ကၽြန္မဆရာရဲ႕သမီးၾကီးက Elementary Graduation Program ကိုဒီေန႔သြားတယ္။ ေန႕လည္ကေတာ့ ၿမန္မာအဖြဲ႕နဲ႕ သူရဲ႕ဆရာေတြဆရာမေတြကိုေခၚၿပီး ေန႕လည္စာေကၽြးတယ္... အမွန္က ၁ နာရီမွစမွာ။ ကၽြန္မက ရံုးက ေန႕လည္စာစားခ်ိန္နဲ႕ မွန္းၿပီးသြားလိုက္ေတာ့ ၁၂ နာရီၾကိဳေရာက္ေနေတာ့လုပ္စရာမရွိတာနဲ႕..ဆရာ့အိမ္က စႏၵယားကို ပ်င္းပ်င္းနဲ႕တီးေနလိုက္တယ္... စႏၵယားကိုလက္နဲ႕စထိတာ (၁၀)ႏွစ္ေက်ာ္မွာ ဒါပထမဆံုးအခ်ိန္ဘဲ... ကၽြန္မငယ္ငယ္က မာမီက အတင္းကိုသင္ခိုင္းလို႕ ၄-၈တန္းအထိ သင္ခဲ့ရတယ္..၀ါသနာေတာ့လံုး၀မပါဘူး...အေမဆူမွာေၾကာက္လို႕သာသင္ခဲ့ရတာ...အခုေတာ့ စႏၵယားကိုလက္နဲ႕ၿပန္စထိေတာ့ေမ့ေနၿပီ... နဲနဲေတာ့သတိရေသးတယ္... ဒါနဲ႕ဘဲလူစံုေတာ့အစားေတြစားၾကတာေပါ့...စားမယ့္ဟာေတြကေတာ့အစံုဘဲ...အထူးသၿဖင့္ ဒံေပါက္..ေထာပတ္ထမင္း၊ ပဲၿပားသုပ္၊ ခရမ္းသီးအုန္းနို႕ခ်က္၊ ငါးဟင္း၊ အာလူးေခ်ာင္းေၾကာ္....အစံုအစံုပါဘဲ၊
ညေနက်ေတာ့ ၆း၀၀ နာရီမွာ ဘြဲ႕ႏွင့္သဘင္လိုမ်ိဳးေပါ့..အစီအစဥ္စတယ္။ ကၽြန္မမၿပင္မထြက္ခင္ ခန္းမကိုေရာက္ႏွင့္ေနတဲ့သူငယ္ခ်င္းတစ္ခ်ိဳ႕က ပန္း၀ယ္လာခဲ့ကူးကူး..သူ႕ကိုဂုဏ္ၿပဳပန္းစည္းေပးဖို႕ ဆိုေတာ့ ကၽြန္မလဲပန္း၀ယ္ဖို႕လိုက္ပတ္ရွာတာ ပန္းဆိုင္ေတြလဲပိတ္ကုန္ၿပီ၊ ကၽြန္မေတာ္ေတာ္ေခါင္းစားသြားတယ္. ေနာက္ဆံုးေတာ့ မထူးပါဘူးဆိုၿပီးပန္းပင္ေလးေတြ ပ်ိဳးေရာင္းတဲ့ေနရာမွာ သစ္ခြတစ္ပင္ပန္းအိုးနဲ႕ အပြင့္ကခရမ္းေရာင္ရင့္ရင့္ေတြ..အဲဒါဘဲ၀ယ္ၿပီးေတာ့ အေရာက္သြားလိုက္တယ္... ကေလးေတြသင္တန္းဆင္းတယ္ ဆိုေတာ့ ေပ်ာ္ၾကတာေပါ့... ဓာတ္ပံုေတြရိုက္ၾက.. လူေတာ့သိပ္မမ်ားပါဘူး။ အေရွ႔မွာေထာင္ထားတဲ့အလံကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ (၃) ခုဘဲ.. ဒါကိုၾကည့္ၿခင္းအားၿဖင့္သိလိုက္ပါၿပီ။ ေက်ာင္းဆင္းတဲ့ကေလးေတြ ၁၇ ေရာက္က (၃) ႏိုင္ငံကဘဲလာတယ္ဆိုတာ.. ၿမန္မာအလံလဲပါေတာ့ နဲနဲေတာ့ ဂုဏ္ယူမိသား။ ေနာက္တစ္ခုက ကိုးရီးယားအလံ..ေနာက္တစ္ခုကေတာ့ အေနာက္ႏိုင္ငံတစ္ခုခုေပါ့...
