ဖိုက္တင္း ဖိုက္တင္း

တစ္ရက္ေတာ့လူသတ္မႈတစ္ခုၿဖစ္တယ္၊လူသတ္တဲ့သူကနာမည္ၾကီးကစားသမား၊တရားရံုးက တရားေသလႊတ္ေပးလိုက္တယ္၊ခိုကိုးရာမဲ႔ဆင္းရဲသားအသတ္ခံလိုက္ရတဲ့သူရဲ႕မိသားစုဘယ္ေလာက္ သနားစရာေကာင္းလဲ၊အမႈလိုက္ဖို႕ပိုက္ဆံမရွိ၊ေငြရွိဂုဏ္ရွိတဲ့သူေတြဆိုးခ်င္တိုင္းဆိုး၊ေလာကၾကီး ကမတရားလိုက္တာ..
မေကာင္းတဲ့သူေတြကိုေတာ့တိုးတက္ေအာင္ၿမင္၊ခ်မ္းသာသထက္ခ်မ္းသာ၊လူေကာင္းလူရိုးေတြ က်ေတာ့ၿဖစ္ပ်က္ေနလိုက္ၾကတာ၊ ရုန္းကန္ေနရလိုက္တာ၊ အခက္ခဲေတြၾကားမွာေခါင္းေတာင္မ
ေဖာ္ႏိုင္ဘူး။
ပတ္၀န္းက်င္မွာမတရားတာေတြေတြ႕ေနရတယ္။ကိစမရွိဘူး၊တစ္ေန႕သူၿပန္ခံရမွာဘဲ၊ငါကေကာင္း ေအာင္ေနတာဘဲ အဲလိုစိတ္မ်ိဳးထားမလား..
ဒါမွမဟုတ္..သူတို႕ေတြေတာင္ဒီလိုဆိုးသြမ္းမိုက္မဲေနတာအခုထိေကာင္းစားေနတာဘဲ၊ငါကဘာ လို႕ၾကိဳးစားက်င့္ၾကံၿပီးေကာင္းေအာင္ေနထိုင္ရမွာလဲ…ဆိုတဲ့အေတြးမ်ိဳးေတြးမလား..
ကိုယ့္ကေတာ့ခ်ဳပ္တည္းခ်ိဳးၿခံၿပီးစိတ္ထားေကာင္းေကာင္းကူညီရိုင္းပင္းတတ္တဲ့စိတ္ေလးနဲ႕ ေနေနေပမယ့္တစ္ခါမွာကံၾကမာကမ်က္ႏွာသာမေပးေတာ့ဘူးလား..ေလာကၾကီး..ေလာကၾကီး မတရားလိုက္တာေနာ္..

ေသာၾကာေန႕ကရံုးမွာ Health Director ရဲ႕အမ်ိဳးသမီး၊အန္တီတစ္ေယာက္အင္မတန္ကိုခင္မင္စရာ ေကာင္းပါတယ္။ေတြ႕လိုက္ရင္အၿမဲတက္ၾကြေနၿပီးအလုပ္လုပ္တဲ့ေနရာမွာတဲတိက်မွန္ကန္တယ္။ က်မ္းမာေရးလဲလိုက္စားတယ္။ သတ္သတ္လြတ္စားတယ္။တစ္မိသားစုလံုးမွာသူကအက်မ္းမာ ဆံုး။ ႏွာစီးေခ်ာင္းဆိုးေတာင္အင္မတန္ၿဖစ္ခဲတယ္။ သူတို႕တစ္ၿခားႏိုင္ငံတစ္ခုကိုေၿပာင္းရေတာ့ မယ့္အခ်ိန္ ေဆးစစ္ေတာ့သူတစ္ေယာက္ဘဲအဆုပ္ကိုမသကၤာလို႕ဘိုင္အိုစီ လုပ္တဲ့အခါမွာ ထြက္လာတဲ့အေၿဖက ကင္ဆာတဲ့။ အဆုပ္ကင္ဆာ၊ ေဆးလိပ္မေသာက္တဲ့သူဘယ္လို အဆုပ္ ကင္ဆာၿဖစ္လဲ။ အသားမစားတဲ့အတြက္ ကင္ဆာဆဲလ္ေတြကိအားေပးၿခင္းမရွိဘူး ဘာလို႕ ကင္ဆာ ၿဖစ္ရသလဲ။ကၽြန္မတို႕နားမလည္ႏိုင္ပါဘူး။ ဘာေၾကာင့္လူေကာင္းေတြကိုဒီကို ေရာဂါ ဆိုး မ်ိဳးခံစားေစရတာလဲ။ အၿပစ္မဲ့တဲ့ကေလးေတြ ေမြးလာတာနဲ႕ HIV ပိုးကပါလားၿပီးသား.. သူတို႕မွာ ဘာအၿပစ္ရွိလို႕လဲ…
