Skip to main content

ျမန္မာ့ေျမမွ တိုင္းတပါးသို႔ (၁)

ကၽြန္မျမန္မာျပည္ကထြက္လာတုန္းက ေၾကာက္ရြံစိတ္တစက္ကေလးမွမရွိပါဘူး။ ကၽြန္မခ်စ္သူက ေဆာင္ရန္၊ ေရွာင္ရန္ေတြနဲ႔ ႏိုင္ငံရက္ျခားမွာၾကံဳေတြ႔ရမယ့္အခက္ခဲေတြကုိဘယ္လိုရင္ဆိုင္ရမယ္ဆိုတာရယ္၊ ေလယဥ္စီး ရင္ဘယ္လိုေနရမယ္၊ ခါးပတ္ကိုဘယ္လိုသတိထားရမယ္၊ အိတ္ေတြကအစ၊ ပတ္စပို႔..ကိုမိတၱဴကူးထားဖို႔၊ လူမ်ား စကားလာေျပာတိုင္းမယံုဖို႔ အခ်က္လက္ေတြအမ်ားၾကီးကို အေသးစိတ္ေရးထားေပးတဲ့ ၄ မ်က္ႏွာစာရြက္ကို print ထုတ္ပီး ခပ္တည္တည္နဲ႔ထြက္လာခဲ့တာပါ။ ဘန္ေကာက္အထိသူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္အေဖာ္ပါလို႔ check-in လုပ္ တဲ့အခါ အဆင္ေျပေပမယ့္ ကီလိုပိုလို႔ ၄၀၀၀၀ ေလာက္ထပ္ေပးခဲ့ရေသးတယ္။ luggage အၾကီးၾကီးတစ္လံုး၊ အလတ္ တစ္လံုး၊ ကြန္ျပဴတာအိတ္တစ္လံုး၊ မွတ္မွတ္ရရ နန္းထိုက္ေတာ္၀င္ က အင္းေလးခ်ည္သားကို လက္ျပတ္ ေလးခ်ဳပ္ထားတာရယ္၊ ေဘာင္းဘီရွည္အမဲ အျဖဴစင္းက်ားနဲ႔ ၄ လက္မ ေဒါက္ဖိနပ္နဲ႔ပါ၊ ဆံပင္က ေကာက္ထားတာ ကိုျပန္ေျဖာင့္ထားတဲ႔ ၾကြက္စုတ္ေကေလးနဲ႔၊ TG နဲ႔ ေလယဥ္စတက္ေတာ့ ေပ်ာ္လိုက္သည္ျဖစ္ျခင္း၊ ေပးသမွ်အစာေတြစား၊ ေရေတြေသာက္၊ မၾကာလိုက္ပါဘူး ဘန္ေကာက္ေရာက္ေရာ... ဘန္ေကာက္ေရာက္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းက သူ႔လမ္းသူသြား၊ ကၽြန္မက ဘန္ေကာက္မွာ ေက်ာင္းတက္ေနတဲ့ညီမေလးကလာေစာင့္ေနမွာဆိုေတာ့ အျပင္ခဏထြက္ပီး သြားေတြ႔ပါတယ္။ ကိုးရိုးကားရား ႏိုင္ပါတယ္၊ ဖိနပ္အျမင့္နဲ႕ေလွ်ာက္ရတာအဆင္မေျပသလို. သူတို႔ေျပာတဲ့ထိုင္သံ၀ဲ၀ဲအဂၤလိပ္စကားကို နားလည္ ေအာင္ၾကိဳးစားရတာလဲ တစ္မ်ိဳး၊ အျပင္ထြက္ေတာ့ ညီမေလးနဲ႔ေတြ႔ပါတယ္၊ သူက ငိုလို႔... မေတြ႔တာလဲ ၃ နွစ္ေလာက္ရွိပီကိုး... ကၽြန္မကေတာ့မငိုပါ။ အိတ္ထဲက မာမီထည့္ေပးလိုက္တဲ့သူ႔အတြက္ပစၥည္းေတြေပးပီး၊ အခ်ိန္သိပ္မရေတာ့ အထဲျပန္၀င္ရပါတယ္။ အထဲေရာက္ပီး ေလယဥ္ဆက္စီးဖို႔ေစာင့္ေနတဲ့အခါမွာေတာ့ တစ္ေယာက္တည္း၊ မငိုရဲေသးဘူး.. ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္နဲ႔လိုက္ၾကည့္ေနတုန္း၊ ေလယဥ္ေပၚေရာက္မွ ဘာမွန္း မသိ အဲဒီအခ်ိန္မွမ်က္ရည္ေတြ စီးက်လာေတာ့တာပါဘဲ။ မၾကာဘူး..အစားေသာက္လာေကၽြးေတာ့ အငိုရပ္ပီး ဆက္စားပါတယ္။ ပီးေတာ့ mp3 ေလးထဲက ျမန္မာသီခ်င္းေတြကို နားေထာင္လိုက္၊ ေမွးခနဲ႔အိပ္ေပ်ာ္လိုက္၊ ေလယဥ္က ရမ္းခါပီး ေအာက္ကိုနဲနဲနိမ့္သြားေတာ့ ရင္ထဲမွာ ဟာ ကနဲ႔ျဖစ္သြားတယ္.. အေပၚကေန အသက္ရႈဖို႔
ေအာက္စီဂ်င္ပိုက္ေတြျပဳတ္က်လာတယ္... ကၽြန္မခါးပတ္ကိုတင္းတင္းဆြဲလိုက္ပီး ျပတင္းေပါက္ေလးအျပင္ကို လွမ္းၾကည့္ေတာ့မဲေမွာင္ပီး တစ္ခ်က္ခ်က္ လွ်ပ္စီးလက္တဲ အနီေရာင္အလင္းတန္းေတြေတြ႔တယ္။ ေလယဥ္က ခါလိုက္ ျပန္ထိုးတက္လိုက္..ေအာက္နဲနဲနိပ္လိုက္နဲ႔.. ကၽြန္မမေၾကာက္ဖူး..ေပ်ာ္ေတာင္ေနေသး..သူမ်ားေတြကို လွမ္းၾကည့္ေတာ့ မ်က္စိမ်က္ႏွာေတြပ်က္ေနၾကတာမ်ား.. ကၽြန္မရီေတာင္ရီခ်င္ေသး.. (ဒါေပါ့ မ်က္ကန္းတေစၦမ ေၾကာက္ဆိုတာ).. ေနာက္ေတာ့ေလနဲနဲျငိမ္သြားတယ္ထင္ပါတယ္... ကၽြန္မနဲနဲထပ္ေမွးလိုက္ေသးတယ္။ ဒီဘက္ ေလယဥ္ကြင္းေရာက္ရင္ဘာလုပ္ရမလဲဆိုတဲ့ အညႊန္းကိုထပ္ဖတ္လိုက္တယ္၊ white card ျဖည့္ပီး.ပီ..
ေလယဥ္ အတက္ ဘီးေျမေပၚက အၾကြနဲ႔..ဘီးေျမေပၚအခ်..အခ်ိန္ကိုကၽြန္မအၾကိဳက္ဆံုးဘဲ.. အဲဒီခံစားမႈေလး ရဖို႔အတြက္ အခ်ိန္ယူပီး check-in လုပ္ေနရတာ၊ ေလယဥ္မထြက္ခင္ေစာင့္ေနရတာ၊ ေလယဥ္ေပၚက အန႕ံ႕တစ္မ်ိဳး ပါေနတဲ့အစားေတြစားေနရလဲ.. လဲရတာတန္ပါတယ္ေလ..