Skip to main content

ရာဘာကုန္းကမႈိ (အမွတ္တရ)

ေက်ာင္းတုန္းကမိန္းကေလးအေဆာင္အေနာက္ဖက္ဂုန္နီစက္ရံုသြားတဲ့အျခမ္းမွာေတာင္ကုန္းၾကီးတစ္ခုရွိတယ္။အဲဒီကုန္းၾကီးက
ေက်ာင္းအပိုင္၊ဟင္းသီးဟင္းရြက္ေတြအေရွ႔ေတာင္တိုင္းကကရင္မေလးေတြနဲ႔ရခိုင္ဖက္ကသူေတြကအဲဒီကုန္မွာသြားၿပီးခူးၾက
တယ္။အရင္ကေမ်ာက္ေတြလဲရွိတယ္၊ေတာေၾကာင္ေတြနဲ႔ေတာတရိစၦာန္ေလးေတြရွိတယ္။ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ရာဘာplantation projectစေတာ့ရာဘာကုန္းျဖစ္လာတယ္။ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြအကုန္အလုပ္လုပ္ရတယ္။သူ႔ေနရာနဲ႔သူေပါ့၊

တစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ့ေက်ာင္းခန္း၊စတိုးဆိုင္၊ေက်ာင္းေဆးခန္း၊လယ္ခင္း၊ပန္းခင္း၊ရာဘာကုန္း၊လက္သမားစသည္ၿဖင့္ခြဲၿပီးလုပ္ၾကရ
တယ္။ရာဘာကုန္းမွာလုပ္တဲ့သူအမ်ားစုေတာ့ပင္ပန္းတယ္။ရာဘာစစိုက္ခါစဆိုေတာ့ကၽြမ္းက်င္တဲ့သူေတြဌားၿပီးပလတ္စတစ္ကာ
မိုးကာအိမ္ေအာက္မွာပ်ိဳးပင္ေလးေတြကိုစနစ္တက်ထားရတယ္။ေတာ္ေတာ္ဂရုစိုက္ရတယ္။ပ်ိဳးပင္ထည့္တဲ့အိတ္ေလးေတြကအစ
ေၿမၾကီး၊ေၿမၾသဇာအခ်ိဳးညီညီနဲ႔ရာဘာပင္ေပါက္ေလးေတြကိုဂရုတစိုက္စိုက္ရတယ္။ၿပီးမွအကြာအေ၀းညီညီအကြက္ခ်ထားတဲ့ေၿမ
ေနရာမွာတစ္ပင္စီစီတန္းစိုက္ရတယ္။ေရအတြက္ကေတာ့ေရတြင္းတူးရပါတယ္။ေရတြင္းကအနက္ၾကီးတူးရတယ္။က်ယ္လဲက်ယ္
တယ္။အဲဒီေရတြင္းၾကီးမွာလဲျဖစ္ေပၚလာပံုရာဇ၀င္ေလးရွိေသးတယ္။