အားလံုးလဲေပ်ာ္ၾကပါတယ္။ အစီအစဥ္ေတြအားလံုးၿပီးေတာ့ ဆရာ့အိမ္မွာ ဒံေပါက္ေတြက်န္ေသးတာ ကိုၿပန္သြားစားၾကတယ္။ မေန႕တစ္ေန႕က ေက်ာင္းသားအသစ္တစ္ေယာက္ထပ္ေရာက္လာတယ္ေလ။ သူရယ္ ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္းကိုၾကီးရယ္။ ကၽြန္မနဲ႕ ေက်ာင္းေနဖက္ ဘြဲ႕ယူသြားတဲ့တစ္ေယာက္ရယ္..
ဘာရယ္လို႕ေတာ့မဟုတ္ဘူး..သူတို႕ရဲ႕ motif အေရာင္က အစိမ္းႏုေလးေတြ ... Decoration လုပ္ထားတာလဲအရမ္းလွတယ္.. ေဘာလံုးေလးေတြလဲအၿဖဴနဲ႕အစိမ္းကိုစပ္ၿပီး စီတန္းခ်ထားတာအရမ္းလွတယ္.. အစိမ္းေရာင္ေလးက အရမ္းဆြဲေဆာင္မႈရွိၿပီးေတာ္ေတာ္လွတာကိုသတိထားမိတယ္။ ကၽြန္မက အနက္ေရာင္ နဲက အနီေရာင္ကိုအၾကိဳက္ဆံုးဘဲ.. ဒါေပမယ့္ အခုေတာ့အစိမ္းေရာင္ကိုၾကိဳက္တတ္ေနၿပီ.. Attraction အရမ္းရွိတဲ့အေရာင္ေပါ့... စားေသာက္ၿပီးေတာ့္ ကၽြန္မကို ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္းကိုၾကီးနဲ႕အသစ္ေရာက္တဲ့ေက်ာင္းသားကလိုက္ပို႕တယ္.. ဒီက ဘစ္ကားေသးေသးေလးေတြကိုစီးၿပီးေတာ့ေပါ့... ကၽြန္မအဲဒီကားေလးေတြစီးတိုင္းဒုကၡေရာက္တာက ကိုယ္ဆင္းခ်င္တဲ့ေနရာေရာက္ရင္... ပါရာ လို႕မေၿပာရဲတာ.. ပါရာ (ရပ္) ဆိုတဲ့သေဘာေပါ့။ ဒီမွာကမွတ္တိုင္ဆိုတာမရွိဘူး။ ကိုယ္ရွိတဲ့ေနရာကေနေကာက္တားလိုက္..ကားရပ္ေပးတယ္..ဆင္းခ်င္ရင္ ပါရာ လို႕တစ္ခ်က္ေၿပာလိုက္ရံုဘဲ.. အရင္ေရာက္ခါစက ကၽြန္မဒီကသူငယ္ခ်င္းနဲ႕ ေမာလ္ေတြသြားရင္ သူက ကားဆရာကိုပိုက္ဆံလွမ္းေပးရင္ ဒါလ၀မ္ ဆီလန္း.. လို႕ေၿပာတာကၽြန္မက မွတ္မွတ္ထားတာ... ေၾသာ္ကားဆရာကို ပိုက္ဆံေပးရင္ အဲဒီလုိေၿပာရတယ္ေပါ့... မွတ္မိေသးတယ္. သူငယ္ခ်င္းက သူ႕အိမ္ေတာင္ဖက္ အပိုင္းကိုၿပန္သြားေတာ့ ကၽြန္မမွာလဲမၿဖစ္မေန၀ယ္စရာေလးေတြရွိေတာ့ တစ္ေယာက္တည္းစြန္႕စားခန္းက ၿပန္လာေတာ့ အဲဒီ ကားေလးစီးလာတယ္.. ခပ္တည္တည္နဲ႕ ဒါလ၀မ္ဆီလန္း လို႕ေၿပာလိုက္ေတာ့ ကားဆရာကေၾကာင္ေတာင္ေတာင္နဲ႕လွမ္းၾကည့္တယ္.. ကားေပၚကလူေတြကလဲရီၾကတယ္.. သူတို႕ကကၽြန္မတစ္ေယာက္တည္းတက္လာတာေတြ႕တာကိုး.. ဒါလ၀မ္ဆိုတာ ႏွစ္ေယာက္လို႕ေၿပာတာမွန္းေနာက္မွသိေတာ့တယ္.. အၿဖစ္ကဂလို.. မေန႕ကလဲ ကိုၾကီးကေၿပာတယ္.နင္ ပါရာ လို႕ေၿပာရမွာ ခက္ေနရင္ လက္ကိုင္တန္းကို အေၾကြေစ့နဲ႕ သံုးခ်က္ေခါက္လိုက္တဲ့။ သူတို႕ရပ္တယ္တဲ့.. ဒါနဲ႕ ကၽြန္မက ေအး..ဒါဆိုမဆိုးဘူး စကားေၿပာစရာလဲမလိုေတာ့ဘူး (ဘာလို႕လဲသိလား..ကၽြန္မက ပါရာလို႕ေၿပာရဲရင္ေတာင္သူတို႕အသံထြက္မဟုတ္ေတာ့၀ိုင္း၀ိုင္းၾကည့္ၾကတာကိုရွက္လို႕) ဒါနဲ႕ ကိုၾကီးနဲ႕ ေက်ာင္းသားအသစ္က..ကဲေခါက္ဆိုတဲ့အခ်ိန္မွေခါက္ေနာ္.ဆိုေတာ့ကၽြန္မလဲအေၾကြေစ့တစ္ေစ့ကိုင္ၿပီးရယ္ဒီေစာင့္ေနတယ္။ ဒါနဲ႕ ေခါက္ေတာ့ဆိုတာနဲ႕ ကၽြန္မလဲ ေတာက္ေတာက္ေတာက္ဆိုၿပီး (၃) ခ်က္လက္ကိုင္တန္းကိုေခါက္လိုက္တယ္။ ကားဆရာကလွမ္းၾကည့္တယ္.. ဒါေပမယ့္မရပ္ဘူး.. ဒါနဲ႕ဘဲ ေနရာကေက်ာ္ေနၿပီဆိုေတာ့ ကိုၾကီးက ပါးရာ.. လို႕ေၿပာမွဘဲရပ္ေတာ့တယ္...
ကၽြန္မေတာ္ေတာ္စိတ္တိုတယ္..အစုတ္ပလုတ္ေတြ..နင္တို႕ေၿပာေတာ့သံုးခ်က္ေခါက္ရင္ရပ္တယ္ဆို..အခုေတာ့ေနရာေက်ာ္ၿပီ ငါ့အိမ္ၿပန္ဖို႕ေနာက္တစ္ဆင့္ထပ္စီးဖို႕မလြယ္ေတာ့ဘူး..ဆိုေတာ့ ကိုၾကီးက အဲဒါ ေယာက်္ားေလးေတြေခါက္မွရပ္ေပးတာတဲ့... သူ႕ေၿခေထာက္ကိုႏွစ္ခ်က္ေလာက္ေၿပးကန္လိုက္တယ္... မေၿပာလိုက္ခ်င္ဘူး....ေတာ္ေသးတယ္အိမ္ကိုေခ်ာေခ်ာေမာေမာၿပန္ေရာက္လို႕..ဟူးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးး
ပံုတစ္ခိ်ဳ႕တင္ထားတယ္..အစံုမပါေသးဘူး..တစ္ခ်ိဳ႕ ေနာက္မွဆက္တင္မယ္..
