ကၽြန္မကိုကိုက္ခဲ့ေသာအေကာင္

ကၽြန္မ...တကၠသိုလ္မွာေတာ္ေတာ္နာမည္ၾကီးပါသည္။ စာေတာ္သည္၊ လိမၼာသည္၊ အလြန္ေခ်ာသည္ ဆိုေသာဂုဏ္ပုဒ္မ်ားႏွင့္မဟုတ္ပါ။ နာမည္တစ္လံုးႏွင့္ ေၿဗာင္းဆန္ေအာင္ဆိုးပါသည္။ ဆိုးသည္ဆိုရာတြင္..ဖက္ရွင္ရႈိးတိုင္းတြင္ထိပ္ဆံုးမွ.. မာနလည္းၾကီး၊ ေတာ္ရံုမိန္းကေလးအခ်င္းခ်င္းေတာင္အဖက္လုပ္စကားမေၿပာပါ။ စာၾကည့္တိုက္တြင္လဲ စာမဖတ္ပါ.. ကာတြန္းႏွင့္ မဂၢဇင္းမ်ား၊ ၀တၱဳတိုမ်ားကို ေစ့ေစ့ဌဌရွာဖတ္သည္။ ဌားလို႕မရလွွ်င္လြယ္အိတ္ထဲထည့္ခိုးၿပီးအေဆာင္ကိုယူသြားသည္။ စာၾကည့္တိုက္မွဴးစိတ္ေလသည္မွာ ေၿပာဖြယ္မရွိ။ စာၾကည့္ခ်ိန္တြင္..ခ်ီးပိုးထိုးေကာင္ကုိဖမ္း.. စာရြက္မွာနာမည္ေရးၿပီး ၾကိဳးနဲ႕ခ်ည္ၿပီး ၿပန္လႊတ္သည္.. က်သည့္စားပြဲမွပိုးေကာင္တြင္ခ်ည္ထားေသာစာကိုဖတ္မိလွ်င္ ၀ါးလံုးကြဲေအာင္ထရီၾကသည္။ တနဂၤေႏြ သူတကာအလုပ္ဆင္းခ်ိန္တြင္ ကၽြန္မေယာင္လည္လည္ႏွင့္ ငါးသြားမွ်ားသည္။ အေဆာင္မွဴးအိပ္လွ်င္ခုိးထြက္ၿပီး သူမ်ားဂရုတစ္စိုက္ဆိုက္ထားေသာဌက္ေပ်ာပင္မွမမွည့္ေသးေသာ ဌက္ေပ်ာခိုင္မ်ားကို လိုက္ခုတ္ခ်သည္။ စည္းကမ္းတင္းက်ပ္လြန္းေသာအေဆာင္တြင္ေနရသည္မွာ ကၽြန္မအတြက္ ၀န္ထုပ္၀န္ပိုးမၿဖစ္ပါ။ တစ္ခုသာရွိသည္၊ မနက္ဆိုရင္မထႏိုင္ပါ။ ၅နာရီခြဲ အေဆာင္မွဴး သံေခ်ာင္းေခါက္သည့္အခ်ိန္တြင္၀ုန္းကနဲ႕ထၿပီး မ်က္ႏွာသစ္သြားတိုက္ (၆) နာရီ ခန္းမေဟာထဲအေရာက္.. ဒီတစ္ခုေတာ့ ေတာ္ေတာ့ကိုစိတ္ပ်က္ပါသည္။ မနက္မထႏိုင္သည္မွာ ေတာ္ေတာ္ဆိုးလွသည္။ အေဆာင္မွဴးေခါက္သည့္သံေခ်ာင္းကုိ သြားဖြက္ထားသည္မွာလဲခဏခဏ၊ လက္သည္ေတာ့မေပါပါ.. သပ္ရပ္သည္ကိုး။။။
၁၉၉၉ခု ေမလ...ကၽြန္မ summer class ယူသည္။ အေဖကေၿပာတယ္ ။ ေႏြရာသီအိမ္မွာဘဲၿပန္ေနပါ.. ေက်ာင္းမတက္ပါနဲ႕..
