ပညာရွင္ ဒြိဳက္ေအဒီလာဖီးလ္ က ဘာေၿပာလဲဆိုေတာ့ ဘုရားသခင္ဟာ လႈပ္ရွားမႈမရွိတဲ့ဟာကို မကူညီေပးဘူး..ဒါဟာမွန္ပါသလား..
၁။ ေရကူးသင္မယ္ဆိုပါေတာ့။ စာသင္ခန္းထဲမွထိုင္ၿပီး ေရကိုဘယ္လိုကူး..ဘယ္လိုခတ္ရတယ္ဆိုတာထိုင္ၿပီးသင္ေနတာ တကယ္တမ္းလက္ေတြ႕မပါရင္ ဘယ္ေတာ့မွေရကူးတတ္မွာမဟုတ္ပါဘူး။
၂။ စက္ဘီးစီးတာ၊ ၾကက္ေတာင္ရိုက္တာ၊ ကားေမာင္းသင္တာ.. အကုန္လံုးက လက္ေတြ႕ ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် သင္ယူမွသာတတ္ေၿမာက္မွာၿဖစ္ပါတယ္။
၃။ စကိတ္စီးတာနဲ႕ ဘတ္စကတ္ေဘာ၊ ေဘာလံုးကန္တာ..အားလံုးဟာလဲအတူတူပါဘဲ။
ဘုရားသခင္ဆီမွာ ကၽြန္ေတာ္ကၽြန္မကို ဒီလိုၿဖစ္ေအာင္လုပ္ေပးပါ။ ဟိုဟာေပးပါေတာင္းဆိုတာထက္ လူကိုယ္တိုင္ကလဲၾကိဳးစားမႈရွိမွရမွာၿဖစ္တယ္။
ခႏၱာကိုယ္အရ..
တစ္ခ်ိဳ႕ေသာသူေတြကထိုင္ခံုမွာထိုင္ေနတာက မေရြ႕ဘူး၊ ဒါေပမယ့္ သူတို႕ တစ္စံုတစ္ဦးလာေရာက္ကူညီေစာင္မ ဖို႕ကိုေၿမာ္လင့္ေနတယ္။
တစ္ခ်ိဳ႕ေတြၾကေတာ့.. ဘုရားသခင္ ကၽြန္ေတာ္ကၽြန္မကိုေစာင္မပါ၊လမ္းၿပပါလို႕ေတာင္းဆိုေပမယ့္ သူတို႕ကိုယ္တိုင္က်ေတာ့ ၿပထားေပးတဲ့လမ္းကိုမသြားၿခင္ၾကဘူး။
ဘုရားသခင္က ကၽြန္ေတာ္/မ တို႕ကို အနာဂတ္မွာဘာေတြၿဖစ္လာမလဲဆိုတာကို အကုန္လံုးမညႊန္ၿပ၊ မေဖာ္ၿပထားပါဘူး။ အကယ္လို႕ သူသာ ညႊန္ၿပခဲ့ရင္ ကၽြန္ေတာ္/မ တို႕မွာလဲ ယံုၾကည္ၿခင္းေတြပ်က္ၿပားသြားပါလိမ့္မယ္။
ဘုရားသခင္က ကၽြန္ေတာ္/မတို႕ကို ေၿခလွမ္းတစ္လွမ္းစီ..တဆင့္ၿပီးတဆင့္ညႊန္ၿပေပးပါတယ္။ အဲဒီအေပၚမွာ ယံုၾကည္မႈအၿပည့္နဲ႕ ေလွ်ာက္လွမ္းမယ္ဆိုရင္ ဘုရားသခင္ရဲ႕ ဂရုဏာကိုခံစားနားလည္သိရွိလာမွာပါ။
ေအာင္ၿမင္မႈအတြက္ေရႊေသာ့ခ်က္
၁။ ေအာင္ၿမင္မႈကို စိန္ေခၚရုန္းကန္လႈပ္ရွားမႈမရွိဘဲနဲ႕ ဘယ္သူမွမရႏိုင္ဘူး (ဟိုးမားေဒါင္းဒီ)