ဒီေန႕ကၽြန္မအေတြးတစ္ခု၀င္လာလို႕ဒီစာစုေလးကိုေရးမိတာပါ။တစ္ခါတစ္ေလစိတ္ဓာတ္က်လြန္း တယ္။ငါဒီေလာက္ေတာင္ၾကိဳးစားတာ၊ငါဒီေလာက္ေတာင္ေကာင္းေအာင္ေနထိုင္တာဘာလိဳုမ်ား ဒီလိုၿပသနာေတြရင္ဆိုင္ေနရတာလဲ။
ငယ္ငယ္တုန္းကေက်ာင္းမွာပထမရရင္မာမီကဘာ၀ယ္ေပးမယ္၊ပါးပါးကဘာ၀ယ္ေပးမယ္ဆိုတာ
နဲ႔စာကိုအသည္းသန္ဖတ္ေတာ့တာဘဲ၊ကိုယ္လိုခ်င္တာကို၀ယ္ေပးမွာကိုး။ဒီေနရမွာသားသမီးဘာ ၾကိဳက္လဲဆိုတာကိုမိဘကလဲသိတာေပါ့။အရုပ္ေလးၾကိဳက္ရင္အရုပ္၀ယ္ေပးမယ္၊စက္ဘီးေလး ၾကိဳက္ရင္စက္ဘီး၀ယ္ေပးမယ္စသည္ၿဖင့္အမ်ိဳးမ်ိဳးစိတ္ထက္သန္ေအာင္ပ့ံပိုးေပးတတ္ၾကပါတယ္
ကၽြန္မငယ္ငယ္ကဘုရားေက်ာင္းမွာသီခ်င္းဆိုရင္၅က်ပ္ရတယ္။ဆိုတာေပါ့ခဏခဏ၊ဆုိၿပီးစင္ေပၚ ကေနၿပန္ဆင္းလာတာနဲ႕လက္ကၿဖန္႕ပီးသား။ဆုေၾကး၊ဒဏ္ေၾကးဆိုတာတစ္ခါတစ္ေလလူေတြရဲ႕ စိတ္ကိုတြန္းအားေပးတာနဲ႕တူတယ္။မွတ္မိေသးတယ္ကၽြန္မ၅တန္းေလာက္ေရာက္ေတာ့အေမတို႕က
ပထမရရင္အဆင့္၁၊၂၊၃၀င္ရင္ဘာ၀ယ္ေပးမယ္ဆိုတာမရွိေတာ့ကၽြန္မစာကိုမဖတ္ေတာ့ဘူး၊ ကၽြန္မစိတ္ထဲမွာဘာလို႕ဖတ္ရမွာလဲ၊ဒါသူတို႕အပူ၊ငါ့အပူမဟုတ္ဘူး။က်ခ်င္က်အဲဒီေတာ့မွသူတို႕သိ မယ္။အတန္းေတာ္ေတာ္ၾကီးလာတဲ့အထိအဲဒီစိတ္က၀င္ေနခဲ့တုန္းပါဘဲ။ဒါေပမယ့္၁၀တန္းေအာင္ၿပီး
ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ကိုယ္ၾကိဳးစားရင္ကိုယ့္အတြက္ဘဲ၊ဆုရရ၊မရရ၊ဒါကိုယ့္ဘ၀အတြက္မွတ္ တမ္းတစ္ခုကိုကိုယ္ကိုယ္တိုင္ေရးေနရတာဘဲဆိုတာနားလည္လာတယ္။ဒါေပမယ့္စိတ္ဆိုတာက လဲေၿပာရခက္သားဘဲမဟုတ္လား။
ဒီကိုေရာက္ေတာ့က်မ္းမာေရးအစီစဥ္တစ္ခုထဲကို အသင္း၀င္လုပ္ေတာ့တစ္ေန႕ကို ဘယ္ႏွနာရီ အိပ္လဲ၊ေရဘယ္ေလာက္ေသာက္လဲ။လမ္းေလွ်ာက္လဲ။ေလ့က်င့္ခန္းလုပ္လဲ၊က်မ္းမာေေရးနဲ႕ပတ္သတ္
တဲ့ေနထိုင္စားေသာက္မႈေတြကိိုမွတ္တမ္းစာရြက္ထဲမွာအၿမဲမွတ္ရတယ္။ အဲဒါကအမွတ္ ေလး ေတြ ရတယ္၊ တစ္ရက္ကို ၈ နာရီအိပ္ရင္ (၂) မွတ္၊ စသည္ၿဖင့္ေပါ့။ ေနာက္၆လၾက ာေတာ့ ့မွတ္တမ္းစာ ရြက္ကိုသြားအပ္ရတယ္။ သူတို႕ကအမွတ္ေလးေတြစု၊ ေပါင္းၿပီးေတာ့ဆုုအေနနဲ႕ ပိုက္ဆံကိုအေကာင့္ ထဲကိုထည့္ေပးတယ္။ ေပ်ာ္တာေပါ့၊ဒါနဲ႕ဘဲဆက္ၿပီးေတာ့ က်မ္းမာေရး ညီညြတ္မွ်တေအာင္္ေလ့က်င့္ပ်ိဳးေထာင္ေနထိုင္ေရးစနစ္ကိုဆက္ၿပီးေပ်ာ္ေပ်ာ္ၾကီးက်င့္သံုးတာေပါ့။
