Skip to main content

ပုလုဧ။္ ကေလး ေပါက္စီ

Comments

  1. အားလံုး၀ိုင္းစဥ္းစားဘို့အတြက္ စဥ္းေတာင္မစဥ္းစားတတ္ေတာ့ပါဘူး ဆိုတဲ့
    ေခါင္းစဥ္ေလးနဲ့ စာနည္းနည္းေရးခ်င္ပါတယ္။ ကိုယ္ပိုင္ blog မရွိေတာ့ ၾကံုရာမွာပဲ ကပ္ေရးမယ္လို့ စိတ္ကူးထားလို့ေလ။
    သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ အေၾကာင္းကို စဥ္းစားမိျပီး ေကာက္ေရးတယ္ဆိုပါဆို့။ အဓိက ကေတာ့ သူငယ္ခ်င္းနွင့္ မိသားစု
    ခံစားေနရတဲ့ ဒုကေတြကို ျပန္ေျပာင္းၾကည့္ရင္ လြန္ခဲ့တဲ့ (၁၀)နွစ္ေက်ာ္ (၁၁)နွစ္ဆီက အတိတ္ကို ျပန္သြားရပါလိမ့္မယ္။
    လြယ္လြယ္နဲ့ေျပာရရင္ သူငယ္ခ်င္းရဲ့ အမည္က ကိုေက်ာ္လို့ဘဲ မွတ္လိုက္ၾကရေအာင္။ ကိုေက်ာ္ က အဖိုးျဖစ္သူထံမွ ကံ
    အေၾကာင္းတရားေၾကာင့္ ေသတမ္းစာအရ ေျမကြက္ကို ခက္ခဲစြာျဖင့္ ရရွိလိုက္ပါတယ္။ ေသတမ္းစာက လည္း လြန္ခဲ့တဲ့
    နွစ္ေပါင္း (၁၀၀)ေက်ာ္ကတည္းက ေရးထားတာပါ။ ေသတမ္းစာအရ မ်ိဳးရိုး အစဥ္အဆက္ ကိုေက်ာ္ျဖတ္လာျပီး ဖခင္လက္ထဲ
    ကို ေရာက္ရွိခဲ့ပါတယ္။ ေနရာကေတာ့ ဒဂံုျမိဳ့နယ္ တစ္ေနရာ ဗိုလ္ခ်ုဳပ္ေစ်းနဲ့လည္းနီး၊ ေရွြတိဂံု ဘုရားနဲ့လည္းနီး တဲ့ တစ္ေနရာ
    ဆိုပါေတာ့။ တိုက္သစ္ေတြ ေဆာက္မယ္ဆိုျပီး ၁၉၉၇ခုနွစ္ထဲက ကန္ထရိုက္တာနွင့္ စာခ်ုပ္ခ်ုပ္ၾကတယ္။ ကန္ထရိုက္တာက
    ေျမရွင္ ဘယ္လိုနည္းနဲ့ အထူးရရွိခဲ့တယ္ဆိုတာကို ကိုယ့္အတြင္းလူေတြဆီက သိရွိခဲ့တယ္။ ဒါနဲ့ပဲ ေက်ာက္ခဲေရေပၚ ဆိုျပီး
    သူ့လိုုခ်င္တဲ့ စီမံကိန္းကိုဆြဲျပီး စာခ်ုပ္ ခ်ုပ္ေတာ့တာပါဘဲ။ သူ့စီမံကိန္းက တိက်သလား မေျပာတတ္ဘူး။ ကိုေက်ာ္တို့ မိသားစု
    ခုထက္ထိ ကန္ထရိုက္ဆီက ရလာဒ္က ဘာတစ္ခုမွ မခံစားရေသးဘူး။ စဥ္းေတာင္မစဥ္းစားတတ္ေတာ့ဘူး။ ၁၉၉၇ ခုနွစ္ထဲက
    ခ်ဳပ္ထားတဲ့ စာခ်ုပ္က ၂၀၀၈ ခုနွစ္ကုန္ေတာ့မယ္ ဘာမွ အရာမထင္ေသးဘူး။ ကိုေက်ာ္က ရန္ကုန္မွာ သိတ္မေနရဘူးေလ။
    တာ၀န္နဲ့ခရီးေ၀းသြားရတာမ်ားတယ္ေလ။ ကိုေက်ာ္မရွိခိုက္ မိဘေတြရဲ့ အသက္ၾကီးမွဳ၊ယံုၾကည္မွဳေတြကို ကန္ထရိုက္က
    ေသခ်ာေလ့လာျပီး က်က်နန စီမံကိန္း (plan ) ဆြဲသြားတာလား?။ အပိုင္ပဲဆိုျပီး သူေဆာက္လို့ ရွံဳးခဲ့သမွ် ကုန္က်ေငြေတြကို
    သက္ၾကီးရြယ္အိုေတြဆီက ျပန္ကဲ့ယူခ်င္ေနတယ္ေလ။ စဥ္းေတာင္မစဥ္းစားတတ္ေတာ့ဘူး။ ကန္ထရိုက္တာကဘုရားလူၾကီးေလ။

    ReplyDelete

Post a Comment

ကူးကူးေရ...