စကားနားမေထာင္ပါ။ ဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္သူငယ္ခ်င္းတစ္ခ်ိဳ႕ summer class မွ intermediate accounting ကိုယူမည္။ ကၽြန္မလဲ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္အတူတက္ခ်င္သည္။ ထို႕ေၾကာင့္မိဘစကားနားမေထာင္ဘဲ ေက်ာင္းဆက္တက္ခဲ့ပါသည္။ တစ္ရက္.. တစ္ၿခားၿမိဳ႕တစ္ခုသို႕သြားၿပီးစက္ရံုေတြကို analysis လုပ္ ညမွၿပန္ေရာက္သည္.. report တင္ရန္ေရးစရာရွိေသာ္လည္း ပင္ပန္းလြန္းလို႕ ခဏလွဲလိုက္တာ အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္။ ၿပန္ႏိုးေတာ့ မနက္ (၂) နာရီထိုးေနၿပီး.. ေခါင္းထဲကိုဖ်တ္ကနဲ႕၀င္လာတာ.. ငါ report တင္ရမယ္ ဘာမွမေရးရေသးဘူး. class က (၇)နာရီစမွာ.. ၿဖစ္ေသးပါဘူး..ဆိုၿပီးအိပ္ရာေပၚမွလူးလဲထ.. မ်က္ႏွာသစ္ဖို႕အခန္းအၿပင္ကိုထြက္ ေရဗံုးထားတဲ့ေနရာကိုသြား..ေရဗံုးကိုလွမ္းအယူ...
အား..........
ပူလိုက္တာ..ပူလိုက္တာ.. ေၿခေခ်ာင္းေလးေတြကိုေရေႏြးပူးပူနဲ႕ ဖ်န္းလိုက္သလိုခံစားမႈနဲ႕အတူ ကၽြန္မလန္႕ၿပီးခုန္လိုက္တယ္.. ၿပီးေတာ့ အခန္း၀ဆီၿပန္ေၿပးသြားၿပီး ေရဗံုးေတြထားတဲ့ေနရာကိုလွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့....
မ်က္လံုးနီနီနဲ႕ ကၽြန္မကိုၾကည့္ေနတယ္လို႕ထင္ရတဲ့ ပင္ကူအၾကီးၾကီးတစ္ေကာင္...အမဲေရာင္..အေမႊးေတြနဲ႕...

သိလိုက္ပါၿပီ...ဒီအေကာင္ကၽြန္မကိုတစ္ခုခုလုပ္လိုက္ၿပီဆိုတာ... ကၽြန္မ အခန္းထဲၿပန္၀င္.. ေၿခမက ပူတာပိုဆိုးလာတယ္။ ဒါနဲ႕ ကၽြန္မၾကားဖူးသေလာက္ အဆိပ္ရွိတဲ့အေကာင္ကုိက္ရင္ ၾကက္သြန္နီကို ၿခမ္းၿပီးပြတ္ေပးရတယ္ဆိုေတာ့ ၾကက္သြန္နီလိုက္ရွာ၊ ၿခမ္းၿပီး ေၿခမမွာ ကပ္ထားလိုက္တယ္.. ပိုပူလာတယ္.. မ်က္ရည္ေတြက်လာတယ္..ေၿခေခ်ာင္းေလးေတြနီရဲလာတယ္။ ေနာက္ေၿခေထာက္တစ္ေခ်ာင္းလံုးအနီေရာင္ေတြၿဖစ္လာတယ္... ကၽြန္မမခံႏိုင္ေတာ့ဘူး...