၚတန္းေရာက္တာနဲ႔ ခပ္တည္တည္နဲ႔မတ္တပ္ရပ္ ေစာင့္ေနလိုက္တယ္၊ ဘယ္သူမွမေတြ႔ဘူး.. တစ္ျခားခရီးသည္ေတြက လမ္းမကိုျဖတ္ ေနာက္အေဆာက္ဦးထဲထပ္၀င္သြားတာ ေတြ႔ေတာ့ ကၽြန္မလဲ သူတို႔နဲ႔ ေရာလိုက္သြားလိုက္တယ္။ ေနာက္ဆံုးမွာ ေတာ့ ကုန္းဆင္းလိုမ်ိဳးလုပ္ထားတဲ့ ေနရာမွာ ကၽြန္မတြန္းလွဲအေလးခ်ိန္နဲ႔ စီးထားတဲ့ဖိနပ္နဲ႔.. ပိန္ေညာင္ေညာင္ ခႏၱာကိုယ္က အင္အားနဲ႔ မႏိုင္ေတာ့ ပါဘူး၊ အလုပ္သမားတစ္ေယာက္ သေဘာေကာင္းစြာ..လာတြန္းေပးပါတယ္.. ေနာက္သူမ်ားေတြတန္းစီလက္ျပ ေနတဲ့ေနရာလဲေရာက္ေတာ့ ဘယ္သူလာၾကိဳမလဲမသိေပမယ့္ ကၽြန္မရံုးက treasurer ကို သူမ်ားၾကားမွာ banner ၾကီးကိုင္ပီးရပ္ေနတာလွမ္းေတြ႔လိုက္ပါတယ္။ နဲနဲေတာ့ရွက္ေပမယ့္ လာၾကိဳတဲ့သူရွိေတာ့ စိတ္ခ်မ္းသာ သြားတယ္။ သူပစၥည္းေတြလာသယ္ေပးပီး၊ ကားေပၚတင္၊ ကားၾကီးကအၾကီးၾကီး၊ ကၽြန္မ၀မ္းကြဲရဲ႔ ေယာက်္ား၊ ကၽြန္မကိုတစ္ခါမွမျမင္ဖူးေသးတဲ့သူကိုပါ သူကေခၚလာေသးတယ္။ တစ္လမ္းလံုးစကားတစ္ေျပာေျပာနဲ႔ ၃ နာရီ ေလာက္ေတာ့ၾကာမယ္ထင္တယ္၊ ၀င္းျခံၾကီးတစ္ခုထဲကို ၀င္ခါနီး ကားရပ္လိုက္ေတာ့၊ ကၽြန္မအျပင္ကိုလွမ္းစပ္စု ၾကည့္လိုက္တာ ေသနတ္ အၾကီးၾကီးေတြကိုင္ထားတဲ့ လူ ၃ ေယာက္ကိုေတြ႔ေတာ့ ရဲစခန္းမ်ားလား လို႔ထင္မိေသး တယ္။ ေနာက္ ျခံထဲကိုကုန္းစင္းေလး၀င္ပီး...ဘယ္ေကြ႔၊ ကုန္းတက္ေလးေပၚေရာက္ေတာ့ အိမ္တစ္လံုးေရွ႔မွာ ကၽြန္မကိုခ်ေပးပါတယ္။ ပစၥည္းေတြအထဲထိလိုက္ပို႔ေပးပီး၊ အနားယူဖို႔၊ အစားေသာက္ေတြ ေရခဲေသတၱာထဲ မွာရွိ ေၾကာင္း၊ ညေတာ္ေတာ္နက္ေနလို႔ ျပန္ေတာ့မယ္အေၾကာင္းေျပာပီး.. ကားျပန္ထြက္သြားပါတယ္...