Popular posts from this blog

Food Review: ပုရစ္ေၾကာ္

ပုရစ်ကြော်ကြိုက်တဲ့မောင်လေးကိုကို မမ ညီမများအတ ွက်ပါ။ မနှစ်က ရွှေနှင်းဆီညီမလေးဆီက တစ်ခါမှာဖူးတယ်။ ပို့ရတာဝေးတဲ့အတ ွက် ကိုယ့်ဆီရောက်လာတော့ မှိုတေ ွတက်ပြီးစားမရတော့ ၂ သိန်းခ ွဲရှုံးတာဘဲ။ ဒီနှစ်ပရစ်ပေါ်ချိန်ရောက်တော့ သေချာထုပ်ပိုးပြီးပြန်ပို့မယ် ပြောလို့ ယူအကစ် က နေတဆင့် က နေဒါကို လှမ်းပို့တာ နောက်ထပ် ဒေါ်လာ ၅၀ ထပ်ပေးပြီး ချောချောမောမောရောက်လာတယ်။ တန်သလားလို့ မေးရင် မတန်ပါဘူး၊ အရသာရှိလားမေးရင် ရှိပါတယ်။ အစားမက်တဲ့ ကျွန်မအတ ွက်တော့ အလ ွမ်းပြေပုရစ်ကြော်လေးပါ။ အထုပ် ၅ ထုပ်ကို ၃ သိန်းနီးပါးပေးထားရလို့ မျက်စိမှတ်စားပေမယ့်  အ ကောင်တော်တော်များများကို  အ တောင်ပံမဖြုတ်ဘဲကြော်ထားတာ၊  အ တောင်တေ ွမှာ သဲတေ ွရွှံ့တေ ွကပ်နေတာတေ ွ့ရတယ်။ နောင်ဆိုရင်တော့ ပိုပြီး သန့်ရှင်းအောင်လုပ်ပေးမယ်လို့ မျော်လင့်တာပါဘဲ။ ပို့ပေးတဲ့ညီမလေးက တော့ ကြိုးစားပမ်းစားနဲ့ စေတနာထားလုပ်ပေးတာကိုတော့ ကျေနပ်မိတယ်။  ပုရစ်ကြော်အချိ ုထုပ်ကို  သဲမပါအောင်တစ်ကောင်ချင်းထိုင်ရေ ွး ရုံးကိုယူသွားပြီး လုပ်ဖော်ကိုင်ဖက်တေ ွကိုကျွေးတော့ အားလုံးသ ဘောကျ ကြတယ်။ ကြောက်လဲကြောက်တယ် စမ်းလဲစားကြည့်ကြတယ်။ ဒီမှာလဲ ပုရစ်ပေါင်ဒါမှုန့် ကို အားဖြည့်မှုန့်အစားထည