(ဒါေၾကာင့္လဲေနာက္ပိုင္းမွာေလယဥ္ စီးရမယ္ဆို လာထားဘဲ) ပစၥည္းေတြတြန္းလဲွေပၚတင္ပီး ထြက္လာ တယ္။ ပထမ immigration ေကာင္တာျဖတ္၊ ေနာက္အထပ္ ေကာင္တာတစ္ခုထပ္ျဖတ္၊ ပီးေတာ့ အေဆာက္ဦးထဲကထြက္ပီး လမ္းမေပၚတန္းေရာက္တာနဲ႔ ခပ္တည္တည္နဲ႔မတ္တပ္ရပ္ ေစာင့္ေနလိုက္တယ္၊ ဘယ္သူမွမေတြ႔ဘူး.. တစ္ျခားခရီးသည္ေတြက လမ္းမကိုျဖတ္ ေနာက္အေဆာက္ဦးထဲထပ္၀င္သြားတာ ေတြ႔ေတာ့ ကၽြန္မလဲ သူတို႔နဲ႔ ေရာလိုက္သြားလိုက္တယ္။ ေနာက္ဆံုးမွာ ေတာ့ ကုန္းဆင္းလိုမ်ိဳးလုပ္ထားတဲ့ ေနရာမွာ ကၽြန္မတြန္းလွဲအေလးခ်ိန္နဲ႔ စီးထားတဲ့ဖိနပ္နဲ႔.. ပိန္ေညာင္ေညာင္ ခႏၱာကိုယ္က အင္အားနဲ႔ မႏိုင္ေတာ့ ပါဘူး၊ အလုပ္သမားတစ္ေယာက္ သေဘာေကာင္းစြာ..လာတြန္းေပးပါတယ္.. ေနာက္သူမ်ားေတြတန္းစီလက္ျပ ေနတဲ့ေနရာလဲေရာက္ေတာ့ ဘယ္သူလာၾကိဳမလဲမသိေပမယ့္ ကၽြန္မရံုးက treasurer ကို သူမ်ားၾကားမွာ banner ၾကီးကိုင္ပီးရပ္ေနတာလွမ္းေတြ႔လိုက္ပါတယ္။ နဲနဲေတာ့ရွက္ေပမယ့္ လာၾကိဳတဲ့သူရွိေတာ့ စိတ္ခ်မ္းသာ သြားတယ္။ သူပစၥည္းေတြလာသယ္ေပးပီး၊ ကားေပၚတင္၊ ကားၾကီးကအၾကီးၾကီး၊ ကၽြန္မ၀မ္းကြဲရဲ႔ ေယာက်္ား၊ ကၽြန္မကိုတစ္ခါမွမျမင္ဖူးေသးတဲ့သူကိုပါ သူကေခၚလာေသးတယ္။ တစ္လမ္းလံုးစကားတစ္ေျပာေျပာနဲ႔ ၃ နာရီ ေလာက္ေတာ့ၾကာမယ္ထင္တယ္၊ ၀င္းျခံၾကီးတစ္ခုထဲကို ၀င္ခါနီး ကားရပ္လိုက္ေတာ့၊ ကၽြန္မအျပင္ကိုလွမ္းစပ္စု ၾကည့္လိုက္တာ ေသနတ္ အၾကီးၾကီးေတြကိုင္ထားတဲ့ လူ ၃ ေယာက္ကိုေတြ႔ေတာ့ ရဲစခန္းမ်ားလား လို႔ထင္မိေသး တယ္။ ေနာက္ ျခံထဲကိုကုန္းစင္းေလး၀င္ပီး...ဘယ္ေကြ႔၊ ကုန္းတက္ေလးေပၚေရာက္ေတာ့ အိမ္တစ္လံုးေရွ႔မွာ ကၽြန္မကိုခ်ေပးပါတယ္။ ပစၥည္းေတြအထဲထိလိုက္ပို႔ေပးပီး၊ အနားယူဖို႔၊ အစားေသာက္ေတြ ေရခဲေသတၱာထဲ မွာရွိ ေၾကာင္း၊ ညေတာ္ေတာ္နက္ေနလို႔ ျပန္ေတာ့မယ္အေၾကာင္းေျပာပီး.. ကားျပန္ထြက္သြားပါတယ္...
