သင္ခန္းစာတစ္ၿဖစ္လဲ

ကၽြန္မအၿဖစ္ကေတာ့ထိုင္ေနရင္အေကာင္းထသြားမွက်ိဳးမွန္းသိဆိုတဲ့စကားပံုလိုပါဘဲ။ တစ္ရြာမေၿပာင္းသူေကာင္းမၿဖစ္ဆိုတဲ့ စကားကေတာ့ ကၽြန္မအတြက္အသံုးမ၀င္ပါဘူး။ ၿဖစ္ ပံုက မေန႔က ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္း သူကေတာ့ Indian ပါ။ ဒါေပမယ့္ သူမာစတာၿပီးတာနဲ႕ ေဟာင္ေကာင္မွာ ေက်ာင္းဆရာလုပ္ေနတာ (၂)ႏွစ္ေလာက္ၿပီးေတာ့ သူဒီကိုလာၿပီး PhD လာဆက္တက္တာ.. business နဲ႕ေပါ့။ ကၽြန္မနဲ႕ ဘယ္လိုခင္လဲ.. ဒါက ဇတ္လမ္းရွိၿပန္ေရာ... ၿပီးခဲ့တဲ့ႏွစ္၀က္ေလာက္က ေရာက္လာတဲ့ကၽြန္မဆရာမိသားစု အိမ္မွာၿမန္မာရံုးကေရာက္လာတဲ့ဆရာေတြေရာ ...ေက်ာင္းတက္ေနၾကတဲ့ အနီးအေ၀းက ၿမန္မာေက်ာင္းသားေတြေရာ အားလံုးမိတ္ဆံုစားပြဲလုပ္တယ္။ မလုပ္ခင္မွာ အားလံုးစုဓာတ္ပံုရိုက္ေတာ့ မယ္ဆိုေတာ့ အားလံုးက ပံုထဲမွာပါခ်င္ၾကတယ္ေလ.. ဆိုေတာ့ အနားမွာရွိတဲ့ ကုလားေလးတစ္ေယာက္ကို အကူညီေတာင္းၿပီး ရိုက္ခိုင္းလိုက္တယ္.. ေနာက္ေတာ့ မိတ္ဆံုစားပြဲမွာ သူလဲပါေနတာေတြ႕ေတာ့ ကၽြန္မက အဲ သူကၿမန္မာမဟုတ္ဘဲနဲ႕ လို႕ေၿပာေတာ့ ေက်ာင္သူမေလးတစ္ေယာက္ က.. မမကူး..သူက Indian အသက္ငယ္ငယ္ေလးဘဲရွိေသတယ္.. အဲဒါ PhD တက္ေနတာလို႕ေၿပာၿပေတာ့ ေတာ္ေတာ္အံ့ၾသသြားတယ္.. သူက ကၽြန္မေကာလိပ္တုန္းကဆရာရဲ႕ အခုလက္ရွိေက်ာင္းေနဖက္ၿဖစ္ေနတာကိုး... ဒါနဲ႕ သူကလာမိတ္ဆက္ပါတယ္.. ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ခင္သြားၾကတယ္ေပါ့.. အဲဒီအခ်ိန္တုန္းကသူ႕မွာရည္းစားမရွိဘူး။ တစ္ခါမွလဲမထားခဲ့ဖူးဘူး.. သူရည္းစားေတာ္ေတာ္လိုခ်င္ေနတာ..သူငယ္ခ်င္းဆိုေတာကၽြန္မကိုရင္ဖြင့္တာေပါ့..ဒါနဲ႕ တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္လိုက္ေရြးၾကတာေပါ့..သူ႕အတြက္ရည္းစားေကာင္းေကာင္းေလး
တစ္ေယာက္ရဖို႕... ေနာက္ဆံုးက်ေတာ့ ၿပီးခဲ့တဲ့ဒီဇင္ဘာမွာ သူမြန္ဂိုးလီးယား မေလးတစ္ေယာက္နဲ႕ ရည္းစားၿဖစ္သြားၿပီး သူတို႕အရမ္း ကို ခ်စ္ၾကတယ္.. ဒါေတာင္တစ္ေယာက္နဲ႕တစ္ေယာက္အၿပင္မွာမေတြ႕ရေသးဘူး။ ကၽြန္မမွာ သူတို႕ စိတ္ဆိုးၾကရင္လဲ ၀င္ၿဖန္ေၿဖေပးရ။ Valentine Day ဆိုလဲ သူ႕ေကာင္မေလးကိုေပးဖို႕ ကဒ္ေတြ၊ video file ေတြဒီဇိုင္းလုပ္ေပးရ... သူ႕ေကာင္မေလးက သူ႕ကိုအၿမင္မၾကည္အထင္လြဲရင္သူဒီမွာ စာၾကည့္လို႕လဲမရေတာ့..