၂။ အသက္တာမွာေအာင္ၿမင္မႈဆိုတာ ကိုယ္ပိုင္အစြမ္းအစရွိလို႕ဆိုတာထက္ အာရံုစူးစိုက္ၿပီး အပတ္တကုတ္ၾကိဳးစားမႈေပၚမွာသာမူတည္ပါတယ္။ ( စီ ဒဗလ်ဳ ၀မ္တီ)
၃။ မ်က္ႏွာအေပၚယံမွာ မၿဖစ္ႏို္င္ေလာက္တဲ့အေၿခေနေတြနဲ႕ ေအာင္ၿမင္ေနတဲ့လူအမ်ားစုဟာ သူတို႕ကိုယ္သူတို႕ ဘယ္လိုရုန္းထြက္ရမလဲဆိုတာ မသိၾကဘူး။ (ေရာဘတ္ အိတ္ခ်္ စကာလာ)
အကယ္လို႕ပထမအၾကိမ္မွာ ေအာင္ၿမင္ခဲ့ရင္ ၊ ေနာက္တခါပိုခက္ခဲတဲ့အရာကိုၾကိဳးစားၾကည့္ပါ။
ေအာင္ၿမင္မႈကိုကိုယ့္ရဲ႕ၾကိဳးစားမႈမပါဘဲနဲ႕အရူးအမူးလိုခ်င္ေနသူမ်ားကေတာ့ မစိုက္ရေသးတဲ့အပင္ရဲ႕ အသီးကို ခူးဖို႕ၾကိဳးစားေနတာနဲ႕တူပါတယ္။ဘုရားသခင္က ကၽြန္ေတာ္/မတို႕အတြက္ လမ္းဆံုး ႏွစ္ခုေပးထားပါတယ္၊ တစ္ခုကေတာ့ ထုိင္ေန ေနာက္တစ္ခုကေတာ့ ေတြးေတာစဥ္းစား လုပ္သင့္တာကိုလုပ္၊ ေအာင္ၿမင္မႈက အဲဒီႏွစ္ခု ကၽြန္ေတာ္/မတို႕ ဘယ္တစ္ခုကိုပိုၿပီးအသံုးခ်လဲဆိုတဲ့အေပၚမွာမူတည္ပါတယ္။ေအာင္ၿမင္မႈလမ္းက ေတာင္ေပၚကို ေၿပးတက္တာနဲ႕တူပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႕ဘယ္ေလာက္အခ်ိန္တိုအတြင္းမွာ ငါေတာင္ေပၚကိုေရာက္ႏိုင္ရမယ္လို႕ သတ္မွတ္လို႕မရပါဘူး။
ဒီကေန႕ေအာင္ၿမင္ေနတဲ့လူအမ်ားစုဟာ မေန႕က က်ရႈံးေနၿပီး လက္မေၿမာက္ဘဲ ဆက္ရင္ဆိုင္ေနခဲ့တဲ့သူေတြၿဖစ္ပါတယ္။ အရာအားလံုးေပ်ာက္ဆံုး၊ က်ရႈံးေနတာကို လက္မေၿမာက္ဘဲ ေရွ႕ဆက္သြားႏိုင္တဲ့သူေတြအတြက္ ေအာင္ၿမင္မႈက မလြဲမေသသူတို႕လက္ထဲကိုေရာက္လာမွာပါ။ မနားမေနအလုပ္ကိုၾကိဳးစားလုပ္ကိုင္ၿခင္းက ေအင္ၿမင္မႈဆီကို ေရာက္ေအာင္ခင္းေပးတဲ့အလြယ္ကူဆံုးတံတားတစ္ခုပါ။
ခရစ္ယာန္အသက္တာမွာ ၿပည့္စံုဖို႕ရန္အတြက္ ကေတာ့ အရာရာကို ခိုင္မာတဲ့ယံုၾကည္ခ်က္နဲ႕ မလဲမၿပိဳတည္ေဆာက္ၿပီး ေကာင္းမြန္စြာၿပဳက်င့္ၿခင္းသာအေရးၾကီးပါတယ္။