ကၽြန္မေရာက္ေနတဲ့အိမ္ကို တစ္ခန္း၀င္တစ္ခန္းထြက္လိုက္ၾကည့္ပီး၊ ပစၥည္းေတြခ်၊ ေပါင္မုန္႔ထုတ္ခ်ေပးထား ေတာ့ အဲဒါနဲ႔ butter အတုံးေသးတစ္ခုယူပီးစား၊ tv ဖြင့္ပီး.... channel ေတြအမ်ားၾကီးဆိုေတာ့ ေပ်ာ္သား... Fashion tv ကို အၾကာၾကီးထိုင္ၾကည့္ေနေသးတယ္။ ပီးမွအိပ္ေပ်ာ္သြားတယ္။
ေနာက္ေန႔ ကၽြန္မ passport ကိုလာယူပီး၊ immigration officers ေတြက work permit ေတြနဲ႔ ခတၱႏိုင္ငံသား ကတ္ေတြလုပ္ေပးတယ္၊ လက္ေဗြႏွိပ္တဲ့အခ်ိန္ကလြဲလို႔ immigration ရံုးတစ္ခါမွမသြားဘူး။ ျမန္မာသံရံုးကို ေတာ့ေရာက္ပီး ၂ ပတ္ေလာက္ မွာ ရံုးကကားမနက္အေစာၾကီးကၽြန္မကိုေခၚသြားတယ္၊ သြားခ်င္တဲ့ေနရာသြား၊ လိုက္ပို႔ေပးတယ္။ ျမန္မာသံရံုးမွာကၽြန္မေရာက္ေနတယ္ဆိုတာအေၾကာင္းၾကား၊ passport မိတၱဴေပး ပီး ဟို သြားဒီသြာလုပ္၊ လိုတဲ့ပစၥည္းေလးေတြ၀ယ္ ကားဆရာကေနာက္ကတစ္ေကာက္္လိုက္ပီးကူသယ္ေပးပါတယ္။ ပီးေတာ့ ကားေပၚတင္ပီ ကၽြန္မကိုျပန္ေခၚလာတယ္။ ေရာက္ကတည္းက လိုေလေသးမရွိေအာင္ ရံုးကစီစဥ္ထား ေပးပါတယ္။ အစားေသာက္က ေန႔တိုင္း schedule ခ်ထားတဲ့ အတိုင္း ကၽြန္မနဲ႔အလုပ္တြဲလုပ္မယ့္သူေတြနဲ႔ ခင္မင္မႈရေအာင္ အတူစားရပါတယ္။ ေနာက္အပတ္မွာေတာ့ ထမင္းနဲ႔ငပိရည္ေန႔တိုင္းညားေတာ့တာပါဘဲ။ ဘာခ်က္ရမွန္းလဲမသိ၊ မ်က္ႏွာသစ္ေနရာသစ္မွာ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ျဖစ္ေနေတာ့၊ ဘာမွမခ်က္တတ္တာ လဲပါတယ္၊ မာမီေၾကာ္ေပးလိုက္တဲ့ ခ်ဥ္ေပါင္ေၾကာ္ကို ငပိရည္ၾကိဳပီး ေနတိုင္းအဲဒါနဲ႔ပဲစားတာ ၂ပတ္တိတိ၊ မွတ္ မွတ္ရရပါဘဲ၊
ပထမဦးဆံုး ဘုရားေက်ာင္သြားတဲ့ အပတ္မွာ ဆရာတစ္ေယာက္က ျမန္မာေတြ potluck ရွိတယ္၊ လာခဲ့ပါေခၚ ေတာ့ ကၽြန္မလဲေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္သြားပါတယ္၊ ငတ္ေနတာကိုးေလ.. ဘာမွမခ်က္တတ္၊ အစားအေသာက္ေတြ လဲ လြမ္းေနပီ၊ အဲဒီေန႔မွာ ျမန္မာေတြအမ်ားၾကီးေတြ႔..ေပ်ာ္မွာဘဲလို႔စိတ္ကူးက အခ်ိန္ေရာက္လို႔ မိသားစု ၂ စုနဲ႔ ျမန္မာ ၄ ေယာက္ေလာက္ထပ္ေတြ႔ေတာ့... ေအာ္.. ဒီေလာက္ပဲလားလို႔..