ေက်ာင္းမွာregisterစလုပ္တဲ့အခ်ိန္မွာရည္းစားရွိမရွိကိုတစ္ခါတည္းထည့္ၿပီးလုပ္ရပါတယ္။ရည္းစားရွိတယ္ဆိုရင္ႏွစ္ဖက္ေသာ
မိဘေတြရဲ႕ေထာက္ခံစာကိုပါပူးတြဲၿပီးတင္ရတယ္။registerလုပ္တုန္းကေတာ့ရည္းစားမရွိဘူး၊ေနာက္ပိုင္းမွာရည္းစားရသြားတယ္
ဆိုပါစို႔၊အဲဒီအခါေဆာင္မွဴးကုိအသိေပးၿပီးမိဘေတြဆီကေထာက္ခံစာလွမ္းေတာင္းရပါတယ္။ေက်ာင္းတုန္းကခ်စ္သူရည္းစားအတြဲ
ေတြနဲ႔ပတ္သတ္ရင္အေတာ္ေလးကိုက်ပ္ပါတယ္။စည္းကမ္းခ်က္ေတြလဲမ်ားတယ္။ေယာက်္ားေလးေဆာင္နဲ႔မိန္းကေလးေဆာင္၊ မိန္းကေလးအေဆာင္ကိုဘယ္ေယာက်္ားေလးမွဂိတ္ကေန၀င္ခြင့္မေပးဘူး၊သမီးရည္းစားေတြစကားေျပာခ်င္ရင္အေဆာင္မွဴးကို
ခြင့္ေတာင္းၿပီးသတ္မွတ္ထားတဲ့ပန္းၿခံလိုေနရာေလးမွာခံုေလးေတြစီထားေပးတယ္။အဲဒီေနရာမွာထိုင္ၿပီးစကားေၿပာရပါတယ္။ ဒါကိုေစာင့္ၾကည့္ေနတဲ့တာ၀န္က်ေက်ာင္းဆရာတစ္ေယာက္လဲရွိပါေသးတယ္။အခုခ်ိန္ၿပန္စဥ္းစားရင္ရီခ်င္စရာေကာင္းေပမယ့္
အဲဒီအခ်ိန္တုန္းကေတာ့တကယ္ပါဘဲ။ေက်ာင္းခန္းထဲမွာေန႔ခင္းေၾကာင္ေတာင္လူၿမင္ကြင္းမွာၿဖစ္ေပမယ့္ရည္းစားေတြထုိင္စကား
ေၿပာတာကိုေတြ႔ရင္warningလာပါတယ္။ေနာက္တစ္ခါထပ္ေတြ႔ရင္ေက်ာင္းထုတ္ပါတယ္။အဲဒီေတာ့ခ်စ္သူရည္းစားရွိသူေတြဟာ စကားေၿပာခ်င္ရင္လမ္းေလွ်ာက္ရင္းေၿပာ၊ေကာင္ေလးကေကာင္မေလးကိုအေဆာင္ဂိတ္ထိလိုက္ပို႔ခြင့္ရွိပါတယ္။ ခ်စ္လွပါခ်ည္ရဲ႕၊ လြမ္းပါတယ္ ဆိုတဲ့ရည္းစားစာေတြကေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကတဆင့္ ပို႔ေပးလို႔ရတယ္။

စေနေန႔ညေနပိုင္းမွာcafeteriaကHallၾကီးထဲမွာဗီဒီယိုၿပေပးပါတယ္။ကားေတြကေတာ့ပ်င္းဖို႔အရမ္းေကာင္းပါတယ္။ဒါေတာင္မွ TVအၾကီးၾကီးႏွစ္လံုးကိုေက်ာခ်င္းကပ္ထားၿပီးေတာ့မိန္းကေလးတစ္ၿခမ္း၊ေယက်္ားေလးတစ္ၿခမ္းၾကည့္ရပါတယ္။ဆရာေတြ
အလစ္မွာတစ္ခ်ိဳ႕ေသာအတြဲေတြကမိန္းကေလးဘက္အၿခမ္းမွာလာလာခိုးထိုင္တတ္ၾကတယ္။ေက်ာင္း၀င္းကေနကန္တင္းကို
သြားတဲ့လမ္းမရွည္ၾကီးမွာရည္းစားေတြဆိုရင္ထီးတစ္ေခ်ာင္းတည္းအတူေဆာင္းခြင့္မရွိပါဘူး။ေဆာင္းမိလို႔ကေတာ့ေနာက္ေန႔ academic deanကေခၚပီးအစည္းေ၀းခန္းထဲမွာ၂နာရီေလာက္lectureအေပးခံရပါတယ္။ Libraryမွာလဲထိုနည္း လည္းေကာင္းပါဘဲ။TownDayဆိုတာရွိတယ္၊မိန္းကေလး၊တစ္ပတ္၊ေယာက်္ားေလးတစ္ပတ္၊အၿပင္ထြက္ခြင့္ရတယ္။အတူသြား ခြင့္မရွိပါဘူး။သတ္မွတ္ထားတဲ့အတြဲေတြစကားေၿပာခြင့္ရွိတဲ့ေနရာမွာေၿပာေနသည့္တိုင္ေအာင္ညေန၆နာရီေက်ာ္ေနနဲနဲ၀င္တာ
နဲ႔ စကားေၿပာတာရပ္၊ ကိုယ့္အေဆာင္ကိုယ္ၿပန္ရပါတယ္။

