ထိုေန႔

ကၽြန္မအသက္(၂၀)တုန္းက ပုသိမ္ကအေဒၚေခၚသြားလို႔ စံဇာဏီဘိုဆီေရာက္သြားခဲ့ဖူးတယ္။
သူကေၿပာတယ္။ ပညာေရးဆက္ၿမင့္ႏိုင္မွာမဟုတ္ဘူးတဲ့။ ကၽြန္မလဲလက္ခံခဲ့တယ္။ ေက်ာင္း
တက္ရမွာအေသပ်င္း၊ စာဆိုလွည့္ေတာင္မၾကည့္ခ်င္ေလာက္ေအာင္ဖတ္ခဲ့ရတာလူမွန္းစသိ
တဲ့အရြယ္ကေနဘြဲ႕ရတဲ့အထိဘဲ.. အလုပ္နဲ႔ဒီေရာက္ပီးမၾကာခင္ဘဲအလုပ္အတူလုပ္တဲ့အကို
ၾကီးကအတင္းတိုက္တြန္း၊ အေ၀းမွာရွိတဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြလဲအတင္းတိုက္တြန္း၊ မိဘေတြကလဲ
ကၽြန္မအၾကီးဆံုးဆိုေတာ့တစ္ဆင့္ၿပီးတစ္ဆင့္ကိုတက္ေစခ်င္၊ ခ်စ္သူကလဲ ေက်ာင္းတက္၊ ဘာ
ၿဖစ္လဲတစ္ခုခုၿဖစ္ရင္ သူရွိတယ္။ ...ဒါနဲ႔ဘဲ... လံုးလည္ခ်ာလည္..အလုပ္တစ္ဖက္၊ခရီးလဲထြက္၊
ေက်ာင္းတစ္ဖက္၊ နဲ႔ private tutor ကေတာ့အဂၤလန္မွာစာသင္ေနတဲ့အကိုၾကီးတစ္ေယာက္ပါ။
ၿမန္မာမဟုတ္ေပမယ့္အေရးလိုသူ႔ကိုဘဲရွင္းၿပခိုင္း စိတ္ရွည္လက္ရွည္ကိုသင္ေပးတယ္။ေက်ာင္း
ကအတန္းစရင္ သင္မယ့္ေခါင္းစဥ္ေတြသာေၿပာလိုက္တာ textbook ၀ယ္၊ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္
လုပ္ဘဲ.. စာနဲ႔အခ်ိန္ေတာ္ၾကာေ၀းေနေတာ့အရမ္းကိုစိတ္ညစ္ဒုကၡေရာက္ခဲ့ရတယ္။ ညမအိပ္
ႏိုင္ မနက္ဆိုအိပ္ခ်င္မူးတူးရံုးသြား၊ တဲ့ေန႔ေတြလဲမေရတြက္ႏိုင္။ သူငယ္ခ်င္းေတြေမာလ္သြား
မယ္၊ ဘာညာဆိုလဲ ေက်ာင္းစရိတ္အႏိုင္ႏိုင္လံုးေနရတဲ့ကိုယ့္အေၿခေနကိုယ္သိလို႔အိမ္ထဲကုပ္
ေနရတာလဲအၾကိမ္ေပါင္းမနဲ၊ ေရွာင္မရတဲ့ပြဲေတြလာပီဆိုရင္ေတာ့စိတ္ပ်က္စိတ္ညစ္ရတာ
အခါခါဘဲ။ ေက်ာင္းလခလဲတစ္လတစ္လနင့္ေနေအာင္ေပးရေတာ့ အပို၀င္ေငြမရွိ ကိုယ့္လခ
နဲ႔ကိုယ္လံုးေနေတာ့တစ္ခါတစ္ေလစိတ္ဓာတ္က်တာေတြလဲရွိတယ္။ ဒါေပမယ့္မွန္တယ္။ စိတ္