အဲဒီေန႔က ၾကက္ဥခ်ဥ္ဟင္း၊ ငရုတ္သီးစိမ္းခ်င္းေထာင္း (မညက္ေအာင္ေထာင္းပါသည္)၊ အမဲသားဟင္း၊ ပဲပုပ္ေၾကာ္ နဲ႔ စားေကာင္းလိုက္သည္ျဖစ္ျခင္း..... ေနာက္ဆို ျမန္မာအနဲစုေလး..စုၾကမယ္ေဟ့ဆို မပ်က္မ ကြက္ကိုသြားပါေတာ့တယ္။
ေသနတ္ၾကီးေတြတစ္ကားကားနဲ႔ ရပ္ေနတဲ့ျခံ၀ကအေစာင့္ေတြကို စိတ္ထဲမွာၾကိတ္ေလွာင္လိုက္ေသးတယ္။ ျမန္မာတုန္းက ေတြ႕ဖူးတယ္၊ ေသနတ္သာကိုင္တာ ၾကည္ဆံမွမရွိတာ.. ..တစ္ရက္၊ လူတစ္ေယာက္ ျခံစည္းရိုး ေက်ာ္ပီး၀င္လာတာ.... ေသနတ္သံျပင္းျပင္းတစ္ခ်က္ၾကားမွ တစ္ကယ့္ေသနတ္ေတြဆိုတာ သိေတာ့တယ္..
ခိုး၀င္လာတဲ့သူကို မပစ္ပါဘူး၊ သူ႔ကိုေျခာက္ပီး နံရံကိုပစ္တာ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ သူက ႏွလံုးေရာဂါရွိေတာ့ ေဆးရံုေရာက္ေတာ့ ႏွလံုးေရာဂါနဲ႔လန္႔ပီးေသေနပီေလ..
ညဖက္ဆိုတံခါးပိတ္ပီးအျပင္ကိုလွမ္းၾကည့္ရင္.. မႈန္ျပျပ ေလွ်ာက္လမ္းေလးေတြကိုသာ ထြန္းထားတဲ့ မီးဆိုင္း ေလးေတြနဲ႔... အခ်ိန္နဲ႔ လွည့္ေနတဲ့ အေစာင့္ေတြကိုတစ္ခါတစ္ခါေတြ႕ရတယ္။
ၾကယ္ဆိုတာလဲ မျမင္ရပါဘူး...
မနက္လင္းလို႔တံခါးဖြင့္ရင္.. ခပ္ျပင္းျပင္းတိုး၀င္လာတဲ့ ေလေတြနဲ႔ တစ္ခါတစ္ေလႏွင္းမႈန္ေလးေတြ ျမဴေလးေတြ
ပါလာတတ္တယ္..
အိပ္ေနရင္းကုတင္ေပၚက ျပဳတ္ျပဳတ္က်တဲ့ ညေတြရယ္၊ လမ္းေလွ်ာက္တာနဲနဲမ်ားသြားလို႔ ၾကြက္တက္တဲ့ညေတြ ရယ္.. အိပ္မက္ထဲမွာ ေျမြ၊ ဖား၊ တီေကာင္၊ လူေသေတြလိုက္တယ္လို႔ မက္တဲ့ညေတြရယ္..မွာ ညသန္းေခါင္ ထထိုင္ မာမီေရ...လို႔ေအာ္ငိုေနတာကလြဲလို႔.. က်န္တာေတြအားလံုး...ကိုယ့္အားထုတ္မႈေျပာပေလာက္ေအာင္ မပါဘဲ..အားလံုးအဆင္ ေျပေနခဲ့ပါတယ္...