အဲေလာက္စည္းကမ္းက်ပ္တဲ့အထဲကေနပီးစည္းကမ္းအၿပင္နဲနဲေက်ာ္သြားတဲ့အတြဲေတြ၁၂တြဲေလာက္မိသြားပါတယ္။ အဲဒီအတြဲေတြအတြက္ဒဏ္ေပးတဲအေနနဲ႔ေရတြင္းၾကီးကိုတူးခိုင္းပါတယ္။ေပါက္တူး၊ေဂၚၿပားနဲ႔ေၿမမာမာေတာင္ကုန္းေပၚမွာေရ
တြင္းၾကီးကိုတူးရတာမလြယ္လွပါဘူး။ေယာက်္ားေလးေတြကတူး၊မိန္းကေလးေတြကေၿမသယ္။အဲဒါနဲ႔ရာဘာကုန္းၾကီးမွာေရတြင္း
အၾကီးၾကီးတစ္တြင္းၿဖစ္ေပၚလာပါတယ္။ေရကေပ၂၀၀ေအက္ထိတူးမွသာထြက္လာတာမို႔အတြဲေလးေတြခမွ်ာ၃ပတ္နီးပါးအပင္
ပန္းခံလိုက္ရပါတယ္။သူတို႔ေကာင္းမႈေၾကာင့္ေပၚလာတဲ့ေရတြင္းထဲကေရေတြကိုရာဘာကုန္းအတြက္သံုးပါတယ္။ ရာဘာကုန္းကရာဘာပင္ေလးေတြၾကီးလာတဲ့အခါ ေအာက္ေၿခကအပင္ရိုင္းေတြလဲရွင္းကုန္ပါပီ။ရာဘာကုန္းမွာအလုပ္လုပ္တဲ့သူေတြအမ်ားဆံုးရတာမႈိပါ။ေတာင္ပို႔မႈိေတြခဏ
ခဏရတယ္။ ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရွိတယ္။သူ႔နာမည္အိအိလႈိင္၊ကရင္မေလး၊အသားရည္အရမ္းလွၿပီးခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတယ္၊ ေနာက္တစ္ေယာက္ က ၀ါးကို႔လို႔ ရာဘာကုန္းကအလုပ္လုပ္ၿပန္လာရင္မိႈေလးေတြ၊သပြတ္အူသီးအႏုေလးေတြနဲ႔ ေၾကာင္လွ်ာသီးေလးေတြယူလာေပးတတ္တယ္။မိႈကိုမီးေသြးနဲ႔ဖုတ္စားပါတယ္။တစ္ခါတစ္ေလအေၿခာက္လွမ္းၿပီး
ငရုတ္သီးစိမ္းေလးၿခမ္းကြဲေအာင္ေထာင္းၿပီးေၾကာ္စားေသးတယ္။ကၽြန္မေက်ာင္းတုန္းကအၿဖစ္ပ်က္ေတြကိုေတြးမိ
တိုင္းခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့သူငယ္ခ်င္းေလးေတြကလြဲလို႔က်န္တာေတြသတိမရေတာ့ပါဘူး။ၿပီးခဲ့တဲ့အပတ္ကညီမ၀မ္း
ကြဲကသူတို႔ေက်ာင္းၿခံ၀င္းထဲကမိႈေတြႏႈတ္လာေပးေတာ့ကၽြန္မအေတြးေတြကလြန္ခဲ့ေသာေက်ာင္းတုန္းကရာဘာ
ကုန္းမႈိေတြကိုၿပန္သတိရလာတာေၾကာင့္ဒီစာေလးကိုေလးကိုေရးခ်င္စိတ္ေပါက္လာ
တာပါ။လူတိုင္းမွာအတိတ္ကအေၾကာင္းရာေလးေတြေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ၿဖစ္ေနမိသည့္တိုင္ေအာင္တိုက္ဆိုင္မႈေလး
ေတြၾကံဳလာတိုင္းၿပန္ေအာက္ေမ့မိတာသဘာ၀မဟုတ္လားေနာ္။

Comments

  1. မစႏၵကူးေရ.. ဘယ့္ႏွယ့္ ရည္းစားအတဲြေတြကို ဆရာေတြ လိုက္ေစာင့္ၾကည့္ေနတယ္ ဆုိတဲ့ feeling ၾကီးကေတာ့ မမိုက္ပါဘူးဗ်ာ....။ :P
    အဲဒီ မွိုဟင္းေတြ စားခ်င္တယ္ဗ်ာ။ အရမ္းၾကိဳက္တယ္။

    ReplyDelete
  2. ကိုလူေထြးကေတာ့ စားလို႕ရတဲ့မႈိနဲ႔ မရတဲ့မိႈ မခြဲတတ္ဘူး...