တစ္ခါတစ္ရံမွာ (မ်က္မၿမင္တစ္ေယာက္က တစ္ေယာက္ကို လမ္းၿပေနတာ.ႏွစ္ေယာက္စလံုးဒုကၡေရာက္ႏိုင္တယ္) ဆိုတဲ သေဘာက အၿမဲမမွန္ႏိုင္ပါဘူး။
လူး၀စ္ဘေရးလ္ ဆိုတဲ့ ၿပင္သစ္လယ္သမားေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ကေတာ့ သူငယ္စဥ္ကေလးအရြယ္ကေန မ်က္စိႏွစ္လံုးကြယ္ခဲ့ရပါတယ္။ မွာအသက္ ၁၈ ႏွစ္ ေရာက္တဲ့အခါမွာေတာ့ မ်က္မၿမင္ေတြလက္ေခ်ာင္းေလးေတြနဲ႕စမ္းၿပီးစာဖတ္လို႕ရေအာင္ေရးတဲ့အကၡရာေတြကိုသူတီထြင္ခဲ့ပါတယ္။ သူလုပ္ခဲ့တဲ့စာလံုးေတြကို ၁၈၃၂ က ေတာ္၀င္စာသင္ေက်ာင္းမွာ တင္ၿပခဲ့ေပမယ့္ အၿငင္းခံခဲ့ရပါတယ္။
ေနာက္ ႏွစ္ေပါင္း ၂၀ ေလာက္သူအသက္ရွင္ၿပီးတဲ့အခါမွာေတာ့ ၁၈၅၂ မွာအဆုတ္ေရာဂါနဲ႕ဆံုးပါးသြားခဲ့ပါတယ္။
သူ႕အသက္တာတစ္ေလွ်ာက္လံုးမွာ သူၾကိဳးစားခဲတာအရာမထင္ခဲ့ပါဘူး။ ေအာင္ၿမင္မႈရလဒ္ကိုသူမခံစားသြားခဲ့ရပါဘူး။ သူေသဆံုးၿပီး ေနာက္ႏွစ္ေပါင္း ၈၀ ေလာက္မွာေတာ့ သူ႕တီထြင္ခဲ့တဲ့ မ်က္မၿမင္ဖတ္တဲ့အကၡရာေတြကို ကမၻာအႏွံ႕မွာ က်ယ္က်ယ္ၿပန္႕ၿပန္႕သံုးေနၾကပါၿပီ။
သူထြင္လို႕ၿပီးခဲ့တဲ့အတြက္ မ်က္မၿမင္ေတြ စာမဖတ္ႏိုင္တဲ့ဘ၀ကို သူအလင္းေရာင္ေပးခဲ့ပါတယ္။
ေကာင္းမြန္စြာၾကိဳးစားၿပဳက်င့္ခဲ့တဲ့အရာေတြအတြက္ အသက္တာမွာ မိမိေသဆံုးသြားရင္ေတာင္အသီးအပြင့္ေတြ ေတြ႕ခ်င္မွေတြ႕ရမယ္။ ဒါေပမယ့္ လူး၀စ္ဘေရးလ္ ကေတာ့ သူေသၿပီးႏွစ္ေပါင္း ၈၀ ေက်ာ္မွ ေအာင္ၿမင္ၿခင္းအသီးပြင့္ေတြရရွိလဲခဲ့တာပါ။
ဒါေၾကာင့္ ေအာင္ၿမင္မႈက ကိုယ္စီကိုယ္ဌအတြက္ ခ်က္ခ်င္းရခ်င္မွလဲရမယ္။ ကၽြန္ေတာ္/မတို႕အေနနဲ႕ ေကာင္းမြန္စြာပံုမွန္ၾကိဳးစားလုပ္ေဆာင္သြားမယ္ဆိုရင္ ေအာင္ၿမင္မႈက ေနာက္ကေနကပ္လိုက္လာမွာၿဖစ္ပါတယ္။ ၿဖတ္လမ္းကိုလဲမလိုက္နဲ႕၊ သူမ်ားကိုလဲအားမက်ပါနဲ႕။ တစ္ခါတစ္ေလသူမ်ားကိုအားက်တာေကာင္းေပမယ့္ ကိုယ့္ရဲ႕မသိစိတ္က အားက်တာကေနတဆင့္၊ သူ႕လိုမၿဖစ္ႏိုင္တဲ့အခါမွာစိတ္အားငယ္တတ္ၾကတာလူ႕သဘာ၀မို႕ပါ။