ေနာက္(၆)လၿပီးသြားေတာ့မွတ္တမ္းစာရြက္ကိုသြားအပ္တယ္။ၿပီးေတာ့ စိတ္ထဲမွာဒီတစ္ခါလဲ ငါ့ကိိုပိုက္ဆံဆုေၾကးကိုအေကာင့္ထဲလႊဲေပးအံုးမွာဘဲဆိုၿပီးထင္ေနတယ္။တစ္ပတ္ၾကာသြာတယ္္၊ပိုက္ဆံ
ေရာက္မလာဘူး၊ သူတို႕အလုပ္မ်ားလို႕ေနမွာပါ..ဆက္ေစာင့္တယ္ ႏွစ္ပတ္၊ ပိုက္ဆံ ေေရာက္မလာဘူး၊ ၾကာလာေတာ့ သူတို႕မေပးတာေသခ်ာေနပီဆိုတာနားလည္လိုက္တယ္။ သြား ေတာင္းရေအာင္လဲဒီလိုေနထိုင္ပါ။ေလ့က်င့္ပါငါတို႕ဒီေလာက္ေပးမယ္လို႕ေၿပာထားတာလဲမဟုတ္၊
ကဲေကာင္းၿပီ..ဒါဆိုရင္ကၽြန္မေနခ်င္သလိုၿပန္ေနမယ္၊ လုပ္သင့္တဲ့ေလ့က်င့္ခန္းမလုပ္ေတာ့ဘူး၊ အိပ္ခ်ိန္ၿပည့္ေအာင္လဲမအိပ္ဘူး။ အဟာရရွိမယ့္အစာေတြစားခ်င္မွစားမယ္။ဘာၿဖစ္လဲ။ သူတို႕ ကိုရြဲ႕တဲ့အေနနဲ႕ေပါ့. ငယ္ငယ္တုန္းကအေမတို႕ဆုမေပးေတာ့ရင္စာမဖတ္ခဲ့သလိုမ်ိဳးစိတ္ဓာတ္ ေလး ကၿပန္ေပၚလာတယ္။ ဘယ္သူထိခိုက္မလဲ…..အေၿဖကေတာ့ရွင္းေနတာဘဲ..
တစ္ခါတစ္ေလကၽြန္မတို႕ၿပသနာၿဖစ္တိုင္း၊အဆင္မေၿပတိုင္း၊ အခက္ခဲေတြနဲ႕ရင္ဆိုင္ရတိုင္း ေၾကာက္ကန္ကန္တယ္လို႕ေၿပာမလား၊ ၀ါးလံုးရွည္နဲ႕ရမ္းတယ္ေၿပာမလား။ အကုန္ပတ္ရမ္းေတာ့ တာဘဲ။အခက္ခဲေတြ႕ရင္ဘယ္လိုရင္ဆိုင္မလဲဘယ္လိုအေၿဖရွာမလဲဲဆိုတာထက္ အရင္ဆံုးအ ေတြးထဲကုိ၀င္ၿပီးပါးစပ္ကထြက္တာ..ဒါဟိုလူ႕ေၾကာင့္၊ဒီလူ႕ေၾကာင့္..ဒီလိုၿဖစ္ရတာဆိုၿပီးေဒါသစိတ္ ေလးကအလုိေလွ်ာက္ထြက္ႏွင့္ၿပီးသားပါးစပ္ကစက္ေသနတ္ကိုတစ္ဒိုင္းဒိုင္းနဲ႔တစ္စံုတစ္ေယာက္ကို အၾကိမ္ၾကိမ္သတ္ၿပီးသားၿဖစ္ေနၿပီ။ စိတ္နဲ႔ၿပစ္မွားတာ၊ လက္နဲ႕သတ္တာကအတူတူပါဘဲ။ ငယ္တုန္းကတစ္ခုခုၿဖစ္ရင္သူငယ္ခ်င္းကိုအၿပစ္တင္မယ္၊ မိဘကိုတင္မယ္။ ၾကီးလာေတာ့ အမ်ိဳးေတြထိပါလာမယ္။ပတ္၀န္းက်င္ကသူေတြကိုအၿပစ္တင္မယ္၊ေနာက္ေတာ့ တစ္ၿဖည္းၿဖည္းနဲ႕က်ယ္ၿပန္႕လာၿပီးႏိုင္ငံကိုအုပ္ခ်ဳပ္မင္းလုပ္ေနသူေတြကိုအၿပစ္တင္မယ္၊ ေနာက္ေတာ့
ဘုရား … ဘာေၾကာင့္ဒီလိုၿဖစ္ေနတာေတြကိုၾကည့္ေနရလဲ..လစ္လ်ဴရႈေနရလဲ.....
ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာကရရွားမွာအာကသထဲကိုလႊတ္လိုက္တဲ့ေလယဥ္မွဴးေတြဟာၿပန္ေရာက္တဲ့အခါ လမ္းေတာင္မေလွ်ာက္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ေေပ်ာ့ခ်ိႏႈန္းေခြေနတာ၊ၿပန္ထူေထာင္ဖို႕အၾကာၾကီးေစာင့္ရ တယ္။ ဘာလို႕လဲဆိုေတာ့အာကာသထဲမွာဆြဲအားမွမရွိတာ..ေပါ့ပါးေနေတာ့..ၾကာတဲ့အခါလူက အားမရွိေတာ့ဘူး..ေၿမၿပင္မွာေနရင္တစ္ေန႕တစ္ေန႕ေၿမၾကီးရဲ႕ဆြဲအားကိုတြန္းကန္ၿပီးလမ္းေလွ်ာက္ ေနရတာကို..ကၽြန္မတို႕ဒီကမၻာေၿမမွာေမြးလာတယ္..ဒီေၿမၾကီးရဲ႕ဆြဲအားကို ရုန္ကုန္ေလွ်ာက္လွမ္း ႏိုင္ဖို႕အတြက္ခႏာကိုယ္ကအလိုလိုေလ့က်င့္ၿပီးသားၿဖစ္ေနၿပီ..ဒါေၾကာင့္ေနာက္ပိုင္းမွာအာကာသ သြားမယ့္သူေတြအတြက္ ပင္ကြင္း၀တ္ဆံုအေလးၾကီးေတြကို၀တ္ၿပီး၊ အားနဲ႕ရုန္းၿပၽီးမတ္ရတယ္၊ ၿပန္ေရာက္လာတဲ့အခါသူတို႕သာမာန္လူေတြလိုဘဲဆက္လက္ေလွ်ာက္သြားႏိုင္တယ္။
လူရယ္လို႕ၿဖစ္လာမွေတာ့အခက္ခဲေတြ၊ ၿပသနာေတြ ကတြဲၿပီးပါလာတာဘဲ။ ဒါေတြၿဖစ္လို႕ ေလာက ၾကီးကမတရားလို႕ ကိုယ္ကလဲေနခ်င္သလိုေနမယ္ဆိုရင္ဘယ္သူထိခိုက္မလဲ။ ထိုင္ၿပီး ေေတာ့ လူတစ္ကာကိုအၿပစ္လိုက္တင္ေနရင္ေရာဘာထူးလာမလဲ။
ကၽြန္မဒီကိုဒီေနရာကိုပထမဆံုးေၿခမခ်ခင္ကေလယဥ္ေပၚမွာမုန္တိုင္းရွိလို႕တုန္ခါ..နိပ္လိုက္ၿမင့္ လိုက္နဲ႕….ကၽြန္မေခါင္းထဲကိုဒိုင္းကနဲ၀င္လာတာအေတြးတစ္ခု..ကၽြန္မေလယဥ္မယ္ကိုေခၚလိုက္ တယ္ သူ႕ကိုကၽြန္မေမးလိုက္တယ္။ ဒီေလယဥ္မွဴးက မုန္တိုင္းေတြၾကားမွာလဲေလယဥ္ေမာင္းဖူး တဲ့သူလားလို႕…ဆိုလိုခ်င္တာ..မုိးေလထန္တဲ့မုန္တိုင္းထဲမွာခဏခဏေမာင္းဖူးတဲ့ ေေလယဥ္မွဴး ဆိုရင္ ကၽြန္မဘာဆိုးရိမ္စရာလိုလဲ.. သူေကာင္းေကာင္းရင္ဆိုင္ရဲေနၿပီ..ကၽြန္မတစ္ဖက္လွည့္ၿပန္ ေတြးၾကည့္ေတာ့ …..သူငယ္ခ်င္းတို႕နားလည္မွာပါေနာ္..
စိတ္ထဲရွိတာေလးေတြေရးခ်လိုက္တာအစီစဥ္က်ခ်င္မွလဲက်မယ္၊ဒါေပမယ့္ကၽြန္မဆိုလိုခ်င္တာ ေလးကိုနဲနဲေလးသေဘာေပါက္ရင္ေက်နပ္ပါတယ္။