Comments

  1. ဘုရား ဘုရား သတၱိခဲပဲ ၊ ေလယဥ္ၾကီး နိမ့္ျမင့္ျဖစ္ျပီး လွ်ပ္စီးေတြနဲ႕ကို မေၾကာက္ဘူးတဲ့.... း)

    ReplyDelete
  2. ကူးကူးရဲ႕ႏိုင္ငံၿခားခရီးစဥ္ေလးကအစဥ္ကိုေၿပ လို႔ဘဲေနာ္
    ဘုရားေက်ာင္းသြားတယ္ဆိုေတာ႔ ခရစ္ယာန္လား
    May God bless you.

    ReplyDelete
  3. အားလံုးအဆင္ေျပတယ္ဆိုတာ ေကာင္းတာေပါ႕
    ဘာလို႔ ေသနတ္ႀကီးေတြနဲ႔ ကင္းေစာင္႔တာလဲဟင္

    ReplyDelete
  4. ကူးကူးကေတာ႔ သတၱိခဲမေလးပဲ။ အစ္မေတာ႔ ေလယာဥ္စီးရတာေၾကာက္တယ္။ သူမွ မသိေစနဲ႔ေနာ္ ရွဴးတုိးတိုး။

    ReplyDelete
  5. ေအးေပါ့ေမဇင္ရဲ႕.. မ်က္ကန္း သရဲမေၾကာက္ ဆိုတာ အဲလို..ဟိဟိ

    ReplyDelete
  6. rose of sharon: ဟုတ္ကူးကူး ခရစ္ယန္ပါ..
    စူးႏြယ္။... သိဘူးေလ..ဒီမွာေသနတ္ေစ်းေပါလို႔ ေနမွာေပါ့.. ဟိဟိ
    မမမိုးေကာင္းသူ... ရူးးတိုးတိုး..သူမွေျပာဘူး..စိတ္ခ်.. း)

    ReplyDelete
  7. ကူးကူးေရ တို့တုန္းကေတာ့ ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ့လာရတာ။ ခ်န္ဂီေလဆိပ္ကေတာ့ လူရွိန္ပါတယ္။

    ReplyDelete
  8. စုဘူး ...ေၾကာက္တာကေတာ့အတြင္းစိတ္ထဲမွာကိန္း ေအာင္းေနမလားေတာ့မသိဘူး.. စနစ္က်တဲ့ ေျပာဆိုဆက္ဆံရလြယ္တဲ့ေလဆိပ္ေတြကိုသေဘာက်တယ္။ ခ်န္ဂီလဲၾကိဳက္တယ္... immigration ေရာက္ဖို႔အေ၀းေ၀းၾကီးေလွ်ာက္မသြားလို႔...

    ReplyDelete

Post a Comment

ကူးကူးေရ...