    ေနညိဳရင့္ေျပာသလိုပဲ.. ေရစစ္စရီ လုပ္ထားရတယ္ဆိုေတာ့ မလြတ္လပ္လိုက္တာ...

    ReplyDelete
  3. မီးဖုတ္ထားတဲ့မိႈကို စားခ်င္လိုက္တာ

    ReplyDelete
  4. ငယ္ငယ္က ေတာနား၊ေတာင္နား ေနဘူးေတာ႔ အဲလို မိွဳေတြ ခဏခဏရတယ္။ မိွဳရရင္ အရမ္းေပ်ာ္တယ္။ ေနာက္ဟင္းခ်ိဳခ်က္စားတဲ႔ ဘဒပ္စာေတြလဲ လိုက္ႏွဳတ္ၾကတယ္။ သမီးရီးစားခ်ိန္းေတြ႔တာ အေစာင္႔ဆရာမက ေစာင္႔ၾကည္႔တယ္ဆိုေတာ႔ ၇ယ္ခ်င္စရာၾကီးေတာ႔။

    ReplyDelete
  5. အဲ့ဒါ ဘယ္ေက်ာင္းမွာလဲဟင္.. အိမ္က ေထာက္ခံစာ မေပးဘူးဆို ေဆြးျပီေပါ့ေနာ္..

    ReplyDelete
  6. ေနညိဳရင္ေရ.. ဟုတ္ပါ့..အခုျပန္စဥ္းစားရင္ဟာသလိုဘဲ.. တစ္ကယ္လဲရီရတယ္ စည္းကမ္းအရမ္းက်ပ္ခဲ့တာကိုး...

    မီးမီးခ်စ္ေရ.. ကူးကူးတက္ခဲ့တဲ့ေက်ာင္းမွာေပါ့.. အိမ္ကေထာက္ခံစာ ထံုးစံအတိုင္း အတုလုပ္ၾကသည္ေပါ့..ဟီးဟီး..

    တီတီဆြိေရ..သမီးရည္းစားခ်ိန္းေတြ႔တယ္ေခၚလို႔မရဘူး
    သမီးရည္းစားေတြစကားသီးသန္႔ေၿပာခြင့္ေပးတယ္လို႔
    ေၿပာလို႔ရတယ္..ဒါေတာင္သူတို႔ကိုေက်းဇူးတင္ရမလိုၿဖစ္ ေနတာ..ဘ၀က.အဲလို

    Rita ေရ...မီးဖုတ္ထားတဲ့မႈိခ်ိဳခ်ိဳေလးနဲ႔ အရမ္းရသာရွိတာအမွန္ဘဲ....

    ReplyDelete
  7. ကူးကူးေရ
    မွဳိဟင္းလာစားတယ္။

    ReplyDelete
  8. ပ်ဥ္းမနား ေရဆင္းေက်ာင္းလို႔ ထင္တယ္။

    ReplyDelete
  9. ဟုတ္ပါဘူးေတာင္ငူေရ..
    ကူးကူးတက္ခဲ့တာ private ေက်ာင္းတစ္ခုပါ..
    သိၾကမယ္မထင္ဘူး.. ၿမန္မာလုိေကာင္းေကာင္းမေရးတတ္တာသာၾကည့္ေတာ့

    ReplyDelete

Post a Comment

ကူးကူးေရ...