ကၽြန္မကိုဘဲဖုန္းဆက္ၿပီး ေၿပာၿပရ.. ေၾသာ္..သူမ်ားအက်ိဳးေဆာင္.. ကိုယ့္အက်ိဳးေၿပာင္ဆို တာ..ဒါဘဲ.. ကၽြန္မက်ေတာ့ ... (ေရးရင္းနဲ႕ေတာင္ ငိုခ်င္လာၿပီး..ဟီးဟီး) ဒါနဲ႕ သူက ကၽြန္မကိုေတာ္ေတာ္ခင္တယ္.. သူ ဘန္ေကာက္ကိုသြားလည္ေတာ့ ကၽြန္မညီမေလးက ကၽြန္မအတြက္ ပစၥည္ေလးေတြပို႕ေပးလိုက္တာသူသယ္လာေပးတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ကၽြန္မ သူငယ္ခ်င္းအရင္းေခါက္ေခါက္ရဲ႕ ေမာင္ေလးအငယ္ဆံုးက အသစ္ေရာက္လာတဲ့ေက်ာင္းသားေလးေပါ့... အေရးေၾကာင္းဆို မိန္းကေလးအေဖာ္မရွိဘူး..အနီးနားမွာ.. ရွိတဲ့မိန္းကေလးသူငယ္ခ်င္းကေတာ္ေတာ့္ကိုေ၀းတဲ့ေက်ာင္းမွာေနေတာ့.. အနားမွာရွိတာဆိုလို႕ ကိုၾကီးဆိုတဲ့ကၽြန္မငယ္သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္... အဲဒီ indian ေကာင္ေလးမေန႕ကၿပန္ေရာက္ေတာ့ အစာသြားစားၾကမယ္ေၿပာေတာ ကၽြန္မက လာခဲ့မယ္ေပါ့..ဒါေပမယ့္ ႏွစ္ေယာက္တည္းမသြားေကာင္းဘူးဆိုၿပီး ကိုၾကီးနဲ႕ေက်ာ္ေက်ာ္ ကိုပါေခၚလိုက္တယ္။ ေက်ာ္ေက်ာ္ ဆိုတာ အသစ္ေရာက္တဲ့ေက်ာင္းသားေလးေပါ့။ ကၽြန္မညီမအငယ္ဆံုးထက္ေတာင္ငယ္ေသးတယ္။။ ဒါေပမယ့္ အေကာင္ကေတာ့ ၾကီးၾကီး.. ဒါနဲ႕ ေလးေယာက္သား ဘစ္ ကားတက္စီးၿပီး ဆိုင္ကိုသြားၾကတယ္..

ည ၇ နာရီေလာက္ရွိေနၿပီ..ကားကေစာင့္ေနရေသးတယ္..၂၅ မိနစ္ေလာက္စီးေတာ့ ကားက ေတာင္ေပၚကိုတက္... သြားမယ့္ေနရာက ေတာင္ေပၚဖက္က်ၿပီး ဒီမွာဆိုရင္ေတာ့tourist spot လို႕ေၿပာရမလားဘဲ... အရမ္းလွတယ္.. စားေသာက္ဆိုင္ေတြက ေတာင္ေစာင္းမွာ ေဆာက္ထားတာ.. စားပြဲတိုင္းက တဲေလးေတြနဲ႕... ေလလဲအရမ္းတိုက္တယ္.. ေအာက္ဘက္ကိုလွမ္းၾကည့္လိုက္ ရင္ ေခ်ာက္အနက္ၾကီး အထဲမွာမွ ေရကန္အၾကီးၾကီးနဲ႕ သူမ်ားငါးေတြေမြးထားတဲ့အကြက္ေတြကို ေလယဥ္ေပၚက ေန ေအာက္ကိုလွမ္းၾကည့္ရင္ၿမင္ရသလိုမ်ိဳးေပါ့... လွမ္းၾကည့္ရင္ၾကည့္သလိုၿမင္ရတယ္.. မီးေတာင္ကိုလဲ လွမ္းေတြ႕ရတယ္. ဒီမွာ..အဲဒီေနရာမွာထိုင္ခဲ့တာ...
အေ၀းမွာေတြ႕ရတာမီးေတာင္...မီးေတာင္အထဲမွာေရကန္အၾကီးၾကီးထပ္ရွိေသးတယ္...