ငါးခ်ဥ္ လုပ္ရေအာင္

ငါးခ်ဥ္စားခ်င္တာၾကာပါျပီ။ ကိုယ္တိုင္လုပ္ဖို႕ၾကိဳးစားခဲ့ေပမယ့္မေအာင္ျမင္ခဲ့ဘူး။ ေနာက္ပိုင္း စားခ်င္တဲ့စိတ္ကိုေမ့ေမ့ေလ်ာ့ေလ်ာ့ ထားထားတာ၊ အရင္အပတ္က ေက်ာင္းတက္ေနတဲ့ ျမန္မာ မိသားစုအိမ္သြားလည္ရင္းနဲ႔ သူငါးခ်ဥ္စမ္းလုပ္ထားတဲ့အေၾကာင္း၊ ေအာင္ျမင္တဲ့အေၾကာင္း၊ အဲဒီေန႔က ငါးခ်ဥ္ဗူးကိုဖြင့္ သူကိုယ္တိုင္ေၾကာ္ေပးပါတယ္။ ငါးခ်ဥ္ဗူးကုိေခ်ာင္းၾကည့္ေတာ့ ထမင္းလံုးမာမာေလး ေတြေတြ႔တယ္..အဲဒီမာတဲ့ထမင္းက မက်က္ေသးတဲ့ထမင္းနဲ႕တူတယ္။ သူက ေနာက္မွေအးေဆး လုပ္နည္းေျပာျပမယ္ဆိုျပီးအဲဒီေန႔ အျခားအေၾကာင္းေတြဆီ စကားဆက္ေရာက္သြားတာနဲ႔ ကၽြန္မျပန္လာတဲ့အထိ သူေျပာဖို႕ေမ့သြားတယ္။ မ်က္ေစ့ထဲမွာ အဲဒီငါးခ်ဥ္ဘဲစြဲေနတာေၾကာင့္ ငါးသြား၀ယ္ပီး လုိခ်င္တဲ့အတံုးအေနခုတ္ခိုင္း တယ္။ ဒီငါးက ငါးသေလာက္လိုဘဲ..ျမန္မာလိုဘယ္လိုေခၚလဲမသိ၊ အရိုးေသးေသးမႊားမႊားေတြ အရမ္းမ်ားတယ္။ ဒါကေတာ့ ကၽြန္မလုပ္တဲ့နည္းေလးပါ.. ငါးကုိအေၾကးခြံက်န္တာေလးေတြနဲ႔ ဗိုက္ထဲက ဟာေလးေတြကိုေသခ်ာေဆး။ ျပီးရင္ေတာ့ ဆားၾကမ္းနဲ႔ နယ္ပီး ၃ နာရီေလာက္ႏွပ္ထားပါတယ္။ ငါးဆားနယ္ထားတဲ့အခ်ိန္ ထမင္းကိုစခ်က္ပါတယ္၊ ထမင္းအိုးမီးမေျပာင္းခင္ ဆန္မက်က္ခင္ ေလးမွာ ထမင္းလိုသေလာက္ခပ္ထုပ္ပါတယ္။ ထမင္းကို ဆားၾကမ္းနဲ

ပုဇွန်ချဉ် (Pickled Shrimps)

ကျွန်မအန်တီလေးတစ်ယောက်ကမြောင်းမြတစ်ဖက်ကမ်း ကွယ်လွမ် မှာနေပါတယ်။နွေကျောင်းပိတ်ရက်တွေ မှာရန်ကုန်ပုသိမ်သင်္ဘောကြီးစီးပီးမြောင်းမြကိုသွားလည်တိုင်းသင်္ဘောဆိုက်ဆိမ်းကမ်းနားရောက်တစ်ဖက် ကမ်းလှမ်းကြည့်လိုက်ရင်အန်တီ့အိမ်ကိုတန်းမြင်ရပါတယ်။ဖုန်းဆက်အကြောင်းကြားထားတော့သူတို့ကလဲ လက်လှမ်းပီး လက်ပြ၊ ကျွန်မတို့မောင်နှမတွေကလဲသင်္ဘောပေါ်ကနေခုန်ဆွခုန်ဆွလက်ပြပီးအရမ်းကို ပျော်ခဲ့ ရပါတယ်။ အထုပ်ပိုးတွေသယ်ပီး ကွယ်လယ်ဘက်ကို ကူးမယ့် ကူးတို့ပေါ် တက်၊ ဗေဒါအဆုပ်လိုက် ကျုပင် မြစ်ပြုတ်ပီး ပေါလောပေါ်နေတာတွေကြားထဲက ကူးတို့လက်တံနှစ်ချောင်း လက်နဲ့လှည့်လှော်ရတဲ့ လှေလေးပေါ်ကနေ တစ်ဖက်ကမ်းကိုကူးကြ ပါတယ်။ အန်တီ့အိမ်ရောက်တာနဲ့ ပူနွေးနွေး ပေါ်ဆန်းမွှေးရယ် ပုဇွန်ချဉ်သုတ်လေးရယ် စားရတဲ့အရသာ ကိုတော့တစ်သက်မမေ့နိုင်ပါဘူး။ ကျွန်မပြောခဲ့ဖူးသလိုနှစ်သက်လှတဲ့အစားသောက်တိုင်းဟာအမှတ်ရစရာအဖြစ်ပျက်တွေကနေအခြေခံလာပါတယ်။ နှစ်ပေါင်းများစွာ ပုဇွန်ချဉ် စားတိုင်း အန်တီလေးကို မြင်ယောင်မိသလို သတိရလွမ်းဆွတ်မိတယ်။ တစ်ဆက်တည်းမှာဘဲ အန်တီလေးလို အဖြစ်မျိုး ဘယ်အိမ်ထောင်သည်အမျိုးသမီးမဆို မကြုံရပါစေ နဲ့လို့လည်းဆိုတောင်းမိပါတယ်။ ကျွန်မကနေဒါရောက်ပီးနောက်ပိုင်းမှ