ေလာကၾကီးကိုအရႈံးေပးထြက္ခြာသြားတဲ့သူေတြထက္ဆိုးတဲ့အရာတစ္ခုကေတာ့ စ ရမွာကိုေၾကာက္တဲ့သူေတြဘဲၿဖစ္ပါတယ္။ အရာတစ္ခုခု ကိုစတင္လုပ္ကိုင္ဖို႕ တြန္႕ဆုတ္ေၾကာက္ရြံ႕ေနတဲ့သူမ်ားပါ။
ကေလးတစ္ေယာက္က သူ႕အေမကို ေမေမ.. ေမေမကတစ္ခါမွသူမ်ားမေကာင္းတာကိုေၿပာတာမၾကားဖူးဘူး၊ ခ်ီးမြမ္းတာဘဲၾကားဖူးတယ္။ ေမေမကေကာ၊ စာတန္ နတ္ဆိုးကို ေကာင္းတာတစ္ခုခုေၿပာႏိုင္မလား တဲ့
ဒါနဲ႕ သူ႕အေမက.. ေကာင္းၿပီသား... စာတန္က မဆုတ္မနစ္ၾကိဳးစားလုပ္ေဆာင္တာ အရမ္းေတာ္တယ္တဲ့။
ဟုတ္တယ္မဟုတ္လား။။ နတ္ဆိုးစာတန္က ကၽြန္ေတာ္/မ တို႕ကို မေကာင္းတဲ့အရာေတြလုပ္မိေအာင္၊
မဟုတ္တဲ့စကားေတြေၿပာတတ္ေအာင္၊ မေတြးသင့္တဲ့အေတြးေတြေတြးမိေအာင္ မရပ္မနား၊ ၾကိဳးစားလုပ္ေဆာင္ေနတယ္ေလ။ အဲဒီအတြက္ ကၽြန္မတို႕ကလဲ သူ႕လို ၾကိဳးစားၿပီး ေကာင္းတဲ့ဘက္မွာရပ္တည္၊ ေရွ႕ကိုတည့္တည့္ၾကည့္၊ မွန္ကန္တဲ့အေတြးေခၚေတြနဲ႕ ဘုရားသခင္ဆီက လမ္းၿပမႈကိုေတာင္းခံၿပီး ဆက္ခ်ီတက္သြားမယ္ဆိုရင္ စာတန္ကက်ရႈံးၿပီး ကၽြန္ေတာ္/မတို႕လဲ ေအာင္ၿမင္မွန္ကန္တဲ့အသက္တာကို ရရွိလာမွာေသခ်ာပါတယ္။
၁။ ေရကူးသင္မယ္ဆိုပါေတာ့။ စာသင္ခန္းထဲမွထိုင္ၿပီး ေရကိုဘယ္လိုကူး..ဘယ္လိုခတ္ရတယ္ဆိုတာထိုင္ၿပီးသင္ေနတာ တကယ္တမ္းလက္ေတြ႕မပါရင္ ဘယ္ေတာ့မွေရကူးတတ္မွာမဟုတ္ပါဘူး။
၂။ စက္ဘီးစီးတာ၊ ၾကက္ေတာင္ရိုက္တာ၊ ကားေမာင္းသင္တာ.. အကုန္လံုးက လက္ေတြ႕ ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် သင္ယူမွသာတတ္ေၿမာက္မွာၿဖစ္ပါတယ္။
၃။ စကိတ္စီးတာနဲ႕ ဘတ္စကတ္ေဘာ၊ ေဘာလံုးကန္တာ..အားလံုးဟာလဲအတူတူပါဘဲ။
ဘုရားသခင္ဆီမွာ ကၽြန္ေတာ္ကၽြန္မကို ဒီလိုၿဖစ္ေအာင္လုပ္ေပးပါ။ ဟိုဟာေပးပါေတာင္းဆိုတာထက္ လူကိုယ္တိုင္ကလဲၾကိဳးစားမႈရွိမွရမွာၿဖစ္တယ္။
ခႏၱာကိုယ္အရ..