အရင္ဆံုးအစားအေသာက္ေတြမွာၿပီး ကၽြန္မတို႕ဓာတ္ပံုလိုက္ရိုက္ၾကတာေပါ့.. indian ေကာင္ေလးက သတ္သတ္္လြတ္ဆိုေတာ့ ကန္ဇြန္းရြက္ေၾကာ္၊ နဲ႕ ကၽြန္မ ေန႕လည္ကစားခဲ့တဲ့ အသီးစံုေၾကာ္ chopsoy နဲ
႕ မႈိေၾကာ္.. ေနာက္ soup က creamy mushroom soup. ကိုၾကီး၊ ေက်ာ္ေက်ာ္နဲ႕ ကၽြန္မကေတာ့ သတ္သတ္မလြတ္ဘူးဆိုေတာ့ ဘားငု ငါး၊ ဒီမွာေတာ့ အဲဒီငါးက အရမ္းနာမည္ၾကီးတယ္.. ၿမန္မာၿပည္က ငါးသေလာက္လိုမ်ဳိးေပါ့.. အရိုးေတြအမ်ားၾကီး..ဒါေပမယ့္ ကၽြမ္းက်င္သူေတြက..တစ္ခ်က္ထဲဆြဲထုတ္လိုက္ရင္ ရွိစမွ်ငါးတစ္ကိုယ္လံုးကအရိုးေတြပါလာတာ.. အံ့ၾသဖို႕ေကာင္းတယ္.. boneless ဘားငု ေပါ့..ငါးၾကီးေၾကာ္တစ္ေကာင္..ေၾကာ္ထားတာ ေတာင့္ၿပီး ေကာ့ေကြးေနတာရီရတယ္... အလယ္မွာေတာ့ သေဘၤာသီးကို မွ်င္မွ်င္လုပ္ၿပီး ခ်ိဳ၊ခ်ဥ္ ယိုထိုးထားတဲ့ပံုလတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ကိုအစာအေနနဲ႕ပံုထားတယ္။ စားၿပီးမွ ဓာတ္ပံုရိုက္ဖို႕သတိရတယ္.. ငါးက အေရခြံဘဲက်န္ေတာ့တယ္..ဟီးဟီး
ေနာက္တစ္ခုကေတာ့ ဒီေဒသရဲ႕အရမ္းကို နာမည္ၾကီးတဲ့ soup ေပါ့. ဘူလာလို လို႕ေခၚတယ္။ ဘာလဲသိလား..အမဲရိုးအၾကီးၾကီးကို အေခ်ာင္းလိုက္ အတံုးတစ္လိုက္ၿပဳပ္ထားတာ..စားပြဲေပၚလာခ်တဲ့အထိပြက္ပြက္ဆူေနတံုးဘဲ... အရိုးအသား အေခ်ာင္လိုက္ကို ႏူးေနေအာင္ၿပဳပ္ၿပီး အေပၚယံမွာ မုန္လာထုပ္အရြက္နဲ႕ ပဲသီးေတာင့္ကို ဖံုးထားတယ္။ အဲဒီ soup အရသာကေတာ့ တစ္ကယ္ကိုအရမ္းေကာင္းပါတယ္... ေတာ္ေတာ့ကိုေကာင္းတယ္။ ဒါေပမယ့္ တစ္ပြဲမွာရင္.. (၄)ေယာက္စားမကုန္ပါဘူး..အရိုးတုံးၾကီးကိုေတာ့ထပ္ေတာင္းလို႕မရေပမယ့္ soup အရည္ကေတာ့ ဖရီးလိုက္ပြဲပါ.. ေတာင္းခ်င္သေလာက္ေတာင္းလို႕ရတယ္။ ဒါကေတာ့အသားေတြစားကုန္သြားလို႕အရိုးသာက်န္တာပါ..
ေနာက္ေတာ့ထမင္းက garlic rice ၾကက္သြန္ၿဖဴထမင္းေပါ့.. စိတ္ထင္ ၾကက္သြန္ၿဖဴကို ညက္ေအာင္ ေတာက္ေတာက္စင္းၿပီး ဆီသတ္ၿပီး ထမင္းပူနဲ႕ ေရာေမႊလိုက္တာပါဘဲ.. ကၽြန္မကေတာ့မၾကိဳက္ဘူး... ေဖ်ာ္ရည္ကေတာ့ သရက္သီးစိမ္း (လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္အစိမ္းကို ဘလန္ဒါနဲ႕ေဖ်ာ္ဒါ)၊ မဟုတ္ရင္ သရက္သီးအမွည့္.. ဖရဲသီး.. ဒါသူတို႕စတိုင္ၿပင္ဆင္ပံုေလးေပါ့..
