ငါအၿပင္မွာအၿမဲရပ္ေနရတယ္။
ၿပတင္းေပါက္ကေနအထဲကိုလွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့
အၿခားသူေတြေပ်ာ္ရႊင္တက္ၾကြ
ေနထိုင္မႈဘ၀ေတြနဲ႕
အေပ်ာ္အတိပီးလို႕ေပါ့
အခ်စ္..ငါဘယ္ေတာ့မွ
ရလာႏိုင္ေတာ့မွာမဟုတ္ပါဘူး
ငါလုပ္ခဲ့သမွ်အားလံုး
ေရာက္ခဲ့သမွ်ေနရာအားလံုး
ငါ အၿပင္မွာဘဲရပ္ၿပီး
အထဲကိုေငးၾကည့္ေနရတယ္။
ငါ..ေအာင္ၿမင္ရမယ္၊ လို႕ေတြးလိုက္တိုင္း
အသက္တာမွာ အထီးက်န္မြန္းၾကပ္
လစ္ဟာေနတဲ့ႏွလံုးသာက
နာၾကင္မႈအၿပည့္နဲ႕
အနာဂတ္ေရာင္ၿခည္ေတြကို
၀ါးမ်ိဳသြားၿပီး
အထီးက်န္ေအးစက္ေနတဲ့မိုးေရေအာက္မွာ
ငါ့ တစ္ေယာက္တည္းထားခဲ့ၿပန္တယ္
ငါ..
အထဲကိုေငးၾကည့္ေနတာကိုရပ္
ငါ့စိတ္ဘယ္ေလာက္ၿပင္းၿပခိုင္မာလဲဆိုတာၿပဖို႕
ငါၾကိဳးစားတယ္
သူမ်ားေတြဘ၀ထဲ၀င္ၿပီး
ေဖ်ာ္ေၿဖမိတဲ့စိတ္အလ်ဥ္အေတြးဆိုးေတြကိုရပ္
ငါ့ကိုယ္ငါအၿပင္မွာ မားမားမတ္မတ္ရပ္တည္ႏိုင္ေအာင္
ၾကိဳးစားတယ္..
အစကေတာ့ ေ၀၀ါး၀ါးနဲ႕ ခံယူခ်က္ကမၿငိမ္ဘူး
တစ္ဆဆနဲ႕ သန္မာလာၿပီး
ေနပူေအာက္မွာ ရပ္ေနတဲ့ငါ့ကို
အရိပ္ေပးလာတယ္
ငါ့အိမ္မက္ေတြ အခ်ိန္နဲ႕အမွ်
အေကာင္ထည္ေပၚလာတယ္
ငါ..ဖိတ္ေခၚၿခင္းမခံရတုန္းက
ေနာက္ဆံုမွာ အၿမဲထားခံခဲ့ရတာေတြကို
စဥ္းစားမိရင္ေတာင္
အားငယ္ေနတာထက္
ထက္ၾကြတဲ့စိတ္အဟုန္က ပိုၿပင္းၿပေနတယ္
ငါ့အနာဂတ္ကိုလဲ တစ္စိုက္မတ္မတ္ၾကည့္ေတာ့
ဘယ္လမ္းကိုေလွ်ာက္ရမလဲဆိုတာကြဲကြဲၿပားၿပားသိလာတယ္
အထီးက်န္အားငယ္တဲ့စိတ္ေတြဟာ
ငါ့ကိုၿခိမ္းေၿခာက္တာသက္သက္လဲဆိုတာ
ငါနားလည္လာတယ္
လိုအပ္ခ်က္ေတြလစ္ဟာေနတဲ့ဘ၀ကို
အေတြးမွာေမ်ာပစ္လိုက္ေတာ့
ငါ့ကိုဘယ္ဆီေခၚသြားေနလဲဆိုတာ
ငါခံစားလာရတယ္
ဒါေၾကာင့္
ငါ...