ကအဓိကဘဲ Moral support ကအရမ္းကိုခြန္အားၾကီးတယ္။ ေငြနဲ႔ေပး၀ယ္ရင္ေတာင္မရဘူး။
ေနာက္ဆံုး defense မွာလူကအရမ္းကိုႏုံးေနပီ၊ ၂ရက္ဆက္တိုက္၊ ပေရာဖက္ဆာေတြလဲရစ္တာ
ေၿဗာင္းဆန္ေနေအာင္သူတို႔စိတ္တိုင္းက်အေၿဖကိုဘယ္သူမွမေၿဖႏိုင္ေတာ့တစ္ကယ္ကိုလက္
ေၿမာက္ၿပီးၿပန္ေၿပးခ်င္တာ... ေနာက္ဆံုးေတာ့ကၽြန္မစာေတြကိုတစ္လံုးမွနားမလည္ပါဘူး၊ တစ္
ခါမွလဲမေလ့လာဘူးပါဘူးဆိုတဲ့ခ်စ္သူေမာင္ေတာ္က စာတန္းေလးတစ္ခုကိုသဲလြန္စအေနနဲ႔
ေပးတယ္။ အဲဒါကိုအေၿခခံၿပီးကၽြန္မအခန္းထဲ၀င္ၿပီးေၿပာလိုက္ေတာ့ ပေရာ္ဖက္ဆာေတြေရလည္
သေဘာက်ၿပီး က်န္တဲ့အပိုင္းေတြဆက္သြားသြားၿပီး.. ေအာင္စာရင္းေၾကၿငာေတာ့ကၽြန္မနာမည္
ထိပ္ဆံုးမွာပါလာပါေတာ့တယ္။ အဲဒီအထိလဲမေပ်ာ္ေသးဘူး.. စိတ္ကစိုးရိမ္တာ၊ စိတ္ရႈတ္တာ
အလုပ္ကိုစိတ္ပူေနတာေတြ..ရွိေသးတယ္။ ေက်းဇူးတင္ထိုက္သူေတြအားလံုးကိုလဲေက်းဇူးတင္ပါ
တယ္။ မနက္ၿဖန္ေတာ့ခန္းမမွာ လမ္းေလွ်ာက္ေတာ့မယ္။ မေလွ်ာက္ခင္ေခါင္းစားတာ ခ်ိတ္ထမီ
ေလး၀တ္ဖို႔စဥ္းစားပါတယ္။ ၀တ္ရံုထပ္ပိုရွည္တာမ၀တ္ရဘူးတဲ့... ဒီေန႔ေတာ့ဘာ၀တ္မလဲလိုက္
ရွာရတာနဲ႔တင္တစ္ကိုယ္လံုးေညာင္းခ်ိေနပီ။ ညေနပိုင္းေတာ့ ပါးပါးေရာက္လာတယ္။ ညီမေလး
လဲဘန္ေကာက္ကေန ပလိန္းရူးအမဲေရာင္နဲ႔သစ္ခြပန္းစည္းေလးပို႕လိုက္တယ္။ ေမာင္ေလးနဲ႔မာ
မီက ယုန္ေလးတစ္ေကာင္ပို႔ေပးတယ္။ ဘာမွန္းေတာ့မသိေသးဘူး..စိတ္ေတာ့ရႈပ္ေနတုန္းဘဲ။
ဂါ၀န္အတိုေတြလံုး၀ကိုမ၀တ္တတ္တဲ့ကၽြန္မဘာကို၀ယ္ရမွန္းလဲမသိဘူး။ စိတ္ေပါက္ေပါက္နဲ႕
ႏွစ္ထည္၀ယ္လာၿပီးညီမေလးကိုဘယ္ဟာ၀တ္ရင္ေကာင္းမလဲေမးရတယ္။ အားလံုးေတာ့အဆင္
ေၿပမယ္လို႔ထင္တာပါဘဲ.. း)