Popular posts from this blog

Food Review: ပုရစ္ေၾကာ္

ပုရစ်ကြော်ကြိုက်တဲ့မောင်လေးကိုကို မမ ညီမများအတ ွက်ပါ။ မနှစ်က ရွှေနှင်းဆီညီမလေးဆီက တစ်ခါမှာဖူးတယ်။ ပို့ရတာဝေးတဲ့အတ ွက် ကိုယ့်ဆီရောက်လာတော့ မှိုတေ ွတက်ပြီးစားမရတော့ ၂ သိန်းခ ွဲရှုံးတာဘဲ။ ဒီနှစ်ပရစ်ပေါ်ချိန်ရောက်တော့ သေချာထုပ်ပိုးပြီးပြန်ပို့မယ် ပြောလို့ ယူအကစ် က နေတဆင့် က နေဒါကို လှမ်းပို့တာ နောက်ထပ် ဒေါ်လာ ၅၀ ထပ်ပေးပြီး ချောချောမောမောရောက်လာတယ်။ တန်သလားလို့ မေးရင် မတန်ပါဘူး၊ အရသာရှိလားမေးရင် ရှိပါတယ်။ အစားမက်တဲ့ ကျွန်မအတ ွက်တော့ အလ ွမ်းပြေပုရစ်ကြော်လေးပါ။ အထုပ် ၅ ထုပ်ကို ၃ သိန်းနီးပါးပေးထားရလို့ မျက်စိမှတ်စားပေမယ့်  အ ကောင်တော်တော်များများကို  အ တောင်ပံမဖြုတ်ဘဲကြော်ထားတာ၊  အ တောင်တေ ွမှာ သဲတေ ွရွှံ့တေ ွကပ်နေတာတေ ွ့ရတယ်။ နောင်ဆိုရင်တော့ ပိုပြီး သန့်ရှင်းအောင်လုပ်ပေးမယ်လို့ မျော်လင့်တာပါဘဲ။ ပို့ပေးတဲ့ညီမလေးက တော့ ကြိုးစားပမ်းစားနဲ့ စေတနာထားလုပ်ပေးတာကိုတော့ ကျေနပ်မိတယ်။  ပုရစ်ကြော်အချိ ုထုပ်ကို  သဲမပါအောင်တစ်ကောင်ချင်းထိုင်ရေ ွး ရုံးကိုယူသွားပြီး လုပ်ဖော်ကိုင်ဖက်တေ ွကိုကျွေးတော့ အားလုံးသ ဘောကျ ကြတယ်။ ကြောက်လဲကြောက်တယ် စမ်းလဲစားကြည့်ကြတယ်။ ဒီမှာလဲ ပုရစ်ပေါင်ဒါမှုန့် ကို အားဖြည့်မှုန့်အစားထည

ငါးခ်ဥ္ လုပ္ရေအာင္

ငါးခ်ဥ္စားခ်င္တာၾကာပါျပီ။ ကိုယ္တိုင္လုပ္ဖို႕ၾကိဳးစားခဲ့ေပမယ့္မေအာင္ျမင္ခဲ့ဘူး။ ေနာက္ပိုင္း စားခ်င္တဲ့စိတ္ကိုေမ့ေမ့ေလ်ာ့ေလ်ာ့ ထားထားတာ၊ အရင္အပတ္က ေက်ာင္းတက္ေနတဲ့ ျမန္မာ မိသားစုအိမ္သြားလည္ရင္းနဲ႔ သူငါးခ်ဥ္စမ္းလုပ္ထားတဲ့အေၾကာင္း၊ ေအာင္ျမင္တဲ့အေၾကာင္း၊ အဲဒီေန႔က ငါးခ်ဥ္ဗူးကိုဖြင့္ သူကိုယ္တိုင္ေၾကာ္ေပးပါတယ္။ ငါးခ်ဥ္ဗူးကုိေခ်ာင္းၾကည့္ေတာ့ ထမင္းလံုးမာမာေလး ေတြေတြ႔တယ္..အဲဒီမာတဲ့ထမင္းက မက်က္ေသးတဲ့ထမင္းနဲ႕တူတယ္။ သူက ေနာက္မွေအးေဆး လုပ္နည္းေျပာျပမယ္ဆိုျပီးအဲဒီေန႔ အျခားအေၾကာင္းေတြဆီ စကားဆက္ေရာက္သြားတာနဲ႔ ကၽြန္မျပန္လာတဲ့အထိ သူေျပာဖို႕ေမ့သြားတယ္။ မ်က္ေစ့ထဲမွာ အဲဒီငါးခ်ဥ္ဘဲစြဲေနတာေၾကာင့္ ငါးသြား၀ယ္ပီး လုိခ်င္တဲ့အတံုးအေနခုတ္ခိုင္း တယ္။ ဒီငါးက ငါးသေလာက္လိုဘဲ..ျမန္မာလိုဘယ္လိုေခၚလဲမသိ၊ အရိုးေသးေသးမႊားမႊားေတြ အရမ္းမ်ားတယ္။ ဒါကေတာ့ ကၽြန္မလုပ္တဲ့နည္းေလးပါ.. ငါးကုိအေၾကးခြံက်န္တာေလးေတြနဲ႔ ဗိုက္ထဲက ဟာေလးေတြကိုေသခ်ာေဆး။ ျပီးရင္ေတာ့ ဆားၾကမ္းနဲ႔ နယ္ပီး ၃ နာရီေလာက္ႏွပ္ထားပါတယ္။ ငါးဆားနယ္ထားတဲ့အခ်ိန္ ထမင္းကိုစခ်က္ပါတယ္၊ ထမင္းအိုးမီးမေျပာင္းခင္ ဆန္မက်က္ခင္ ေလးမွာ ထမင္းလိုသေလာက္ခပ္ထုပ္ပါတယ္။ ထမင္းကို ဆားၾကမ္းနဲ