ကၽြန္မေရာက္ေနတဲ့အိမ္ကို တစ္ခန္း၀င္တစ္ခန္းထြက္လိုက္ၾကည့္ပီး၊ ပစၥည္းေတြခ်၊ ေပါင္မုန္႔ထုတ္ခ်ေပးထား ေတာ့ အဲဒါနဲ႔ butter အတုံးေသးတစ္ခုယူပီးစား၊ tv ဖြင့္ပီး.... channel ေတြအမ်ားၾကီးဆိုေတာ့ ေပ်ာ္သား... Fashion tv ကို အၾကာၾကီးထိုင္ၾကည့္ေနေသးတယ္။ ပီးမွအိပ္ေပ်ာ္သြားတယ္။
ေနာက္ေန႔ ကၽြန္မ passport ကိုလာယူပီး၊ immigration officers ေတြက work permit ေတြနဲ႔ ခတၱႏိုင္ငံသား ကတ္ေတြလုပ္ေပးတယ္၊ လက္ေဗြႏွိပ္တဲ့အခ်ိန္ကလြဲလို႔ immigration ရံုးတစ္ခါမွမသြားဘူး။ ျမန္မာသံရံုးကို ေတာ့ေရာက္ပီး ၂ ပတ္ေလာက္ မွာ ရံုးကကားမနက္အေစာၾကီးကၽြန္မကိုေခၚသြားတယ္၊ သြားခ်င္တဲ့ေနရာသြား၊ လိုက္ပို႔ေပးတယ္။ ျမန္မာသံရံုးမွာကၽြန္မေရာက္ေနတယ္ဆိုတာအေၾကာင္းၾကား၊ passport မိတၱဴေပး ပီး ဟို သြားဒီသြာလုပ္၊ လိုတဲ့ပစၥည္းေလးေတြ၀ယ္ ကားဆရာကေနာက္ကတစ္ေကာက္္လိုက္ပီးကူသယ္ေပးပါတယ္။ ပီးေတာ့ ကားေပၚတင္ပီ ကၽြန္မကိုျပန္ေခၚလာတယ္။ ေရာက္ကတည္းက လိုေလေသးမရွိေအာင္ ရံုးကစီစဥ္ထား ေပးပါတယ္။ အစားေသာက္က ေန႔တိုင္း schedule ခ်ထားတဲ့ အတိုင္း ကၽြန္မနဲ႔အလုပ္တြဲလုပ္မယ့္သူေတြနဲ႔ ခင္မင္မႈရေအာင္ အတူစားရပါတယ္။ ေနာက္အပတ္မွာေတာ့ ထမင္းနဲ႔ငပိရည္ေန႔တိုင္းညားေတာ့တာပါဘဲ။ ဘာခ်က္ရမွန္းလဲမသိ၊ မ်က္ႏွာသစ္ေနရာသစ္မွာ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ျဖစ္ေနေတာ့၊ ဘာမွမခ်က္တတ္တာ လဲပါတယ္၊ မာမီေၾကာ္ေပးလိုက္တဲ့ ခ်ဥ္ေပါင္ေၾကာ္ကို ငပိရည္ၾကိဳပီး ေနတိုင္းအဲဒါနဲ႔ပဲစားတာ ၂ပတ္တိတိ၊ မွတ္ မွတ္ရရပါဘဲ၊
ပထမဦးဆံုး ဘုရားေက်ာင္သြားတဲ့ အပတ္မွာ ဆရာတစ္ေယာက္က ျမန္မာေတြ potluck ရွိတယ္၊ လာခဲ့ပါေခၚ ေတာ့ ကၽြန္မလဲေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္သြားပါတယ္၊ ငတ္ေနတာကိုးေလ.. ဘာမွမခ်က္တတ္၊ အစားအေသာက္ေတြ လဲ လြမ္းေနပီ၊ အဲဒီေန႔မွာ ျမန္မာေတြအမ်ားၾကီးေတြ႔..ေပ်ာ္မွာဘဲလို႔စိတ္ကူးက အခ်ိန္ေရာက္လို႔ မိသားစု ၂ စုနဲ႔ ျမန္မာ ၄ ေယာက္ေလာက္ထပ္ေတြ႔ေတာ့... ေအာ္.. ဒီေလာက္ပဲလားလို႔..