တစ္ခ်ိဳ႕ေသာသူေတြကထိုင္ခံုမွာထိုင္ေနတာက မေရြ႕ဘူး၊ ဒါေပမယ့္ သူတို႕ တစ္စံုတစ္ဦးလာေရာက္ကူညီေစာင္မ ဖို႕ကိုေၿမာ္လင့္ေနတယ္။
တစ္ခ်ိဳ႕ေတြၾကေတာ့.. ဘုရားသခင္ ကၽြန္ေတာ္ကၽြန္မကိုေစာင္မပါ၊လမ္းၿပပါလို႕ေတာင္းဆိုေပမယ့္ သူတို႕ကိုယ္တိုင္က်ေတာ့ ၿပထားေပးတဲ့လမ္းကိုမသြားၿခင္ၾကဘူး။
ဘုရားသခင္က ကၽြန္ေတာ္/မ တို႕ကို အနာဂတ္မွာဘာေတြၿဖစ္လာမလဲဆိုတာကို အကုန္လံုးမညႊန္ၿပ၊ မေဖာ္ၿပထားပါဘူး။ အကယ္လို႕ သူသာ ညႊန္ၿပခဲ့ရင္ ကၽြန္ေတာ္/မ တို႕မွာလဲ ယံုၾကည္ၿခင္းေတြပ်က္ၿပားသြားပါလိမ့္မယ္။
ဘုရားသခင္က ကၽြန္ေတာ္/မတို႕ကို ေၿခလွမ္းတစ္လွမ္းစီ..တဆင့္ၿပီးတဆင့္ညႊန္ၿပေပးပါတယ္။ အဲဒီအေပၚမွာ ယံုၾကည္မႈအၿပည့္နဲ႕ ေလွ်ာက္လွမ္းမယ္ဆိုရင္ ဘုရားသခင္ရဲ႕ ဂရုဏာကိုခံစားနားလည္သိရွိလာမွာပါ။
ေအာင္ၿမင္မႈအတြက္ေရႊေသာ့ခ်က္
၁။ ေအာင္ၿမင္မႈကို စိန္ေခၚရုန္းကန္လႈပ္ရွားမႈမရွိဘဲနဲ႕ ဘယ္သူမွမရႏိုင္ဘူး (ဟိုးမားေဒါင္းဒီ)
၂။ အသက္တာမွာေအာင္ၿမင္မႈဆိုတာ ကိုယ္ပိုင္အစြမ္းအစရွိလို႕ဆိုတာထက္ အာရံုစူးစိုက္ၿပီး အပတ္တကုတ္ၾကိဳးစားမႈေပၚမွာသာမူတည္ပါတယ္။ ( စီ ဒဗလ်ဳ ၀မ္တီ)
၃။ မ်က္ႏွာအေပၚယံမွာ မၿဖစ္ႏို္င္ေလာက္တဲ့အေၿခေနေတြနဲ႕ ေအာင္ၿမင္ေနတဲ့လူအမ်ားစုဟာ သူတို႕ကိုယ္သူတို႕ ဘယ္လိုရုန္းထြက္ရမလဲဆိုတာ မသိၾကဘူး။ (ေရာဘတ္ အိတ္ခ်္ စကာလာ)
အကယ္လို႕ပထမအၾကိမ္မွာ ေအာင္ၿမင္ခဲ့ရင္ ၊ ေနာက္တခါပိုခက္ခဲတဲ့အရာကိုၾကိဳးစားၾကည့္ပါ။
ေအာင္ၿမင္မႈကိုကိုယ့္ရဲ႕ၾကိဳးစားမႈမပါဘဲနဲ႕အရူးအမူးလိုခ်င္ေနသူမ်ားကေတာ့ မစိုက္ရေသးတဲ့အပင္ရဲ႕ အသီးကို ခူးဖို႕ၾကိဳးစားေနတာနဲ႕တူပါတယ္။ဘုရားသခင္က ကၽြန္ေတာ္/မတို႕အတြက္ လမ္းဆံုး ႏွစ္ခုေပးထားပါတယ္၊ တစ္ခုကေတာ့ ထုိင္ေန ေနာက္တစ္ခုကေတာ့ ေတြးေတာစဥ္းစား လုပ္သင့္တာကိုလုပ္၊ ေအာင္ၿမင္မႈက အဲဒီႏွစ္ခု ကၽြန္ေတာ္/မတို႕ ဘယ္တစ္ခုကိုပိုၿပီးအသံုးခ်လဲဆိုတဲ့အေပၚမွာမူတည္ပါတယ္။ေအာင္ၿမင္မႈလမ္းက ေတာင္ေပၚကို ေၿပးတက္တာနဲ႕တူပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႕ဘယ္ေလာက္အခ်ိန္တိုအတြင္းမွာ ငါေတာင္ေပၚကိုေရာက္ႏိုင္ရမယ္လို႕ သတ္မွတ္လို႕မရပါဘူး။