ညေနက်ေတာ့ ၆း၀၀ နာရီမွာ ဘြဲ႕ႏွင့္သဘင္လိုမ်ိဳးေပါ့..အစီအစဥ္စတယ္။ ကၽြန္မမၿပင္မထြက္ခင္ ခန္းမကိုေရာက္ႏွင့္ေနတဲ့သူငယ္ခ်င္းတစ္ခ်ိဳ႕က ပန္း၀ယ္လာခဲ့ကူးကူး..သူ႕ကိုဂုဏ္ၿပဳပန္းစည္းေပးဖို႕ ဆိုေတာ့ ကၽြန္မလဲပန္း၀ယ္ဖို႕လိုက္ပတ္ရွာတာ ပန္းဆိုင္ေတြလဲပိတ္ကုန္ၿပီ၊ ကၽြန္မေတာ္ေတာ္ေခါင္းစားသြားတယ္. ေနာက္ဆံုးေတာ့ မထူးပါဘူးဆိုၿပီးပန္းပင္ေလးေတြ ပ်ိဳးေရာင္းတဲ့ေနရာမွာ သစ္ခြတစ္ပင္ပန္းအိုးနဲ႕ အပြင့္ကခရမ္းေရာင္ရင့္ရင့္ေတြ..အဲဒါဘဲ၀ယ္ၿပီးေတာ့ အေရာက္သြားလိုက္တယ္... ကေလးေတြသင္တန္းဆင္းတယ္ ဆိုေတာ့ ေပ်ာ္ၾကတာေပါ့... ဓာတ္ပံုေတြရိုက္ၾက.. လူေတာ့သိပ္မမ်ားပါဘူး။ အေရွ႔မွာေထာင္ထားတဲ့အလံကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ (၃) ခုဘဲ.. ဒါကိုၾကည့္ၿခင္းအားၿဖင့္သိလိုက္ပါၿပီ။ ေက်ာင္းဆင္းတဲ့ကေလးေတြ ၁၇ ေရာက္က (၃) ႏိုင္ငံကဘဲလာတယ္ဆိုတာ.. ၿမန္မာအလံလဲပါေတာ့ နဲနဲေတာ့ ဂုဏ္ယူမိသား။ ေနာက္တစ္ခုက ကိုးရီးယားအလံ..ေနာက္တစ္ခုကေတာ့ အေနာက္ႏိုင္ငံတစ္ခုခုေပါ့...
အားလံုးလဲေပ်ာ္ၾကပါတယ္။ အစီအစဥ္ေတြအားလံုးၿပီးေတာ့ ဆရာ့အိမ္မွာ ဒံေပါက္ေတြက်န္ေသးတာ ကိုၿပန္သြားစားၾကတယ္။ မေန႕တစ္ေန႕က ေက်ာင္းသားအသစ္တစ္ေယာက္ထပ္ေရာက္လာတယ္ေလ။ သူရယ္ ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္းကိုၾကီးရယ္။ ကၽြန္မနဲ႕ ေက်ာင္းေနဖက္ ဘြဲ႕ယူသြားတဲ့တစ္ေယာက္ရယ္..
ဘာရယ္လို႕ေတာ့မဟုတ္ဘူး..သူတို႕ရဲ႕ motif အေရာင္က အစိမ္းႏုေလးေတြ ... Decoration လုပ္ထားတာလဲအရမ္းလွတယ္.. ေဘာလံုးေလးေတြလဲအၿဖဴနဲ႕အစိမ္းကိုစပ္ၿပီး စီတန္းခ်ထားတာအရမ္းလွတယ္.. အစိမ္းေရာင္ေလးက အရမ္းဆြဲေဆာင္မႈရွိၿပီးေတာ္ေတာ္လွတာကိုသတိထားမိတယ္။ ကၽြန္မက အနက္ေရာင္ နဲက အနီေရာင္ကိုအၾကိဳက္ဆံုးဘဲ.. ဒါေပမယ့္ အခုေတာ့အစိမ္းေရာင္ကိုၾကိဳက္တတ္ေနၿပီ.. Attraction အရမ္းရွိတဲ့အေရာင္ေပါ့... စားေသာက္ၿပီးေတာ့္ ကၽြန္မကို ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္းကိုၾကီးနဲ႕အသစ္ေရာက္တဲ့ေက်ာင္းသားကလိုက္ပို႕တယ္.. ဒီက ဘစ္ကားေသးေသးေလးေတြကိုစီးၿပီးေတာ့ေပါ့... ကၽြန္မအဲဒီကားေလးေတြစီးတိုင္းဒုကၡေရာက္တာက ကိုယ္ဆင္းခ်င္တဲ့ေနရာေရာက္ရင္... ပါရာ လို႕မေၿပာရဲတာ.. ပါရာ (ရပ္) ဆိုတဲ့သေဘာေပါ့။ ဒီမွာကမွတ္တိုင္ဆိုတာမရွိဘူး။ ကိုယ္ရွိတဲ့ေနရာကေနေကာက္တားလိုက္..