ပုဇွန်ချဉ် (Pickled Shrimps)

ကျွန်မအန်တီလေးတစ်ယောက်ကမြောင်းမြတစ်ဖက်ကမ်း ကွယ်လွမ် မှာနေပါတယ်။နွေကျောင်းပိတ်ရက်တွေ မှာရန်ကုန်ပုသိမ်သင်္ဘောကြီးစီးပီးမြောင်းမြကိုသွားလည်တိုင်းသင်္ဘောဆိုက်ဆိမ်းကမ်းနားရောက်တစ်ဖက် ကမ်းလှမ်းကြည့်လိုက်ရင်အန်တီ့အိမ်ကိုတန်းမြင်ရပါတယ်။ဖုန်းဆက်အကြောင်းကြားထားတော့သူတို့ကလဲ လက်လှမ်းပီး လက်ပြ၊ ကျွန်မတို့မောင်နှမတွေကလဲသင်္ဘောပေါ်ကနေခုန်ဆွခုန်ဆွလက်ပြပီးအရမ်းကို ပျော်ခဲ့ ရပါတယ်။ အထုပ်ပိုးတွေသယ်ပီး ကွယ်လယ်ဘက်ကို ကူးမယ့် ကူးတို့ပေါ် တက်၊ ဗေဒါအဆုပ်လိုက် ကျုပင် မြစ်ပြုတ်ပီး ပေါလောပေါ်နေတာတွေကြားထဲက ကူးတို့လက်တံနှစ်ချောင်း လက်နဲ့လှည့်လှော်ရတဲ့ လှေလေးပေါ်ကနေ တစ်ဖက်ကမ်းကိုကူးကြ ပါတယ်။ အန်တီ့အိမ်ရောက်တာနဲ့ ပူနွေးနွေး ပေါ်ဆန်းမွှေးရယ် ပုဇွန်ချဉ်သုတ်လေးရယ် စားရတဲ့အရသာ ကိုတော့တစ်သက်မမေ့နိုင်ပါဘူး။ ကျွန်မပြောခဲ့ဖူးသလိုနှစ်သက်လှတဲ့အစားသောက်တိုင်းဟာအမှတ်ရစရာအဖြစ်ပျက်တွေကနေအခြေခံလာပါတယ်။ နှစ်ပေါင်းများစွာ ပုဇွန်ချဉ် စားတိုင်း အန်တီလေးကို မြင်ယောင်မိသလို သတိရလွမ်းဆွတ်မိတယ်။ တစ်ဆက်တည်းမှာဘဲ အန်တီလေးလို အဖြစ်မျိုး ဘယ်အိမ်ထောင်သည်အမျိုးသမီးမဆို မကြုံရပါစေ နဲ့လို့လည်းဆိုတောင်းမိပါတယ်။ ကျွန်မကနေဒါရောက်ပီးနောက်ပိုင်းမှ