ကိုယ့္ကိုကိုယ္အားတင္း
သူတကာေငးၿပီး အထီးက်န္အားငယ္ေနတာကိုရပ္
အၿပင္မွာငါတစ္ေယာက္တည္းၿဖစ္ပါေစ
ငါ.ဆိုတာဘာလဲဆိုတာကိုၿပဖို႕
ငါ့ေနရာမွာဘဲ ၿမဲၿမဲရပ္ေနဖို႕
ဆံုးၿဖတ္လိုက္တယ္
ၿပတင္းေပါက္ကေနအထဲကိုလွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့
အၿခားသူေတြေပ်ာ္ရႊင္တက္ၾကြေနထိုင္မႈဘ၀ေတြနဲ႕
အေပ်ာ္အတိပီးလို႕ေပါ့
အခ်စ္..ငါဘယ္ေတာ့မွ
ရလာႏိုင္ေတာ့မွာမဟုတ္ပါဘူး
ငါလုပ္ခဲ့သမွ်အားလံုး
ေရာက္ခဲ့သမွ်ေနရာအားလံုး
ငါ အၿပင္မွာဘဲရပ္ၿပီး
အထဲကိုေငးၾကည့္ေနရတယ္။
ငါ..ေအာင္ၿမင္ရမယ္၊ လို႕ေတြးလိုက္တိုင္း
အသက္တာမွာ အထီးက်န္မြန္းၾကပ္
လစ္ဟာေနတဲ့ႏွလံုးသာက
နာၾကင္မႈအၿပည့္နဲ႕
အနာဂတ္ေရာင္ၿခည္ေတြကို
၀ါးမ်ိဳသြားၿပီး
အထီးက်န္ေအးစက္ေနတဲ့မိုးေရေအာက္မွာ
ငါ့ တစ္ေယာက္တည္းထားခဲ့ၿပန္တယ္
ငါ..
အထဲကိုေငးၾကည့္ေနတာကိုရပ္
ငါ့စိတ္ဘယ္ေလာက္ၿပင္းၿပခိုင္မာလဲဆိုတာၿပဖို႕
ငါၾကိဳးစားတယ္
သူမ်ားေတြဘ၀ထဲ၀င္ၿပီး
ေဖ်ာ္ေၿဖမိတဲ့စိတ္အလ်ဥ္အေတြးဆိုးေတြကိုရပ္
ငါ့ကိုယ္ငါအၿပင္မွာ မားမားမတ္မတ္ရပ္တည္ႏိုင္ေအာင္
ၾကိဳးစားတယ္..
အစကေတာ့ ေ၀၀ါး၀ါးနဲ႕ ခံယူခ်က္ကမၿငိမ္ဘူး
တစ္ဆဆနဲ႕ သန္မာလာၿပီး
ေနပူေအာက္မွာ ရပ္ေနတဲ့ငါ့ကို
အရိပ္ေပးလာတယ္
ငါ့အိမ္မက္ေတြ အခ်ိန္နဲ႕အမွ်
အေကာင္ထည္ေပၚလာတယ္
ငါ..ဖိတ္ေခၚၿခင္းမခံရတုန္းက
ေနာက္ဆံုမွာ အၿမဲထားခံခဲ့ရတာေတြကို
စဥ္းစားမိရင္ေတာင္
အားငယ္ေနတာထက္
ထက္ၾကြတဲ့စိတ္အဟုန္က ပိုၿပင္းၿပေနတယ္
ငါ့အနာဂတ္ကိုလဲ တစ္စိုက္မတ္မတ္ၾကည့္ေတာ့
ဘယ္လမ္းကိုေလွ်ာက္ရမလဲဆိုတာကြဲကြဲၿပားၿပားသိလာတယ္
အထီးက်န္အားငယ္တဲ့စိတ္ေတြဟာ
ငါ့ကိုၿခိမ္းေၿခာက္တာသက္သက္လဲဆိုတာ
ငါနားလည္လာတယ္
လိုအပ္ခ်က္ေတြလစ္ဟာေနတဲ့ဘ၀ကို
အေတြးမွာေမ်ာပစ္လိုက္ေတာ့
ငါ့ကိုဘယ္ဆီေခၚသြားေနလဲဆိုတာ
ငါခံစားလာရတယ္
ဒါေၾကာင့္
ငါ...
ကိုယ့္ကိုကိုယ္အားတင္း
သူတကာေငးၿပီး အထီးက်န္အားငယ္ေနတာကိုရပ္
အၿပင္မွာငါတစ္ေယာက္တည္းၿဖစ္ပါေစ
ငါ.ဆိုတာဘာလဲဆိုတာကိုၿပဖို႕
ငါ့ေနရာမွာဘဲ ၿမဲၿမဲရပ္ေနဖို႕
ဆံုးၿဖတ္လိုက္တယ္
Comments
Post a Comment
ကူးကူးေရ...