မန္းက်ည္းရြက္ႏုသုပ္

တက္လိုက္က်လိုက္ၿဖစ္ေနတဲ့အဖ်ားေၾကာင့္အစားေသာက္ပ်က္(ဘေလာ့ပ်က္တာလဲပါတယ္)
တာေၾကာင့္စိတ္သြားတိုင္းကိုယ္မပါႏိုင္ၿဖစ္ေနတာ ၾကာပါပီ။ ဘာစားခ်င္မွန္းကိုယ့္ကိုတိုင္မသိ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြကလဲစားလို႔ေကာင္းမယ့္ဟာေလးေတြ၀ယ္လာေပးလဲခံတြင္းမေတြ႔၊ မုန္႔ဟင္းခါး စားခ်င္သလားခ်က္ေပးမယ္လို႔ညီမ၀မ္းကြဲကလွမ္းေၿပာေတာ့လဲ ကိုယ့္မွာစားခ်င္သလားမစားခ်င္
လားအေၿဖမရွိ။ရန္ကုန္ကလူၾကံဳလာမယ္ဆိုေတာ့မာမီကဘာထည့္ေပးရမလဲေမးေတာ့ဘာမွစားခ်င္
စိတ္မရွိလို႔ေဆးဘဲပို႔ေပးပါမွာေတာ့၊သူကအိမ္ေရွ႔မွာစိုက္ထားတဲ့မန္းက်ည္းပင္ေတြအႏုေလးေတြ
ထြက္ေနတာအမ်ားၾကီးဘဲပို႔ေပးလိုက္မယ္ဆိုၿပီး၊မေန႔ကေတာ့ကၽြန္မဆီသတင္းစာရြက္နဲ႔ပတ္ထား
တဲ့မန္းက်ည္းရြက္ထုပ္၊ ငါးဖယ္ထုပ္နဲ႔၊ ငါးၾကင္းေၾကာ္နဲ႕ေဆးေတြေရာက္လာပါတယ္။ ေလယဥ္(၂)ဆင့္စီးရေတာ့ကၽြန္မကမန္းက်ည္းရြက္ေလးေတြပုပ္ကုန္မယ္ထင္တာ၊ေရာက္တဲ့အထိ
လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ေလးရွိေသးတယ္။အေတာ္ပါဘဲ..ၾကက္သြန္နီလီွး၊စိုက္ထားတဲ့ငရုတ္ပင္က
အသီးကိုလတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ခူး၊ ဆီေလးနဲနဲ ဆားနဲနဲ၊ အခ်ိဳမႈန္႔နဲနဲ ထည့္ၿပီးသုပ္စားပါတယ္။ ငရုတ္ပြသီးမို႔အထင္မေသးပါနဲ႔၊ အရမ္းကိုစပ္ပါတယ္။ မန္းက်ည္းရြက္ႏုသုပ္နဲ႔ထမင္းစားရတာ..ထမင္းၿမိန္လာပါတယ္..မာမီသိရင္ေတာ့၀မ္းသာမွာ...း)
တစ္ခါတစ္ေလ..အေၿဖမသိတဲ့ခံစားခ်က္မ်ိဳးလိုေနရင္..ရိုးရိုးရွင္းရွင္းမစဥ္းစားဘဲ..ေခါင္းေနာက္ေအာင္
အၿမင့္ၾကီးေတြးစဥ္းစားတတ္တဲ့ကိုယ့္ကိုကိုယ္..မန္က်ည္းရြက္ႏုေလးကသင္ခန္းစာေပးေနသလိုဘဲ။