ကၽြန္မကေတာ့ ေရနဲ႕ေရခဲဘဲေသာက္ပါတယ္။
အစာေတြမွာထားတာ (၁း၃၀)ေလာက္ထုိင္ေစာင့္ရတယ္... လူလဲေတာ္ေတာ္မ်ားပါတယ္။ ဒါနဲ႕ ၿပန္လာမယ္ဆိုေတာ့ ဘစ္ကားမရွိေတာ့ဘူး...ေတာ္ေသးတယ္..ဂ်စ္ကားေသးေသးေလးလိုင္းကားေလးလာလို႕ အဲဒါတက္စီးၿပီးၿပန္လာခဲ့တယ္.. ကၽြန္မေတာက္ေတာက္ေတာက္ လုပ္ခဲ့တဲ့ကားေလးမ်ိဳးေပါ့.... ေက်ာင္းေရာက္ေတာ့ ရပ္.. သူ႕က ကၽြန္မပစၥည္းေတြကို၀င္ယူ ၿပီးကားမွတ္တိုင္မွာ ထိုင္ေစာင့္လိုက္တာ.. ည (၁၁း၃၀) ေက်ာ္ၿပီ..ဘာကားမွမလာဘူး.. ကၽြန္မေတာ့ ခ်မ္းလို႕ငိုမဲ့မဲ့ၿဖစ္ေနၿပီး... သူတို႕သံုးေယာက္စလံုးကလဲ ေက်ာင္းသားေတြဆိုေတာ့ ကားဘယ္ရွိမလဲေလ.. ဒါနဲ႕ မထူးဘူး.. လမ္းေလွ်ာက္ၿပန္မယ္ဆိုၿပီးဆံုးၿဖတ္လိုက္တယ္။ ေၿပာသာေၿပာတာ.. ကၽြန္မတို႕သံုးေယာက္လံုးက ေၾကာက္ေနၾကတယ္။ ဘာလို႕လဲသိလား..ဒီႏိုင္ငံမွာ ေန႕ခင္းေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ ဒၿမအရမ္းေပါတယ္.. ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံေလ.. ပစ္ခ်င္ပစ္..သတ္ခ်င္သတ္..ကားနဲ႕တိုက္ခ်င္တိုက္.. ၿပီးခဲ့တဲ့ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္က ကၽြန္မတို႕ကားရပ္ေစာင့္ေနတဲ့ေနရာလမ္းမ မွာဘဲ ေက်ာင္းလာတက္တဲ့ ၿမန္မာအမၾကီးတစ္ေယာက္ ကေလးႏွစ္ေယာက္အေမ.. ကားတိုက္လို႕ ပြဲခ်င္းၿပီးဆံုးသြားတယ္.. ကိုၾကီးကအေရးထဲ သူက တိုက္တာေရာ..လဲက်တာေရာ..ေဆးရံုပို႕တာေရာ..အသုဘကိစၥစီစဥ္တာအစအားလံုးပါေနေတာ့ သူကၿပန္ေၿပာၿပေနတယ္..ကၽြန္မက ဟဲ့ေကာင္ ေတာ္ေတာ့... ဘာမွန္းေတာ့မသိဘူး..ေၾကာက္တာေပါ့..ၿပီးေတာ့ အဲဒီအမၾကီးက ကၽြန္မသူ႕ကိုလဲ ေက်ာင္းတက္ခဲ့တုန္းက ရင္းႏွီးေနေတာ့ သူကဒီအေရွ႕မွာ ဘယ္လိုေသတယ္ဆိုတာ Indian ေကာင္ေလးကိုရွင္းၿပေနေတာ့ ကၽြန္မေတာ္ေတာ္ ၾကက္သီးထေနၿပီး... ကၽြန္မက ေဟ့ေကာင္မေတာ္ေသးဘူးလား..ရပ္ဆို..ေၿပာေတာ့ Inidan ေကာင္ေလးက ကူးကူး..စိတ္မပူနဲ႕ ငါမေၾကာက္တတ္ပါဘူးတဲ့.. ေအာင္မေလးေလး.. ေၾကာက္တာက ငါ ဟဲ့.. လို႕ေၿပာလိုက္တယ္.. ေနာက္ဆံုးမထူးတဲ့အဆံုးမွာေတာ့ ကၽြန္မတို႕သံုးေယာက္ လမ္းေလွ်ာက္.. ဆုေတာင္း ..