သူငယ္ခ်င္းေတြပင္ပန္းလို႕အိပ္ေနၾကေတာ့မႏႈိးရက္ဘူး...မခံရပ္ႏိုင္တဲ့အဆံုးကၽြန္မၿငီးမိတယ္။ အဲဒီမွာ သူငယ္ခ်င္းေယာင္းမ (သူ႕အကိုနဲ႕ကၽြန္မကိုသေဘာတူေနတဲ့)က.. ကူးကူး.. ဘာၿဖစ္တာလဲဆိုၿပီး ထလာတယ္.. ကၽြန္မလဲ ပင့္ကူကိုက္တဲ့အေၾကာင္းေၿပာလိုက္တယ္... ကၽြန္မဘာမွမသိေတာ့ဘူး... ေၿခေထာက္တစ္ေခ်ာင္လံုးနီရဲၿပီး ပူတာမခံမရပ္ႏိုင္ေအာင္ဘဲ... ေနာက္ တစ္ၿခားသူငယ္ခ်င္းေတြလဲႏိုးလာတယ္.. မၿဖစ္ဘူးဆိုၿပီး dean of student ကိုသြားေခၚတယ္.. ေနာက္ေတာ့ ဒီတိုင္းမၿဖစ္ေသးဘူး..ေက်ာင္းအုပ္မိန္းမ ေဒါက္တာကိုသြားေခၚၾကတယ္.. အဲဒီအခ်ိန္ တစ္ၿခားအခန္းကသူေတြလဲႏိုးလာၿပီးေတာ့ ဘယ္မွာလဲ ကိုက္တဲ့အေကာင္ဆိုၿပီးလိုက္ရွာၿပီးေတြ႕ေတာ့ တစ္ေယာက္တစ္ခ်က္၀ိုင္းသတ္ၾကတာ..ပင့္ကူညက္ညက္စိေၾကေရာ...
မွတ္မိသေလာက္ေတာ့ ေဒါက္တာေရာက္လာတယ္။ ကၽြန္မကို ေဆး (၄)လံုးေလာက္ထုိးလိုက္တယ္တယ္တယ္.. ေနာက္ေတာ့ ကၽြန္မကို ညေစာင့္တဲ့ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ ဗလေတာင့္ေတာင့္ ကၽြန္မကိုခ်ီၿပီး ကားဆီကိုသယ္သြားတယ္.. ကၽြန္မကိုယ္လံုးကိုခ်ီႏိုင္တယ္ဆိုေတာ့ နဲတဲ့အားမဟုတ္ဘူး... ေနာက္ဆံုးသတိရတဲ့အခ်ိန္ကေတာ့ ကၽြန္မေဆးရံုေပၚက ကုတင္မွာ...ကၽြန္မေၿခေထာက္ကပူလြန္းလို႕ ေၿခဖမိုးတစ္ခုလံုး မီးေလာင္သလိုအဖုေတြအမ်ားၾကီးၿဖစ္လာတယ္.. မီးေလာင္တဲ့အဖုက အေရခြံပါးပါးေလး..အခုဟာက အေရခြံထူေတာ့.. အဲဒီအရည္ေတြကို ေဆးထိုးအပ္နဲ႕ဆုပ္ထုတ္ရတယ္။ အမဲရည္ေတြေပါ့..ပင့္ကူအဆိပ္ေတြ.. ဆီးသြားလဲ အမဲေရာင္...ေၿခေထာက္တစ္ဖက္လံုး ရစရာမရွိေအာင္အေရၿပားေပၚက ေသြးေၾကာေတြၿပတ္ကုန္တယ္.. ဆရာ၀န္ေတြလဲဘာမွမတတ္ႏိုင္ဘူး.. ကၽြန္မလမ္းလဲမေလွ်ာက္ႏိုင္ေတာ့ဘူး... ဆရာ၀န္ေတြကေတာ့ အေၿခေနသိပ္မေကာင္းရင္ေၿခေထာက္ၿဖတ္ဖို႕ အလားအလာရွိတယ္လို႕ေၿပာတယ္။ ကၽြန္မ..အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက.. ၿဖတ္ခ်င္လဲၿဖတ္...ခံရခက္လြန္းလို႕ေသေတာ့မယ္... မီးေလာင္သလိုအဖုၾကီးေတြကလဲ ေၿခဖမိုးမွာအၿပည့္... ေဆးထိုးအပ္နဲ႕ဆုပ္ထုတ္လဲ..ေနာက္ေန႕ဆို ထပ္ေဖာင္းၿပီးအရည္ေတြၿပည့္ေနၿပီး.. သူတို႕ေၿပာတာကေတာ့ ၾကပ္ပင့္ကူ ကိုက္တာတဲ့။ ၾကပ္ပင့္ကူလား ၾကက္ပင့္ကူလားေတာ့မသိဘူး။တစ္ခ်ိဳ႕ေတာရြာေတြမွာ အဲဒီအေကာင္ကိုက္တဲ့သူဆိုရင္ ေသတာဘဲ။ သူက မကိုက္ခင္မွာ ၾကက္ကေလးလိုအသံေပးတယ္တဲ့..ၿပီးရင္ ပက္လက္လွန္တယ္။ ၿပီးတာနဲ႕ တန္းခုန္ၿပီး ကိုက္တာ.. ဘယ္ေလာက္ေ၀းေ၀း သူ႕ target ကိုမလြဲဘူးလို႕ ကၽြန္မတို႕ေက်ာင္းအုပ္ၾကီးကရွင္းၿပတယ္။ မေသရင္ေတာင္ေၿခေထာက္ကရစရာမရွိေတာ့ဘူး..အသားေတြအဖတ္လိုက္ကြာက်တယ္တဲ့...
ေတာ္ေတာ္ဆိုးတဲ့အေကာင္... ငါ့ကိုမွလာကိုက္ေလၿခင္း... မာမီကေတာ့ ေန႕တြင္းခ်င္းဘဲလိုက္လာတယ္.
သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ ဆရာေတြလဲေန႕တိုင္းလာၾကည့္ၾကတယ္။ ေဆးရံုကုတင္ေဘးက အန္တီက သူ႕သားကုိ ဘာအရြက္ေတြမွန္းမသိယူလာခိုင္းတယ္။ ၿပီးေတာ့ကၽြန္မကို၀ါးစားခိုင္းတယ္။ ကၽြန္မစားပါတယ္..ဘာၿဖစ္ၿဖစ္ေပါ့... ဆုဘဲေတာင္းေနတာအခ်ိန္တိုင္း...ဆရာ၀န္လဲမကယ္ႏိုင္ဘူး. ဘုရားကိုဘဲအားကိုးရတာေပါ့.. ေဆးရံုမွာ ေၿခေထာက္ၿဖတ္ရတယ္လို႕အိပ္မက္ခဏခဏမက္တယ္... မာမီကေတာ့ ငိုေနတာဘဲ... ကၽြန္မကေတာ့ ေၿခေထာက္တစ္ေခ်ာင္းလံုးပူၿပီး ေနမရေအာင္ၿဖစ္ေနေတာ့ ေစာင္အပါးမွာေရဆြတ္ၿပီးပတ္ထားေပးတယ္။ မာမီက တစ္ခ်ိန္လံုးယပ္ခပ္ေပးေနရတယ္။ ဒီလိုနဲ႕ ေဆးရံုမွာ ၃ ပတ္နီးပါးေနၿပီးေတာ့ အတင္းေတာင္းဆင္းတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဦးေလးအိမ္မွာေနတယ္။ အိမ္ေရွ႕ဧည့္ခန္းမွာ ဖ်ာေလးခင္းၿပီး ပန္ကာအၿမဲဖြင့္ထားရယ္။ အဆိပ္ေတြကေတာ့မကုန္ေသးပါဘူး. ေရေႏြးပူလိုအပူဖုေတြက ေန႕တိုင္အဆိပ္ရည္ေတြၿပန္ၿပန္ၿပည့္ေနတယ္။ ဒါကုိ ေဆးထိုးအပ္နဲ႕အၿမဲဆုပ္ထုတ္ရတယ္။ ဒီၾကားထဲမွာ အိပ္ေနရင္းပက္လက္နဲ႕ စာဖတ္ေသးတယ္။။ စာေမးပြဲေၿဖဖို႕.. ေခါင္းမာတာေလ... ဆရာက သနားလို႕ ေပးေၿဖပါတယ္. စာေမးပြဲခန္းမွာေတာ့မဟုတ္ဘူး.. ကၽြန္မက အိပ္ရာေပၚကေနေၿဖတာ... A ေတာ့မရေပမယ့္ B+ ေလာက္ေတာ့ရေသးတယ္။ ေနာက္ေတာ့ မာမီကရန္ကုန္ကိုၿပန္ေခၚသြားတယ္။ ပါးပါးကေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္ကစၿပီးပင့္ကူေတြ႕သမွ်အကုန္လုိက္သတ္တာဘဲ..ေသးေသးၾကီးၾကီး...ေနာက္ပိုင္း (၃) လေလာက္လမ္းမေလွ်ာက္ႏိုင္ဘူး... ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့လမ္းေလွ်ာက္ႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မစြန္႕လႊတ္လိုက္ရတဲ့အရာေတြတစ္ခ်ိဳ႕ေတာ့ရွိတာေပါ့.. ၾကာၾကာေတာ့မေလွ်ာက္ႏိုင္ေတာ့ဘူး...ၾကာခဲ့ပါၿပီ ဒါေပမယ့္အခုခ်ိန္ထ အဆိပ္ကအထဲမွာက်န္ေသးေတာ့တစ္ခါတစ္ေလအရမ္းကိုက္တယ္. ေၿခေထာက္တစ္ေခ်ာင္ကအခုထိအရမ္းပူတယ္။ ေနပူတဲ့ေန႕ေတြဆို လူမ်ားတဲ့ေနရာမွာဆို ယပ္ေတာင္တစ္ေခ်ာင္းနဲ႕ ေၿခေထာက္ကိုယပ္ခပ္ေနရတယ္။ သာမာန္လူေတြလိုေတာ့ မေလွ်ာက္ႏိုင္မေၿပးႏိုင္ေပမယ့္... ဘုရားေက်းဇူးဘဲ...အခုထိေတာ့လမ္းေလွ်ာက္လို႕ရေသးတယ္။
ကၽြန္မငယ္ငယ္က Modelအရမ္းၿဖစ္ခ်င္တယ္... ၀ါသနာလဲပါတယ္. ဒါေပမယ့္အဲဒါေတြကိုစြန္႕လႊတ္ၿပီး အခုေတာ့ စာရင္းအင္း လိုင္းဘက္မွာ အလုပ္လုပ္ေနရၿပီ... တစ္ခါတစ္ေလကိုယ္ၿဖစ္ခ်င္တာတစ္မ်ိဳး၊ ၿဖစ္လာတာတစ္မ်ိဳး။။
ဒါေပမယ့္ ဘုရားသခင္က ကၽြန္မတို႕တစ္ေယာက္စီတိုင္းအတြက္ ကိုယ္စီကိုယ္ဌသင့္ေတာ္တဲ့ေနရာမ်ိဳးကိုေရာက္ေအာင္လမ္းဖြင့္ေပးပါတယ္။ အခုေတာ့ အိေၿႏၵရရ ရံုးခန္းမွာထိုင္..ကြန္ၿပဴတာနဲ႕ စာရင္းဇယားေတြနဲ႕တည္ၿငိမ္တဲ့ဘ၀ေလးမွာေနေပ်ာ္ေနပါၿပီ..