ဒီကေန႕ေအာင္ၿမင္ေနတဲ့လူအမ်ားစုဟာ မေန႕က က်ရႈံးေနၿပီး လက္မေၿမာက္ဘဲ ဆက္ရင္ဆိုင္ေနခဲ့တဲ့သူေတြၿဖစ္ပါတယ္။ အရာအားလံုးေပ်ာက္ဆံုး၊ က်ရႈံးေနတာကို လက္မေၿမာက္ဘဲ ေရွ႕ဆက္သြားႏိုင္တဲ့သူေတြအတြက္ ေအာင္ၿမင္မႈက မလြဲမေသသူတို႕လက္ထဲကိုေရာက္လာမွာပါ။ မနားမေနအလုပ္ကိုၾကိဳးစားလုပ္ကိုင္ၿခင္းက ေအင္ၿမင္မႈဆီကို ေရာက္ေအာင္ခင္းေပးတဲ့အလြယ္ကူဆံုးတံတားတစ္ခုပါ။
ခရစ္ယာန္အသက္တာမွာ ၿပည့္စံုဖို႕ရန္အတြက္ ကေတာ့ အရာရာကို ခိုင္မာတဲ့ယံုၾကည္ခ်က္နဲ႕ မလဲမၿပိဳတည္ေဆာက္ၿပီး ေကာင္းမြန္စြာၿပဳက်င့္ၿခင္းသာအေရးၾကီးပါတယ္။
တစ္ခါတစ္ရံမွာ (မ်က္မၿမင္တစ္ေယာက္က တစ္ေယာက္ကို လမ္းၿပေနတာ.ႏွစ္ေယာက္စလံုးဒုကၡေရာက္ႏိုင္တယ္) ဆိုတဲ သေဘာက အၿမဲမမွန္ႏိုင္ပါဘူး။
လူး၀စ္ဘေရးလ္ ဆိုတဲ့ ၿပင္သစ္လယ္သမားေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ကေတာ့ သူငယ္စဥ္ကေလးအရြယ္ကေန မ်က္စိႏွစ္လံုးကြယ္ခဲ့ရပါတယ္။ မွာအသက္ ၁၈ ႏွစ္ ေရာက္တဲ့အခါမွာေတာ့ မ်က္မၿမင္ေတြလက္ေခ်ာင္းေလးေတြနဲ႕စမ္းၿပီးစာဖတ္လို႕ရေအာင္ေရးတဲ့အကၡရာေတြကိုသူတီထြင္ခဲ့ပါတယ္။ သူလုပ္ခဲ့တဲ့စာလံုးေတြကို ၁၈၃၂ က ေတာ္၀င္စာသင္ေက်ာင္းမွာ တင္ၿပခဲ့ေပမယ့္ အၿငင္းခံခဲ့ရပါတယ္။
ေနာက္ ႏွစ္ေပါင္း ၂၀ ေလာက္သူအသက္ရွင္ၿပီးတဲ့အခါမွာေတာ့ ၁၈၅၂ မွာအဆုတ္ေရာဂါနဲ႕ဆံုးပါးသြားခဲ့ပါတယ္။
သူ႕အသက္တာတစ္ေလွ်ာက္လံုးမွာ သူၾကိဳးစားခဲတာအရာမထင္ခဲ့ပါဘူး။ ေအာင္ၿမင္မႈရလဒ္ကိုသူမခံစားသြားခဲ့ရပါဘူး။ သူေသဆံုးၿပီး ေနာက္ႏွစ္ေပါင္း ၈၀ ေလာက္မွာေတာ့ သူ႕တီထြင္ခဲ့တဲ့ မ်က္မၿမင္ဖတ္တဲ့အကၡရာေတြကို ကမၻာအႏွံ႕မွာ က်ယ္က်ယ္ၿပန္႕ၿပန္႕သံုးေနၾကပါၿပီ။
သူထြင္လို႕ၿပီးခဲ့တဲ့အတြက္ မ်က္မၿမင္ေတြ စာမဖတ္ႏိုင္တဲ့ဘ၀ကို သူအလင္းေရာင္ေပးခဲ့ပါတယ္။