Popular posts from this blog

Food Review: ပုရစ္ေၾကာ္

ပုရစ်ကြော်ကြိုက်တဲ့မောင်လေးကိုကို မမ ညီမများအတ ွက်ပါ။ မနှစ်က ရွှေနှင်းဆီညီမလေးဆီက တစ်ခါမှာဖူးတယ်။ ပို့ရတာဝေးတဲ့အတ ွက် ကိုယ့်ဆီရောက်လာတော့ မှိုတေ ွတက်ပြီးစားမရတော့ ၂ သိန်းခ ွဲရှုံးတာဘဲ။ ဒီနှစ်ပရစ်ပေါ်ချိန်ရောက်တော့ သေချာထုပ်ပိုးပြီးပြန်ပို့မယ် ပြောလို့ ယူအကစ် က နေတဆင့် က နေဒါကို လှမ်းပို့တာ နောက်ထပ် ဒေါ်လာ ၅၀ ထပ်ပေးပြီး ချောချောမောမောရောက်လာတယ်။ တန်သလားလို့ မေးရင် မတန်ပါဘူး၊ အရသာရှိလားမေးရင် ရှိပါတယ်။ အစားမက်တဲ့ ကျွန်မအတ ွက်တော့ အလ ွမ်းပြေပုရစ်ကြော်လေးပါ။ အထုပ် ၅ ထုပ်ကို ၃ သိန်းနီးပါးပေးထားရလို့ မျက်စိမှတ်စားပေမယ့်  အ ကောင်တော်တော်များများကို  အ တောင်ပံမဖြုတ်ဘဲကြော်ထားတာ၊  အ တောင်တေ ွမှာ သဲတေ ွရွှံ့တေ ွကပ်နေတာတေ ွ့ရတယ်။ နောင်ဆိုရင်တော့ ပိုပြီး သန့်ရှင်းအောင်လုပ်ပေးမယ်လို့ မျော်လင့်တာပါဘဲ။ ပို့ပေးတဲ့ညီမလေးက တော့ ကြိုးစားပမ်းစားနဲ့ စေတနာထားလုပ်ပေးတာကိုတော့ ကျေနပ်မိတယ်။  ပုရစ်ကြော်အချိ ုထုပ်ကို  သဲမပါအောင်တစ်ကောင်ချင်းထိုင်ရေ ွး ရုံးကိုယူသွားပြီး လုပ်ဖော်ကိုင်ဖက်တေ ွကိုကျွေးတော့ အားလုံးသ ဘောကျ ကြတယ်။ ကြောက်လဲကြောက်တယ် စမ်းလဲစားကြည့်ကြတယ်။ ဒီမှာလဲ ပုရစ်ပေါင်ဒါမှုန့် ကို အားဖြည့်မှုန့်အစားထည

ငါးခ်ဥ္ လုပ္ရေအာင္

ငါးခ်ဥ္စားခ်င္တာၾကာပါျပီ။ ကိုယ္တိုင္လုပ္ဖို႕ၾကိဳးစားခဲ့ေပမယ့္မေအာင္ျမင္ခဲ့ဘူး။ ေနာက္ပိုင္း စားခ်င္တဲ့စိတ္ကိုေမ့ေမ့ေလ်ာ့ေလ်ာ့ ထားထားတာ၊ အရင္အပတ္က ေက်ာင္းတက္ေနတဲ့ ျမန္မာ မိသားစုအိမ္သြားလည္ရင္းနဲ႔ သူငါးခ်ဥ္စမ္းလုပ္ထားတဲ့အေၾကာင္း၊ ေအာင္ျမင္တဲ့အေၾကာင္း၊ အဲဒီေန႔က ငါးခ်ဥ္ဗူးကိုဖြင့္ သူကိုယ္တိုင္ေၾကာ္ေပးပါတယ္။ ငါးခ်ဥ္ဗူးကုိေခ်ာင္းၾကည့္ေတာ့ ထမင္းလံုးမာမာေလး ေတြေတြ႔တယ္..အဲဒီမာတဲ့ထမင္းက မက်က္ေသးတဲ့ထမင္းနဲ႕တူတယ္။ သူက ေနာက္မွေအးေဆး လုပ္နည္းေျပာျပမယ္ဆိုျပီးအဲဒီေန႔ အျခားအေၾကာင္းေတြဆီ စကားဆက္ေရာက္သြားတာနဲ႔ ကၽြန္မျပန္လာတဲ့အထိ သူေျပာဖို႕ေမ့သြားတယ္။ မ်က္ေစ့ထဲမွာ အဲဒီငါးခ်ဥ္ဘဲစြဲေနတာေၾကာင့္ ငါးသြား၀ယ္ပီး လုိခ်င္တဲ့အတံုးအေနခုတ္ခိုင္း တယ္။ ဒီငါးက ငါးသေလာက္လိုဘဲ..ျမန္မာလိုဘယ္လိုေခၚလဲမသိ၊ အရိုးေသးေသးမႊားမႊားေတြ အရမ္းမ်ားတယ္။ ဒါကေတာ့ ကၽြန္မလုပ္တဲ့နည္းေလးပါ.. ငါးကုိအေၾကးခြံက်န္တာေလးေတြနဲ႔ ဗိုက္ထဲက ဟာေလးေတြကိုေသခ်ာေဆး။ ျပီးရင္ေတာ့ ဆားၾကမ္းနဲ႔ နယ္ပီး ၃ နာရီေလာက္ႏွပ္ထားပါတယ္။ ငါးဆားနယ္ထားတဲ့အခ်ိန္ ထမင္းကိုစခ်က္ပါတယ္၊ ထမင္းအိုးမီးမေျပာင္းခင္ ဆန္မက်က္ခင္ ေလးမွာ ထမင္းလိုသေလာက္ခပ္ထုပ္ပါတယ္။ ထမင္းကို ဆားၾကမ္းနဲ