အဲဒီေန႔က ၾကက္ဥခ်ဥ္ဟင္း၊ ငရုတ္သီးစိမ္းခ်င္းေထာင္း (မညက္ေအာင္ေထာင္းပါသည္)၊ အမဲသားဟင္း၊ ပဲပုပ္ေၾကာ္ နဲ႔ စားေကာင္းလိုက္သည္ျဖစ္ျခင္း..... ေနာက္ဆို ျမန္မာအနဲစုေလး..စုၾကမယ္ေဟ့ဆို မပ်က္မ ကြက္ကိုသြားပါေတာ့တယ္။
ေသနတ္ၾကီးေတြတစ္ကားကားနဲ႔ ရပ္ေနတဲ့ျခံ၀ကအေစာင့္ေတြကို စိတ္ထဲမွာၾကိတ္ေလွာင္လိုက္ေသးတယ္။ ျမန္မာတုန္းက ေတြ႕ဖူးတယ္၊ ေသနတ္သာကိုင္တာ ၾကည္ဆံမွမရွိတာ.. ..တစ္ရက္၊ လူတစ္ေယာက္ ျခံစည္းရိုး ေက်ာ္ပီး၀င္လာတာ.... ေသနတ္သံျပင္းျပင္းတစ္ခ်က္ၾကားမွ တစ္ကယ့္ေသနတ္ေတြဆိုတာ သိေတာ့တယ္..
ခိုး၀င္လာတဲ့သူကို မပစ္ပါဘူး၊ သူ႔ကိုေျခာက္ပီး နံရံကိုပစ္တာ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ သူက ႏွလံုးေရာဂါရွိေတာ့ ေဆးရံုေရာက္ေတာ့ ႏွလံုးေရာဂါနဲ႔လန္႔ပီးေသေနပီေလ..
ညဖက္ဆိုတံခါးပိတ္ပီးအျပင္ကိုလွမ္းၾကည့္ရင္.. မႈန္ျပျပ ေလွ်ာက္လမ္းေလးေတြကိုသာ ထြန္းထားတဲ့ မီးဆိုင္း ေလးေတြနဲ႔... အခ်ိန္နဲ႔ လွည့္ေနတဲ့ အေစာင့္ေတြကိုတစ္ခါတစ္ခါေတြ႕ရတယ္။
ၾကယ္ဆိုတာလဲ မျမင္ရပါဘူး...
မနက္လင္းလို႔တံခါးဖြင့္ရင္.. ခပ္ျပင္းျပင္းတိုး၀င္လာတဲ့ ေလေတြနဲ႔ တစ္ခါတစ္ေလႏွင္းမႈန္ေလးေတြ ျမဴေလးေတြ
ပါလာတတ္တယ္..
အိပ္ေနရင္းကုတင္ေပၚက ျပဳတ္ျပဳတ္က်တဲ့ ညေတြရယ္၊ လမ္းေလွ်ာက္တာနဲနဲမ်ားသြားလို႔ ၾကြက္တက္တဲ့ညေတြ ရယ္.. အိပ္မက္ထဲမွာ ေျမြ၊ ဖား၊ တီေကာင္၊ လူေသေတြလိုက္တယ္လို႔ မက္တဲ့ညေတြရယ္..မွာ ညသန္းေခါင္ ထထိုင္ မာမီေရ...လို႔ေအာ္ငိုေနတာကလြဲလို႔.. က်န္တာေတြအားလံုး...ကိုယ့္အားထုတ္မႈေျပာပေလာက္ေအာင္ မပါဘဲ..အားလံုးအဆင္ ေျပေနခဲ့ပါတယ္...