ေၿခတစ္လွမ္းကုေဌတစ္သန္းေတြဘာေတြမသိေတာ့ဘူး... အၿမန္ကိုေလွ်ာက္ၾကတာ.. ေၾကာက္တဲ့စိတ္နဲ႕ သံုးေယာက္လံုးစကားေတာင္မေၿပာႏိုင္ဘူး.ကၽြန္မပစၥည္းေတြသူတို႕ႏွစ္ေယာက္ကသယ္ေပးေတာ့ ကၽြန္မကေတာ့ ကိုယ္လြတ္လက္လြတ္ေလွ်ာက္... မိနစ္ ၃၀ ေလာက္ေလွ်ာက္ေတာ့... ဆိုင္ေတြရွိတဲ့ ၿမိဳ႕ထဲလမ္းစြန္ေလးကိုေရာက္လာမွ သက္ၿပင္းခ်ႏိုင္ေတာ့တယ္.. ဒီမွာကအရမ္းဆိုးတာ.. ဖုန္းတစ္လံုးလုဖို႕လူသတ္ရမွာသူတို႕၀န္မေလးဘူး..ၿပီးရင္ ကိုယ္တစ္ခုခုၿဖစ္လို႕ေအာ္ရင္ေတာင္ ဘယ္အိမ္ကမွထြက္ၿပီးလာမကူရဲဘူး.. သူတို႕ပါခံရမွာ..အဲလို..။ ကၽြန္မ ရံုးကိုဖုန္းဆက္ေတာ့ဘဲ driver ေတြကမရွိေတာ့ဘူး.. ေတာ္ေတာ္ဆိုးတဲ့အၿဖစ္.. ကၽြန္မသူမ်ားကိုေခၚၿပီး လာၾကိဳခိုင္းဖို႕လဲအရမ္းအားနာတတ္ေတာ့..ဘာဘဲၿဖစ္ၿဖစ္..ဆုေတာင္းၿပီးေနာက္ဆံုးေတာ့ အိမ္ကိုေခ်ာေခ်ာေမာေမာၿပန္ေရာက္ပါတယ္.. ၿခံ၀င္းထဲစ၀င္တာနဲ႕လံုၿခံဳၿပီေလ.. ေတာ္ေတာ္ေၾကာက္ခဲ့တာေတာ့အမွန္ဘဲ... စေရာက္ကတည္းက ည၆ နာရီေနာက္ပိုင္းဆိုတစ္ခါမွမၿပင္မထြက္ခဲ့ဖူးဘူး..ဒါပထမဆံုးနဲ႕ သင္ခန္းစာဘဲ... ဒီေန႕မနက္ရံုေရာက္ေတာ့ ဒီႏိုင္ငံသူအမၾကီးကိုေၿပာၿပေတာ့..သူတို႕စိတ္ပူလိုက္တာ.. ေမ.. ေနာက္ဆံုးလံုး၀လံုး၀ညဖက္အၿပင္မထြက္ပါနဲ႕တဲ့..ဒီေန႕ေတာ့ရံုးမွာ ကၽြန္မတို႕ ၿမန္မာသံုးေယာက္လမ္းေလွ်ာက္ၿပန္လာတာဒီအထိဟိုင္းေ၀းလမ္းမေပၚမွာ... အရမ္းကို အႏၱရယ္မ်ားတဲ့အေၾကာင္းတစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္လာဆူေနၾကတယ္။ သူတို႕ေတာင္ေၾကာက္တယ္.. ကားမရွိေတာ့ပိုဆိုးတယ္.. အိမ္ေဘးက အကိုၾကီး ကလဲ ဘာလို႕သူ႕ကိုဖုန္းဆက္မေခၚလဲဆိုၿပီးဆူတယ္။ သူ႕မွာကားရွိေတာ့ ကၽြန္မကို ဘယ္ေနရာေရာက္ေရာက္ဖုန္းဆက္လက္ပါသူလာၾကိဳမယ္လို႕ခဏခဏသတိေပးရက္နဲ႕.. အားနာတတ္တာလဲ ဒီစိတ္ကိုဘယ္လိုမွေဖ်ာက္လို႕မရဘူး... ေနာက္ဆိုရင္ေတာ့ သတိထားရမယ္။ ညဆိုအၿပင္လံုး၀မထြက္ေတာ့ဘူး..ကၽြန္မက ဟိုင္းေ၀းလမ္းမဆိုေတာ့ အၿမဲကားေတြသြားလာေနမယ္..ရွိေနမယ္လို႕ ထင္ထားမိလိုက္တာတစ္ခ်က္။ ေနာက္တစ္ခ်က္က အစားေတြမွာၿပီး ဒီေလာက္ အၾကာၾကီးေစာင့္ရမယ္လို႕မထင္ထားတာတစ္ခ်က္။ ေနာက္တစ္ခ်က္ က ကၽြန္မနာရီက အခ်ိန္မွားေနတာ...