ပုဇွန်ချဉ် (Pickled Shrimps)

ကျွန်မအန်တီလေးတစ်ယောက်ကမြောင်းမြတစ်ဖက်ကမ်း ကွယ်လွမ် မှာနေပါတယ်။နွေကျောင်းပိတ်ရက်တွေ မှာရန်ကုန်ပုသိမ်သင်္ဘောကြီးစီးပီးမြောင်းမြကိုသွားလည်တိုင်းသင်္ဘောဆိုက်ဆိမ်းကမ်းနားရောက်တစ်ဖက် ကမ်းလှမ်းကြည့်လိုက်ရင်အန်တီ့အိမ်ကိုတန်းမြင်ရပါတယ်။ဖုန်းဆက်အကြောင်းကြားထားတော့သူတို့ကလဲ လက်လှမ်းပီး လက်ပြ၊ ကျွန်မတို့မောင်နှမတွေကလဲသင်္ဘောပေါ်ကနေခုန်ဆွခုန်ဆွလက်ပြပီးအရမ်းကို ပျော်ခဲ့ ရပါတယ်။ အထုပ်ပိုးတွေသယ်ပီး ကွယ်လယ်ဘက်ကို ကူးမယ့် ကူးတို့ပေါ် တက်၊ ဗေဒါအဆုပ်လိုက် ကျုပင် မြစ်ပြုတ်ပီး ပေါလောပေါ်နေတာတွေကြားထဲက ကူးတို့လက်တံနှစ်ချောင်း လက်နဲ့လှည့်လှော်ရတဲ့ လှေလေးပေါ်ကနေ တစ်ဖက်ကမ်းကိုကူးကြ ပါတယ်။ အန်တီ့အိမ်ရောက်တာနဲ့ ပူနွေးနွေး ပေါ်ဆန်းမွှေးရယ် ပုဇွန်ချဉ်သုတ်လေးရယ် စားရတဲ့အရသာ ကိုတော့တစ်သက်မမေ့နိုင်ပါဘူး။ ကျွန်မပြောခဲ့ဖူးသလိုနှစ်သက်လှတဲ့အစားသောက်တိုင်းဟာအမှတ်ရစရာအဖြစ်ပျက်တွေကနေအခြေခံလာပါတယ်။ နှစ်ပေါင်းများစွာ ပုဇွန်ချဉ် စားတိုင်း အန်တီလေးကို မြင်ယောင်မိသလို သတိရလွမ်းဆွတ်မိတယ်။ တစ်ဆက်တည်းမှာဘဲ အန်တီလေးလို အဖြစ်မျိုး ဘယ်အိမ်ထောင်သည်အမျိုးသမီးမဆို မကြုံရပါစေ နဲ့လို့လည်းဆိုတောင်းမိပါတယ်။ ကျွန်မကနေဒါရောက်ပီးနောက်ပိုင်းမှ