ကားရပ္ေပးတယ္..ဆင္းခ်င္ရင္ ပါရာ လို႕တစ္ခ်က္ေၿပာလိုက္ရံုဘဲ.. အရင္ေရာက္ခါစက ကၽြန္မဒီကသူငယ္ခ်င္းနဲ႕ ေမာလ္ေတြသြားရင္ သူက ကားဆရာကိုပိုက္ဆံလွမ္းေပးရင္ ဒါလ၀မ္ ဆီလန္း.. လို႕ေၿပာတာကၽြန္မက မွတ္မွတ္ထားတာ... ေၾသာ္ကားဆရာကို ပိုက္ဆံေပးရင္ အဲဒီလုိေၿပာရတယ္ေပါ့... မွတ္မိေသးတယ္. သူငယ္ခ်င္းက သူ႕အိမ္ေတာင္ဖက္ အပိုင္းကိုၿပန္သြားေတာ့ ကၽြန္မမွာလဲမၿဖစ္မေန၀ယ္စရာေလးေတြရွိေတာ့ တစ္ေယာက္တည္းစြန္႕စားခန္းက ၿပန္လာေတာ့ အဲဒီ ကားေလးစီးလာတယ္.. ခပ္တည္တည္နဲ႕ ဒါလ၀မ္ဆီလန္း လို႕ေၿပာလိုက္ေတာ့ ကားဆရာကေၾကာင္ေတာင္ေတာင္နဲ႕လွမ္းၾကည့္တယ္.. ကားေပၚကလူေတြကလဲရီၾကတယ္.. သူတို႕ကကၽြန္မတစ္ေယာက္တည္းတက္လာတာေတြ႕တာကိုး.. ဒါလ၀မ္ဆိုတာ ႏွစ္ေယာက္လို႕ေၿပာတာမွန္းေနာက္မွသိေတာ့တယ္.. အၿဖစ္ကဂလို.. မေန႕ကလဲ ကိုၾကီးကေၿပာတယ္.နင္ ပါရာ လို႕ေၿပာရမွာ ခက္ေနရင္ လက္ကိုင္တန္းကို အေၾကြေစ့နဲ႕ သံုးခ်က္ေခါက္လိုက္တဲ့။ သူတို႕ရပ္တယ္တဲ့.. ဒါနဲ႕ ကၽြန္မက ေအး..ဒါဆိုမဆိုးဘူး စကားေၿပာစရာလဲမလိုေတာ့ဘူး (ဘာလို႕လဲသိလား..ကၽြန္မက ပါရာလို႕ေၿပာရဲရင္ေတာင္သူတို႕အသံထြက္မဟုတ္ေတာ့၀ိုင္း၀ိုင္းၾကည့္ၾကတာကိုရွက္လို႕) ဒါနဲ႕ ကိုၾကီးနဲ႕ ေက်ာင္းသားအသစ္က..ကဲေခါက္ဆိုတဲ့အခ်ိန္မွေခါက္ေနာ္.ဆိုေတာ့ကၽြန္မလဲအေၾကြေစ့တစ္ေစ့ကိုင္ၿပီးရယ္ဒီေစာင့္ေနတယ္။ ဒါနဲ႕ ေခါက္ေတာ့ဆိုတာနဲ႕ ကၽြန္မလဲ ေတာက္ေတာက္ေတာက္ဆိုၿပီး (၃) ခ်က္လက္ကိုင္တန္းကိုေခါက္လိုက္တယ္။ ကားဆရာကလွမ္းၾကည့္တယ္.. ဒါေပမယ့္မရပ္ဘူး.. ဒါနဲ႕ဘဲ ေနရာကေက်ာ္ေနၿပီဆိုေတာ့ ကိုၾကီးက ပါးရာ.. လို႕ေၿပာမွဘဲရပ္ေတာ့တယ္...
ကၽြန္မေတာ္ေတာ္စိတ္တိုတယ္..အစုတ္ပလုတ္ေတြ..နင္တို႕ေၿပာေတာ့သံုးခ်က္ေခါက္ရင္ရပ္တယ္ဆို..အခုေတာ့ေနရာေက်ာ္ၿပီ ငါ့အိမ္ၿပန္ဖို႕ေနာက္တစ္ဆင့္ထပ္စီးဖို႕မလြယ္ေတာ့ဘူး..ဆိုေတာ့ ကိုၾကီးက အဲဒါ ေယာက်္ားေလးေတြေခါက္မွရပ္ေပးတာတဲ့... သူ႕ေၿခေထာက္ကိုႏွစ္ခ်က္ေလာက္ေၿပးကန္လိုက္တယ္... မေၿပာလိုက္ခ်င္ဘူး....ေတာ္ေသးတယ္အိမ္ကိုေခ်ာေခ်ာေမာေမာၿပန္ေရာက္လို႕..ဟူးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးး
ပံုတစ္ခိ်ဳ႕တင္ထားတယ္..အစံုမပါေသးဘူး..တစ္ခ်ိဳ႕ ေနာက္မွဆက္တင္မယ္..
Comments
Post a Comment
ကူးကူးေရ...