ေကာင္းမြန္စြာၾကိဳးစားၿပဳက်င့္ခဲ့တဲ့အရာေတြအတြက္ အသက္တာမွာ မိမိေသဆံုးသြားရင္ေတာင္အသီးအပြင့္ေတြ ေတြ႕ခ်င္မွေတြ႕ရမယ္။ ဒါေပမယ့္ လူး၀စ္ဘေရးလ္ ကေတာ့ သူေသၿပီးႏွစ္ေပါင္း ၈၀ ေက်ာ္မွ ေအာင္ၿမင္ၿခင္းအသီးပြင့္ေတြရရွိလဲခဲ့တာပါ။
ဒါေၾကာင့္ ေအာင္ၿမင္မႈက ကိုယ္စီကိုယ္ဌအတြက္ ခ်က္ခ်င္းရခ်င္မွလဲရမယ္။ ကၽြန္ေတာ္/မတို႕အေနနဲ႕ ေကာင္းမြန္စြာပံုမွန္ၾကိဳးစားလုပ္ေဆာင္သြားမယ္ဆိုရင္ ေအာင္ၿမင္မႈက ေနာက္ကေနကပ္လိုက္လာမွာၿဖစ္ပါတယ္။ ၿဖတ္လမ္းကိုလဲမလိုက္နဲ႕၊ သူမ်ားကိုလဲအားမက်ပါနဲ႕။ တစ္ခါတစ္ေလသူမ်ားကိုအားက်တာေကာင္းေပမယ့္ ကိုယ့္ရဲ႕မသိစိတ္က အားက်တာကေနတဆင့္၊ သူ႕လိုမၿဖစ္ႏိုင္တဲ့အခါမွာစိတ္အားငယ္တတ္ၾကတာလူ႕သဘာ၀မို႕ပါ။
ေလာကၾကီးကိုအရႈံးေပးထြက္ခြာသြားတဲ့သူေတြထက္ဆိုးတဲ့အရာတစ္ခုကေတာ့ စ ရမွာကိုေၾကာက္တဲ့သူေတြဘဲၿဖစ္ပါတယ္။ အရာတစ္ခုခု ကိုစတင္လုပ္ကိုင္ဖို႕ တြန္႕ဆုတ္ေၾကာက္ရြံ႕ေနတဲ့သူမ်ားပါ။
ကေလးတစ္ေယာက္က သူ႕အေမကို ေမေမ.. ေမေမကတစ္ခါမွသူမ်ားမေကာင္းတာကိုေၿပာတာမၾကားဖူးဘူး၊ ခ်ီးမြမ္းတာဘဲၾကားဖူးတယ္။ ေမေမကေကာ၊ စာတန္ နတ္ဆိုးကို ေကာင္းတာတစ္ခုခုေၿပာႏိုင္မလား တဲ့
ဒါနဲ႕ သူ႕အေမက.. ေကာင္းၿပီသား... စာတန္က မဆုတ္မနစ္ၾကိဳးစားလုပ္ေဆာင္တာ အရမ္းေတာ္တယ္တဲ့။
ဟုတ္တယ္မဟုတ္လား။။ နတ္ဆိုးစာတန္က ကၽြန္ေတာ္/မ တို႕ကို မေကာင္းတဲ့အရာေတြလုပ္မိေအာင္၊
မဟုတ္တဲ့စကားေတြေၿပာတတ္ေအာင္၊ မေတြးသင့္တဲ့အေတြးေတြေတြးမိေအာင္ မရပ္မနား၊ ၾကိဳးစားလုပ္ေဆာင္ေနတယ္ေလ။ အဲဒီအတြက္ ကၽြန္မတို႕ကလဲ သူ႕လို ၾကိဳးစားၿပီး ေကာင္းတဲ့ဘက္မွာရပ္တည္၊ ေရွ႕ကိုတည့္တည့္ၾကည့္၊ မွန္ကန္တဲ့အေတြးေခၚေတြနဲ႕ ဘုရားသခင္ဆီက လမ္းၿပမႈကိုေတာင္းခံၿပီး ဆက္ခ်ီတက္သြားမယ္ဆိုရင္ စာတန္ကက်ရႈံးၿပီး ကၽြန္ေတာ္/မတို႕လဲ ေအာင္ၿမင္မွန္ကန္တဲ့အသက္တာကို ရရွိလာမွာေသခ်ာပါတယ္။
Comments
Post a Comment
ကူးကူးေရ...